เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 82

เซียวเซิ่งเอนตัวลงบนเตียง ริมฝีปากที่สวยงามคาบบุหรี่ที่ยังไม่จุด มองดูเด็กที่กำลังหลับสนิทอย่างอ่อนโยน

เอี๋ยนต้าฟาหลับเหมือนหมีแพนด้า หัวเล็กนอนลง ผมสีดำดกฟู หูกลมมาก เหมือนกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเลย ถ่ายทอดได้ดี

เซียวเซิ่งลุกขึ้นยืนและเดินไปที่หน้าต่างด้วยความรำคาญ จุดไฟ นอนสูบบุหรี่ด้านนอก ปล่อยควันออกไปทั่วอากาศ เป็นความคิดเล็กน้อย

“ใช้ได้เลยนะ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน！”จู่ๆ เซียวเซิ่งก็ขำ

เขาออกมาครั้งนี้ เพราะอยากให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่อยู่ในใจของตัวเองเลือนรางลง แต่เรื่องราวกลับตาลปัตร แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย เขาก็ยังนึกถึงเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนได้ แม้ว่าเขาจะเจอหญิงสาวที่เหมือนกับรักแรกของเขา ไม่ว่าจะตกใจขนาดไหน ก็ถูกเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดึงกลับไป

บางทีชีวิตนี้ อาจจะไม่ต้องการผู้หญิงที่เชื่อฟัง แค่คิดถึงคนที่ไม่รักตัวเองเท่านั้น

สูบบุหรี่เสร็จ ก็เคี้ยวหมากฝรั่ง เซียวเซิ่งหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเบอร์ของเย่เฟิง“เฟิงจื่อ อยู่ไหน？”

“ท่าน ยังไม่นอนอีกเหรอ？ฉันอยู่ที่บาร์เล็กๆ ข้างโรงแรมพวกคุณ กำลังดื่มแก้วสอง”เย่เฟิงที่เป็นบอดี้การ์ด ต้องติดตามเจ้านายอยู่แล้ว แต่ไม่ได้ตัวติดกันยี่สิบสี่ชั่วโมง ต้องรักษาระยะห่างด้วย

“จากโรงแรม ไปทางใต้ประมาณสามไมล์มีหมู่บ้านหนึ่ง บ้านเลขที่ 138 มีสองคนพี่น้องอาศัยอยู่ คุณคอยจับตาดู แต่อย่าให้พวกเธอตกใจล่ะ”

“ครับ”เย่เฟิงก็ไม่ถามมาก หลังจากดื่มไวน์แก้วสุดท้ายแล้ว ก็เช็กเอาท์และออกไป

เซียวเซิ่งโยนโทรศัพท์ทิ้ง และนึกถึงฉากที่เจอกับไห่ถังในหัวอีกครั้ง และความรู้สึกแปลกๆ ในใจก็มากขึ้นเรื่อยๆ

ถ้าเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ทำไมน้ำเสียงและการแต่งตัวของไห่ถัง ถึงเหมือนกับอานเสี่ยวถังเมื่อสิบปีก่อน？เหมือนกำลังเตือนเขาว่า อย่าลืมช่วงนี้ไป ถ้าไม่บังเอิญ แล้วเธอจะรู้ได้อย่างไรว่าตัวเองจะวิ่งตอนกลางคืน？ดูดวงได้？

คนนามสกุลไห่มีไม่เยอะ เป็นใครมาจากไหน？ยิ่งคิดยิ่งลึกลงไปเรื่อยๆ……เซียวเซิ่งหัวเราะเยาะตัวเองหวาดกลัวเกินไปเห็นเป็นศัตรูไปหมด ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนวิ่งไปประตูบ้านเขาเอง ทำไมถึงสงสัยว่าหญิงสาวมีปัญหาได้？

และเด็กสาวก็ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นด้วย อ่อนโยน เยือกเย็น แกร่งกร้าว ……ความบังเอิญที่ไห่ถังและอานเสี่ยวถังสดใสและอ่อนโยนนั้น พอจะเข้าใจได้ถ้าคล้ายคลึงกัน

เซียวเซิ่งอดไม่ได้ที่จะจำแนกหญิงสาวรอบกายตัวเอง เซียวซาก็เหมือนกับผู้หญิงรวยส่วนมาก ที่ไร้รสชาติ ไม่รู้ว่าจะแต่งงานได้อย่างไร？

เอียนหยู่โรวน่าจะอยู่ในประเภทตั้งใจวางตัว ทำความดีอย่างไม่เต็มใจ และยังทำต่อไป เอ่อ ……ว่าผู้มีพระคุณตัวเองแบบนี้ ดูจะเกินไปหน่อย

ส่วนเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เป็นอีกแบบแน่นอน！เธอมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวจริงๆ และผมก็จะพิชิตให้ได้

เซียวเซิ่งเอามือข้างหนึ่งมาหนุนหัว และก็กังวลและโหยหาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว นอนพลิกไปพลิกมา โกรธจนเขาไม่นอนแล้ว จึงขึ้นมานั่ง“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน อย่าคิดว่าคุณควบคุมผมได้แล้ว ผู้หญิงที่ชอบผมมีมากมาย จะกำจัดคุณออกไปไม่ช้าก็เร็ว！”

“แด๊ดดี้พูดอะไร แด๊ดดี้？”เอี๋ยนต้าฟาขยี้ตาแล้วถาม

โอ้！เซียวเซิ่งตกใจ เด็กคนนี้ตื่นได้ยังไง？ต่อไปถ้าเรียนรู้จากหม่ามี๊ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอาเขาตายแน่！

ดีที่เซียวเซิ่งมีไหวพริบพอ หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ร่างกายของเขาก็เอนหลังไปอย่างเป็นธรรมชาติ และยังกรน：ฝัน เมื่อกี๊แค่พูดคุยในฝันลูกชาย ~

“แด๊ดดี้？”เอี๋ยนต้าฟาทำหน้าสงสัย และดูเหมือนจะเชื่อว่าเป็นคำพูดในฝัน เขาดึงผ้าห่มบางๆ มาคลุมให้เขาอย่างระวัง และหอมแก้มพ่อ ทำเอาเซียวเซิ่งประทับใจจนอุ่นใจสุดๆ：ลูกพ่อ สมแล้วที่พ่อรักลูก

กลางทุ่ง ภายใต้แสงจันทร์ที่สวยงาม

เย่เฟิงทำเป็นวิ่งในตอนกลางคืน โดยวิ่งไปที่หมู่บ้าน

เวลาเพียงไม่กี่นาที กลิ่นหอมของดอกไม้ก็ล่องลอยไปตามสายลม ถึงหมู่บ้านแล้ว เย่เฟิงมองไปไกลๆ มองไปที่ดูบ้านริมถนน ทันใดนั้น ขาก็พลิก สะดุดแล้วล้มลง