เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 36

“คุณต่างหากที่เป็นหมา ทั้งคุณ เอี๋ยนหยู่โรวแล้ะวก็หงยวี่ด้วย” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโต้กลับ

ไร้เดียงสา

เซียวเซิ่งไม่แย่แส เขาจับเธอไว้ ทายาแผลบนหลังอย่างระมัดระวัง จากนั้นเป่าแผลเบา ๆ ราวกับกลัวว่าเธอจะเจ็บ

จู่ๆ หัวใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็เต้นผิดจังหวะ ความสับสนปรากฏขึ้นในดวงตาที่ชัดเจนของเธอ

ความเอาใจใส่ของชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่เข้ากันกับภาพจอมมารร้ายที่ชอบบงการก่อนหน้านี้ หรือว่าเขาไม่ได้เลวขนาดนั้น?

ไม่ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน อย่าจำแต่เรื่องดีๆ จนลืมเรื่องเลวร้ายสิ!

เธอไม่มีวันให้อภัยผู้ชายคนนี้ไปตลอดชีวิต ความเสียหายที่เขาสร้างนั้นมันมากเกินไป หากให้มีดเล่มหนึ่งกับเธอ เธอจะควักหัวใจของเขาออกมาโดยไม่ลังเลและให้นำไปให้จระเข้กินซะ...

“โอ๊ย...เจ็บ เลิกทาได้แล้ว” ยาเริ่มออกฤทธิ์ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคร่ำครวญ มีเหงื่อออกเล็กน้อยที่หลังโค้งมน

“อดทนไว้” เซียวเซิ่งกดเบาๆ ที่เอวของเธอ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนส่งเสียงร้องแผ่วเบาและทรุดตัวลงในอ้อมแขนของเขา ขยับไม่ไหวอีกต่อไป

เหงื่อเย็นไหลออกมา มันดูเจ็บปวดจริงๆ

เซียวเซิ่งเลิกคิ้วและยื่นไหล่ไปที่ริมฝีปากของเธออย่างตั้งใจ

เมื่อหญิงสาวอ้าปากและงับไหล่ของเขา ฟันขาวของเธอจมลึกลงไป... เขารู้สึกพึงพอใจอย่างไม่คาดคิด

เซียวเซิ่งหลับตา ขนตายาวของแผ่เป็นเงาและเปิดมันอีกครั้ง ดวงตาสีเข้มฉายแววอ่อนโยนบางอย่าง “ตอนกลางคืนพยายามนอนคว่ำเอาไว้ อย่าให้โดนยา กลางดึกต้องทายาอีกรอบ”

“ตอนดึกไม่ต้องทาก็ได้” คางของเธอถูกบังคับให้พักบนไหล่ของเขา เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนประกาศอย่างเคร่งขรึม “ฉันไม่ต้องการค้างคืนกับคุณ”

“เธอมีสิทธิ์ตัดสินใจตั้งแต่เมื่อไร?” เมื่อมองลงไปที่ผู้หญิงในอ้อมแขน เซียวเซิ่งก็ขมวดคิ้วแน่น “การค้างคืนด้วยกันหมายความว่ายังไง”

“ก็หมายความว่า...”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหนีออกจากอ้อมแขนของเซียวเซิ่ง ก่อนจะห่อตัวเองด้วยผ้าห่ม โผล่ออกมาแค่หัวเท่านั้น “คุณอย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก ไปนอนกับเอี๋ยนหยู่โรว หงยวี่ พ่อบ้านเซี่ย โอเล่ย์ของคุณเถอะ”

ก็เขาเก่งเรื่องพลิกหน้าไปมานี่นา หล่อนเล่นละครตบตาเก่ง เหมาะสมกับเขาเป็นอย่างดี

ดวงตาที่มีเสน่ห์และคลุมเครือจ้องไปที่เธอ ทำให้เธอหน้าแดงเหมือนลูกพลับ ก่อนจะหดตัวกลับเข้าไปในผ้าห่มเหมือนเต่า เซียวเซิ่งก็ยิ้มมุมปากก่อนจากไป

