เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 67

ใช่แล้ว เธอจะแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไรเลยก็ได้ แต่ความรู้สึกที่สัมผัสได้ว่าหัวใจเกิดหวั่นไหวไปชั่วขณะนั้นไม้สามารถโกหกตัวเองได้

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนส่องกระจกทุกวันนับครั้งไม่ถ้วน รู้ซึ้งว่าตัวเองอัปลักษณ์มากแค่ไหน คนที่หน้าบวมจมูกเขียวช้ำ มีรอยช้ำเลือดเต็มคาง ปกติถ้าคนเห็นก็กินข้าวไม่ข้าวลงแล้ว แม้แต่ตัวเองยังดูถูกตัวเองเลย แต่เขากลับบอกว่าชอบ......

จำได้ว่ามีประโยคหนึ่งเคยพูดไว้ว่า ผู้หญิงถ้าไม่ขี้เหร่สักครั้ง จะไม่มีทางรู้เลยว่าใครรักตัวเองที่สุด หรือว่าเขาจะ......

“ทำไมตาแดงไปล่ะ? หืม?” เมื่อเห็นว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแปลกไป เซี่ยวเซิ่งวางชามลง มือเรียวยาวสะอาดสะอ้านก็ประคองใบหน้าของเธอไว้อย่างอ่อนโยน “มองฉันสิ”

เมื่อได้ยินเสียงทุ้มแหบที่มีเสน่ห์ หัวใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็อบอุ่นขึ้น ดวงตาแดงก่ำมากขึ้น มือของเขาเย็นเล็กน้อย เมื่อสัมผัสใบหน้าร้อนๆที่บวมและแดง มันสบายมากเหมือนหยุดความเจ็บปวดได้ แต่บุญคุณเล็กๆน้อยๆแบบนี้......ช่างมันไปเถอะ!”

เธออยากเจอลูกเท่านั้น เลือดเนื้อเชื้อไขที่อยู่เพื่อกันและกัน

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเบื่อนหน้าหนีทันที ละออกจากมือของเซียวเซิ่ง พูดขึ้นอย่างไร้เยื่อใย “อย่าทำดีกับฉัน ฉันไม่มีทางซาบซึ้งต่อคุณ ที่ฉันเป็นแบบทุกวันนี้ เพราะฝีมือคุณทั้งนั้น......แต่เพราะฉันโชคดี ไม่อย่างนั้นก็ตายไปแล้ว ศพคงถูกเผาไปแล้ว! เพราะฉะนั้น ไม่ว่าคุณจะทำอะไรก็ไม่สามารถชดเชยได้!”

ถ้าหากเซียวเซิ่งไม่กักขังเธอ สวี่เจียนก็ไม่เสี่ยงอันตรายส่งคนมาช่วยเธอ เธอก็จะไม่ตกลงไปจากหน้าต่าง

อดทนทุกถ้อยคำ เซียวเซิ่งถูกทิ่มแทงจนเจ็บตรงหน้าอกอย่างมาก ดวงตาเริ่มแดงก่ำ ลูกกระเดือกที่น่าหลงใหลขยับขึ้นลงอยู่นาน ใบหน้าที่ทำให้ทุกสรรพสิ่งต้องศิโรราบจู่ๆก็ปรากฏรอยยิ้มฝืนๆออกมา “ใครบอกว่าฉันจะชดเชย?”

ฝืนจ้องใบหน้าแสนสาหัสของหญิงสาว เซียวเซิ่งตัดบท “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเธอต้องเข้าใจนะ ตอนนี้สิ่งที่ฉันทำทั้งหมดไม่ได้ทำเพื่อเอาใจเธอ ต่อให้เลี้ยงสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งก็ต้องคอยให้อาหาร เธอก็คิดว่าตัวเองเป็นหมาตัวหนึ่งแล้วกันนะ กินข้าว”

“......คุณยังมีความเป็นคนอยู่ไหม ยังมีความเป็นคนอยู่ไหม?”

ความเงียบปกคลุมไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นสิ่งที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอดกลั้นหลายวันมานี้ก็ทำให้เธอร้องไห้ออกมา เธอปิดปากแล้วร้องไห้เงียบๆ ช่างน่าโมโหจริงๆ เธอมาเจอผู้ชายเจ้าเล่ห์หน้าเนื้อใจเสือไร้ความรู้สึกไร้ยางอายแบบนี้ได้อย่างไร!

เซียวเซิ่งโกรธจนเส้นเลือดบนหน้าผากกระตุก อยากจะเขวี้ยงชามข้าวต้มทิ้ง แต่สุดท้ายก็อดทนไว้ ลุกขึ้นแล้วเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง อยากเตะกระถางดอกไม้ทิ้งเพื่อระบายอารมณ์ เมื่อเห็นว่าเป็นไฮอะซินท์ดัตช์ที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนชอบ ก็เกิดทำไม่ลง ยั้งเท้าไว้ ความเดือดดาลที่ไม่ได้ระเบิดออกมา แทบจะทำให้คลั่งตาย

หลังจากผ่านไปยี่สิบนาที คุณหมอก็เข็นยายาเข้ามาอย่างตรงเวลา เห็นว่าบรรยากาศในห้องผิดปกติ คนหนึ่งร้องไห้หนัก อีกคนโกรธจนแทบแย่ ก็รู้สึกเย็นวาบที่สันหลังทำอะไรไม่ถูก

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน มีเหตุผลหน่อยได้ไหม?” เซียวเซิ่งหันกลับหลังไปทันที ชี้นิ้วไปทางเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ประณามด้วยความเกลียดชังเข้ากระดูกดำ “อย่าคิดว่าร้องไห้แล้วฉันจะกลัว! เธอมาสวมรอยเป็นภรรยาฉัน แล้วยังคิดจะกุมหัวใจฉัน ทำให้ฉันคิดถึงเธอตลอดเวลา ให้เธอหมดหัวใจ! แล้วทำตัวเองบากแผลให้ฉันไม่สบายใจ แล้วยังมาแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง โยนความผิดทุกอย่างใส่ฉัน......เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เธอนี่มันไร้ยางอายจริงๆ!”

ใครไม่มีเหตุผลกันแน่?

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนร้องไห้สะอึกสะอื้น พูดอะไรไม่ออกเลย เธอได้ขอโทษเรื่องที่สวมรอยเป็นเจ้าสาวแล้ว เขาไม่เพียงจะไม่ฟัง แถมยังกัดไม่ปล่อย! เขาเองต่างหากที่ไม่มีเหตุผล ยังจะมาว่าเธอไม่มีเหตุผลอีก ผู้ชายคนนี้โวยวายไม่มีเหตุผล ชวนให้หงุดหงิดเป็นบ้าเลยไม่ใช่หรือไง?

เมื่อคุณหมอเห็นว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกเซียวเซิ่งดุอย่างไม่มีเหตุผล ความเห็นอกเห็นใจคนที่อ่อนแอกว่าก็เกิดขึ้น แต่เขาก็ไม่กล้าไปประจันหน้ากับประธานเซียวผู้ยิ่งใหญ่ เมื่อคิดได้อย่างเฉียบแหลม ก็ร้องขึ้นอย่างตื่นตกใจ “คุณเซียว คุณเอี๋ยนอาการแย่แล้ว! เธอร้องไห้หนักเกินไปทำให้อาการย่ำแย่ บาดแผลถูกน้ำตา ไม่เพียงแต่เจ็บมาก อีกอย่างจะเสียโฉมแล้วจริงๆ ดูสิครับอัปลักษณ์กว่าเมื่อกี้นี้อีก!”

อะไรนะ? เซียวเซิ่งตกใจได้สติกลับมา ก้าวเท้าใหญ่ๆมาที่ข้างเตียง ดึงมือของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่ปิดหน้าอยู่ออก พบว่าใบหน้าของเธอบวมมากขึ้นจริงๆ รอยแผลที่ตกสะเก็ตเองก็มีเลือดออกเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ตาทั้งสองข้างเหมือนกับลูกท้อ......แล้วความปวดใจมากมายก็ครอบงำทั้งร่างในชั่วพริบตา

ชอบเธอขนาดนั้น แล้วจะไปถือสาอะไรอีก?