เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 61

ณ มายด์ฮาร์ทวิลล่า ฝนเทกระหน่ำ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยืนอย่างเหม่อลอยท่ามกลางสายฝน จ้องไปที่ประตูใหญ่ เวลานี้ เธอรู้แล้วว่าเซียวเซิ่งออกจากบ้านไปแล้ว คิดไปถึงว่าเอี๋ยนต้าฟาเกิดเรื่องขึ้น จิตใจถูกทำลายจนไม่สนใจสิ่งใดอีกแล้ว

“ฉันควรแจ้งตำรวจใช่ไหมคะ?”

“พูดอะไรเหลวไหลอย่างนั้นละครับ คุณเอี๋ยน” พ่อบ้านเซี่ยถอนหายใจ เธอไม่ใช่มีพี่ชายที่เป็นผู้บัญชาการหรอกหรือ วันวันใช้ชีวิตอยู่ในความระแวดระวัง มีประโยชน์หรือ?”

“ฉันต้องแจ้งตำรวจ มิเช่นนั้นแล้วจะออกไปไม่ได้อีกแล้ว จะไม่ได้เจอลูกของฉันอีก” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพูดกับตัวเองพร้อมวางแผน

“คุณเอี๋ยนครับ คุณกลับห้องไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะครับ” เธอไม่ยอมกางร่ม เพิ่งจะสลบยังไม่ทันหายดี ยังเปียกชุ่มไปทั้งตัว คุณชายกลับมาต้องโมโหแน่ๆ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเงยศีรษะขึ้น ให้น้ำฝนชะล้างคราบน้ำตา “แต่หากฉันไม่พบตำรวจ แถมโทรศัพท์ก็ไม่มี แม้แต่ว่าวยังไม่ให้ปล่อย แล้วจะแจ้งตำรวจได้ยังไงคะ?”

พ่อบ้านเซี่ยเห็นว่าเธอหมดหวังจริงๆ ก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ตากฝนเป็นเพื่อนเธอ ช่างน่าสงสารผู้เฒ่าอายุหกสิบกว่าปี ไม่สามารถต้านทานความทรมานเช่นนี้ได้ ครู่เดียวก็เริ่มไอ

ไม่นาน ไฟอันสว่างจ้าสองดวงก็สาดแสงมา ตัดม่านฝนที่หล่นมาเป็นสาย เป็นรถของเซียวเซิ่งขับเข้ามา

น้ำจะต้องเข้าสมองของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเป็นแน่ เธอกระโจนออกไปขวางรถ “หยุด เอารถมาให้ฉันยืมหน่อยค่ะ ฉันต้องออกไปเจอลูกของฉัน!”

“อันตราย!” พ่อบ้านเซี่ยร้องตะโกนออกมา แต่ห้ามไว้ไม่ทันเสียแล้ว โอเล่ย์ซึ่งขับรถอยู่ตกใจจนวิญญาณจะหลุดจากร่าง ตอนนี้แม้จะกระทืบเบรค ก็ยังจะชนโดนสาวน้อยที่ผอมบางนั่น ไม่ขาหักก็จะต้องแขนหักแน่!

“หักขวา!” เซียวเซิ่งที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับรีบดึงพวงมาลัย ในความสงบมีแรงกระตุ้นที่ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในสถานการณ์

โครม! รถเฉี่ยวไปโดนต้นขาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ไปชนเข้าที่ก้อนหินในสวนอย่างจัง พลิกอยู่หลายที จนเกือบจะหงายท้อง

เอี๋ยนเสี่ยวเนียนตกใจกลัว มือกำที่ชายเสื้อแน่น เบิกตากว้าง

เหตุการณ์นี่ช่างคุ้นนัก สี่ปีที่แล้ว ก็เป็นรถแข่งสีดำแบบนี้ พลิกคว่ำข้างๆเธอ ครั้งนั้นเธอช่วยปีศาจไว้ตนหนึ่ง ครั้งนี้เป็นเธอที่ถูกปีศาจช่วยงั้นหรือ?

“ปัง!” ประตูรถถูกถีบออกมาอย่างดุร้าย เงาร่างอันสูงใหญ่ยืนขึ้น เดินอย่างเกรี้ยวกราดมาหาหญิงสาวที่มึนงง

“ลุงเซี่ยครับ ไปขวางท่านประธานไว้!” ไหล่ของโอเล่ย์ ชนกับประตูรถอย่างแรง เจ็บจนเจียนตาย เขามือหนึ่งประคองไหล่และรีบรุดไป

“คุณชายครับ ท่านอย่าวู่วามครับ!”

“เพี๊ยะ!”

เซียวเซิ่งเดินตรงไปที่เบื้องหน้าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ใช้หลังมือตบไปที่หน้าหนึ่งฉาด....พ่อบ้านเซี่ยและโอเล่ย์ต่างช่วยกันห้ามไว้ แต่ก็ห้ามไม่อยู่

“อึก!” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนโดนตบจนเซไปด้านหลังหลายก้าว นั่งลงกับพื้นอย่างสับสน มองไปที่ผู้ชายที่คล้ายปีศาจอย่างสั่นเทาด้วยความกลัว

ใต้ไฟถนนที่ส่องสลัว ใบหน้าดังแกะสลักของเซียวเซิ่งสะท้อนกระทบน้ำ ผมที่เปียกชื้นอย่างเป็นธรรมชาติ หยดเลือดที่หน้าผากไหลปนไปกับสายฝน ช่างน่าตกตะลึง

เขาบาดเจ็บเสียแล้ว

เซี่ยเอ่อวิ่งมากางร่มให้เจ้านาย แต่กลับถูกเซียวเซิ่งคว้าไว้ แล้วโยนทิ้งอย่างดุร้าย หลังจากนั้นก็ถูกลมพัดไป

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คุณเป็นยังไงบ้าง?” โอเล่ย์ไม่สนใจบาดแผลของตน วิ่งมาประคองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน

“ขอโทษนะคะ ฉัน....” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนน้ำตาคลอเบ้า ทรุดลงพร้อมส่ายหัว “ฉันไม่คิดจะทำร้ายพวกคุณจนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เลยค่ะ ไม่คิดว่าจะทำให้พวกคุณได้รับบาดเจ็บ ฉันเพียงแค่คิดว่า.....เมื่อครู่ฉันเป็นบ้าไปค่ะ”

“เอาเถอะ พวกผมได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยไม่เป็นไรครับ แค่กลัวว่าจะชนโดนคุณ”

โอเล่ย์ดึงผ้าเช็ดหน้าแบบตะวันตกออกมา ยื่นมาเช็ดหน้าให้เธอ สุ้มเสียงทั้งอ่อนโยนและอบอุ่น “วันหลังอย่าทำแบบนี้นะครับ นอกเสียจากจะฆ่าตัวตายแล้ว ใครที่ไหนกันถึงจะไปขวางรถ ต้องถนอมรักษาชีวิตไว้สิครับ......”