เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 28

“คุณชาย เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนบอกว่าตัวเองต้องการพบลูก ไม่งั้นจะไม่กินข้าว ไม่รักษา”

“……เธอคิดจะต่อต้านฉันในช่วงที่ฉันไม่ได้อยู่ ให้เธอมาคุย” เสียงทุ้มเรียบและเย็นชา ไม่มีแม้แต่ความอบอุ่น

“ได้ครับ” พ่อบ้านเซี่ยตอบรับ แต่ในใจไม่คิดแบบนั้น คำพูดของคุณชาย ยิ่งทำให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนต่อต้านไหม?

พ่อบ้านเซี่ยถือโทรศัพท์และผลักประตู เห็นใบหน้าซีดเผือดของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คิ้วขมวดแน่น ดูแล้วเจ็บปวดเป็นพิเศษ อดไม่ได้ที่จะตกใจเล็กน้อย “คุณเอี๋ยน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ทำไมยังคุกเข่าอยู่ล่ะ?”

“ไม่ใช่ว่าคุณชายปีศาจให้ฉันทำหรือไง? ให้พูด ฉันก็อยากจะเอนตัวลงนอนบนเตียงอย่างสบายใจ……”

เดิมเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็รู้สึกว่าปวดขาแปลกๆ บวกกับการคุกเข่าเป็นเวลานาน รู้สึกเหมือนสูญเสียหัวเข่าไปแล้ว ร่างเอียงไปมาเหมือนอยากจะล้มลง การมองเห็นก็เริ่มพร่ามัว ความรู้สึกเหมือนจะสลบกลับมาอีกครั้ง

แต่เธอไม่สามารถสลบได้ ในใจยังมีเรื่อง “พ่อ…บ้าน ปีศาจนั่นยอมให้ฉันได้เจอลูกหรือยัง?”

“พูดคุยกันดีๆ” พ่อบ้านเซี่ยรีบส่ายหัวอย่าเร็ว ส่งสายตาบอก อย่าให้เธอปากไวพูดตรงเกิน การโทรของเขาเป็นแบบวีดีโอคอล ทุกการกระทำถูกคุณชายมองอยู่นะ!

“รอจนเธอแผลหายดี ฉันลองคิดให้พวกเธอได้เจอกันสักครั้ง” ทันใดนั้นเสียงทุ้มต่ำดึงดูดคนดังขึ้นมา

รักษาแผลให้หายถึงได้เจอ?

สายตาเรียบของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนส่องประกาย รีบแย่งโทรศัพท์ แต่เมื่อเห็นผมเพ้าที่ยุ่งเหยิงของตัวเองบนหน้าจอ ส่วนเซียวเวิ่งดูหล่อเหลา ตอนนั้นเธอก็รู้สึกอับอาย จึงยัดโทรศัพท์กลับไปให้เซี่ยเอ่อ

“ฉันไม่อยากได้ยินเสียงปีศาจ คุณช่วยฉันส่งสาร”

“คุณเอี๋ยน คุณ……โถ่!” พ่อบ้านเซี่ยปวดหัวอย่างมาก ทำไมเธอไม่มีเหตุผลสักหน่อย? ดูสิ สายตาของคุณชายเปลี่ยนเป็นความหนาวเหมือนกับเหวลึกไม่มีผิด หนาวเย็นจนโทรศัพท์แข็งไปแล้ว

“พ่อบ้านเซี่ย บอกให้เขาพูดกับลูกชายฉันหน่อย บอกว่าฉันไปทำงานนอกสถานที่ อย่าให้เขาเป็นห่วง”

“พูดไปเรียบร้อยแล้ว” เซี่ยเอ่อส่งสารให้อย่างไม่รู้จะทำยังไง

“ถ้างั้นฉันก็วางใจแล้ว”

ก้มลงมองตัวเองที่มีรอยแผลเต็มตัว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทนรับความเจ็บปวด ฝืนยิ้มขึ้น “หวังว่าราชาปีศาจจะพูดคำไหนคำนั่น หลังจากรักษาแผลแล้ว จะให้ฉันได้เจอลูกชาย”

แม้เธออยากที่จะเจอลูกในตอนนี้ แต่ก็กลัวว่าลูกเจอเธอในสภาพแบบนี้จะยิ่งปวดใจ ไม่แน่อาจจะเก็บเป็นภาพไม่ดีภายในใจ คงต้องรักษาแผลก่อนเถอะ

“คำไหนคำนั้นแน่นอน คุณชายของพวกเราเป็นสุภาพบุรุษที่จริงใจที่สุด”

“อ้วก……” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอยากจะอ้วก หาดปีศาจนั่นก็เป็นสุภาพบุรุษ บนโลกนี้คงไม่มีความรุนแรงและการทำร้าย

“คุณชายโทรศัพท์หาคุณหนูอูเจินจู ลูกของคุณอยู่กับเธออย่างมีความสุข คุณหนูอูยังช่วยเขาติดต่อหาโรงเรียนอนุบาล ไม่นานก็สามารถไปเรียนได้แล้ว”

พูดจบ น้ำเสียงของเซี่ยเอ่อก็อบอุ่นขึ้นมาเป็นพิเศษแสดงความคิดของตัวเอง “ลูกผู้ชายนะ ไม่สามารถจะอยู่ติดแม่ตลอดไป คุณไม่จำเป็นต้องกังวลแล้ว”

ยังดีที่มีอูเจินจู

“ลูกอยู่กับเธอ ฉันก็วางใจ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยื่นมือออกไป “ใส่เข็มให้ฉันเถอะ ฉันต้องให้น้ำเกลือเพื่อรักษา”

“ให้น้ำเกลือไม่สามารถท้องว่างได้ ให้เธอกินข้าวก่อน” พ่อบ้านเซี่ยไม่ทันระวังเผลอกดโดนลำโพง เสียงของเซียวเวิ่งดังออกมาจากโทรศัพท์ ดูเย็นชาเป็นพิเศษ เมื่อได้ยินเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ตัวสั่นไปหลายครั้ง

กระดูกในตัวเธอยังรู้สึกกลัวเขาหรือไง?

“ได้ครับ” เซี่ยเอ่อตอบรับ โบกมือออกคำสั่งให้หงยวี่ป้อนข้าวเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน และพูดแนะนำ “คุณชาย หรือไม่ให้เธอลุกขึ้นเถอะ ไม่ต้องคุกเข่าแล้ว”

“คุกเข่าต่อ” เซียวเวิ่งไม่เคยถูกทำให้โกรธแบบนี้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเป็นคนแรก “หลังจากฝึกเสร็จ จะได้ขึ้นมานั่งขยับด้วยตัวเองได้”

“ค่อกๆ……” พ่อบ้านเซี่ยใบหน้าเขียวแล้ว คุณชายน่าจะอายต่อหน้าคนแก่สักหน่อย ไม่ใช่นิดๆหน่อยๆก็พูดออกมา