เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 35

“เอ่อ...”

ด้วยท่าทางอันคลุมเครือนั้น

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหยุดหายใจอย่างประหม่า เธอหยิกเอวเขาอย่างแรง เพื่อหาโอกาสซ่อนตัวใต้ผ้าห่ม แต่ใครคาดคิดว่าเซียวเซิ่งไม่สนใจเธอเลย เขาขดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ “แรงแค่นั้นจะทำอะไรฉันได้ มันทำให้ฉันรู้สึกสบายขึ้นมากกว่า”

ชิ !

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกอับอายและโกรธมาก หูของเธอร้อนขึ้นเล็กน้อย “คุณเพิ่งรับปากฉันเมื่อกี้นะว่าจะไม่แตะต้องฉัน!”

“เปล่าสักหน่อย” เขาแค่สัญญาว่าจะไม่นอนกับเธอ ถ้าไม่แตะต้องเธอ แล้วเขาจะทายาให้เธอได้ยังไงกัน?

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจกับความไร้ยางอายของเขา เธอกระโดดขึ้นด้วยความโกรธ กางกรงเล็บออก และดึงผ้าเช็ดตัวของเซียวเซิ่งอย่างไร้ความปรานี จากนั้นยกกล้องขึ้นและเล็งไปที่...

แชะ! แชะ!ภาพถ่ายจากกล้องโพลาลอยด์ถูกถ่ายออกมาทีละใบ

ว้าว เส้นเอวสุดเซ็กซี่ ซิกแพ็คและอกกว้างที่กำยำ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนใช้เวลาครู่หนึ่งในการชื่นชมรูปถ่าย และเริ่มเข้าสู่สภาวะหลงลืม “ไหล่หนามากเลย” กล้ามเนื้อเดลทอยด์นั่นช่างแข็งแกร่งและน่าดึงดูด ไหนจะผิวเรียบเนียนที่คออีก.."

เซียวเซิ่งปล่อยให้เธอถ่ายภาพอย่างไม่เห็นแก่ตัวและปรับท่าทางของเขาตามคำสั่งของเธอ รอยยิ้มเปล่งประกายในดวงตาที่เย็นชาของเขาโดยไม่ตั้งใจ

เธอรู้ไหมว่าช่วงเวลานี้มันอันตรายแค่ไหน?

“เฮ้อ ทำไมถึงหล่อร้ายได้ขนาดนี้นะ?แถมยังหล่ออย่างไม่น่าเชื่ออีก”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพึมพำกับตัวเองขณะถือรูปถ่าย เธอต้องยอมรับว่าเซียวเซิ่งคนนี้เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีอย่างแท้จริง ส่วนโค้งของคางนั้นสมบูรณ์แบบ ใบหน้าที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์ 360 องศาโดยไม่มีจุดบอด

เมื่อเห็นหญิงสาวจ้องมองอย่างว่างเปล่า เซียวเซิ่งก็ห่อผ้าเช็ดตัวไว้อย่างสงบ เขายิ้มเยาะเย้ย

เธอยังกล้าที่จะเรียกคนอื่นว่าโรคจิตอีกเหรอ? ทั้งๆ ที่ตัวเองเกือบจะลามกแบบนี้

“อะแฮ่ม” เซียวเซิ่งกำหมัดแนบริมฝีปากและกระแอมในลำคออย่างมีเสน่ห์ “ถ่ายพอหรือยัง? ถ้ายังไม่พอ ให้ฉันแก้ผ้าเช็ดตัวแล้วค่อยถ่ายต่อดีไหม?”

“คุณไม่กลัวหรือไง?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยกรูปถ่ายในมือขึ้นอย่างพอใจ “นี่เป็นภาพเปลือยนะ ถ้าฉันเผยแพร่ออกไปสู่โลกภายนอกละก็...คุณจบเห่แน่”

“ทำให้ฉันจบเห่? เธอไปเอาความมั่นใจมาจากไหน?” เซียวเซิ่งกอดอกแน่นพลางเยาะเย้ยเธอ “ขอแค่ฉันเต็มใจ ทั้งเธอแล้วรูปถ่ายพวกนี้จะไม่มีวันได้ออกไปจากห้องนี้เด็ดขาด!”

เขามันปีศาจชัดๆ

เมื่อมองไปยังดวงตาที่มืดมิดและซับซ้อนของเซียวเซิ่ง เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ตกตะลึง เธอยิ้มอย่างน่ารักและอ่อนโยนขึ้นมาทันที และส่งรูปถ่ายให้เขาอย่างเชื่อฟัง “ล้อเล่นน่ะ”

เซียวเซิ่งรับรูปถ่ายมาด้วยความพึงพอใจ ฉีกมันออก จากนั้นทิ้งไว้ข้าง ๆ แล้วตบที่เตียง “มานี่ นอนคว่ำ”

“คุณจะให้ฉันนอนคว่ำทำไม?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถามด้วยความตกใจ หรือว่าเขาจะทำแบบนั้นจากด้านหลัง...โอ้ ไม่นะ!

“เร็วเข้า!”

“เซียวเซิ่ง คุณจะรังแกกันมากเกินไปแล้วนะ!” ดวงตาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเปลี่ยนเป็นสีแดง และเริ่มสาปแช่ง “คุณกับเอี๋ยนหยู่โรวมันเลวที่สุดในโลก หงยวี่ก็ใจดำอำมหิตที่สุด!”

“อืม ใช่ แล้วจะทำไม?” เซียวเซิ่งถามอย่างเฉยเมย ดวงตาสีดำสนิทของเขาไม่ผันผวนแม้แต่น้อย “ฉันจะทำอะไรคุณได้ ขนาดตำรวจยังทำอะไรคุณไม่ได้เลย ฉันคงไม่คาดหวังให้พวกคุณสำนึกหรอก แค่อย่ามายุ่งกันฉันก็พอ! ไม่อย่างนั้น...”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกัดริมฝีปาก บังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้ สังคมมืดมนนี้ไม่เชื่อในน้ำตา