เมียที่ชอบมุดผ้าห่ม ความรู้สึกเหมือนกับวิญญาณจะออกจากร่าง

ในบ่ายวันศุกร์ เซียวเซิ่งมาที่โรงเรียนอนุบาลแต่เช้า และรับเอี๋ยนต้าฟาใช้เวลาช่วงสุดสัปดาห์

ช่วงนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้เบ่งบานทุกพื้นที่ สองพ่อลูกขับรถสปอร์ตเปิดประทุนแล่นผ่านเนินเขาเขียวขจี ปล่อยให้ลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่าน และในที่สุดก็หยุดอยู่ในป่าดอกพีชที่เหมือนหมอกควัน

มีวิลล่าโบราณอยู่ในป่า ซึ่งเป็นที่สถานที่ลับของเซียวเซิ่งในเขตชานเมืองสำหรับวันหยุดพักผ่อนโดยเฉพาะ ที่นี่ไม่มีคนใช้ มีเพียงชายชราเท่านั้นที่รับผิดชอบเปิดประตูและทำความสะอาด สถานที่นั้นเงียบสงบ

เซียวเซิ่งต้องการพาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนออกมาเที่ยว แต่หญิงสาวคนนั้นขัดขืนเขาเมื่อคืน ดังนั้นเขาจึงตัดสิทธิ์เธอ

หลังอาหารเย็นทั้งสองเล่นกันอยู่ในป่าสักพักก็จับลูกอ๊อดตามลำธาร ฟ้าเริ่มมืดลง บนฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวและมีเสียงแมลงหวีดร้องไปทั่วป่า

ทั้งสองกลับไปที่วิลล่าเพื่อแปรงฟันและอาบน้ำด้วยกัน สวมชุดนอนพ่อลูกสีฟ้าอ่อน นอนอ่านหนังสืออยู่เคียงข้างกัน ท่าทางและการแสดงออกของพวกเขาสอดคล้องกัน และบุคลิกของพวกเขา มีความคล้ายคลึงกันเป็นอย่างมาก

เซียวเซิ่งแอบดีใจที่ลูกชายของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเหมือนเขามากขึ้นเรื่อยๆ ความสามารถในการเลียนแบบของเขานั้นแข็งแกร่งมาก

โอเล่ย์ทำงานเสร็จจึงขับรถตามไปก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

เมื่อมองผ่านหน้าต่าง เขาเห็นท่านประธานและลูกชายนอนหลับในท่านอนที่เหมือนกันทุกประการ ว่านผักบุ้งเลื้อยอยู่บนหน้าต่างที่ปิดไว้ครึ่งหนึ่ง เวลาผ่านไปอย่างเงียบสงบทั้งอ่อนหวานและอบอุ่น ทันใดนั้นภาพลวงตาก็ปรากฏขึ้น พวกเขาต้องเป็นพ่อลูกกันแน่ๆ บางทีอาจเป็นการตรวจดีเอ็นเอที่ผิดพลาด

เช้าตรู่ของวันเสาร์ เซียวเซิ่งพาเอี๋ยนต้าฟาไปสวนสัตว์ซาฟารีเพื่อดูแพนด้า จากนั้นไปที่สนามเด็กเล่น ชิงช้าสวรรค์ และรถไฟเหาะ สุดท้ายก็มอบสัตว์น่ารักอย่างหมูดำให้กับเอี๋ยนต้าฟาด้วย

เอี๋ยนต้าฟาไม่เคยเล่นโลดโผนแบบนี้มาก่อน ด้วยความแข็งแกร่งของเขา เซียวเซิ่งถือได้ว่าเป็นพ่อเลี้ยงที่ดีของเขาอย่างแน่นอน...