เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 83

เช้าวันรุ่งขึ้น ฟ้าสว่าง ไห่รุ่ยก็ตื่น

เธอล้างหน้าเสร็จ ก็เปิดประตู เตรียมสาดน้ำล้างหน้าไปที่ถนนด้านนอก บ้านเธออยู่ริมถนน เพื่อไม่ให้ฝุ่นเข้าห้อง ต้องสาดน้ำวันละหลายครั้ง

หลังจากมีเสียงสาด ไห่รุ่ยก็หันกลับเข้าห้อง เดินไปก้าวหนึ่งก็รู้สึกผิดปกติ จึงหันกลับอีกครั้ง ตาที่สวยงามก็เบิกโต แข็งทื่ออยู่ข้างประตู ……

ชายหนุ่มรูปงามในชุดดำยืนอยู่ข้างถนน มีน้ำหยดลงทั่วร่างกาย เขาหรี่ตาสีดำคู่นั้น จ้องที่เธออย่างเย็นชา จนหัวใจของเธอเต้นแรง แก้มก็แดงระเรื่อ

เย่เฟิงเช็ดน้ำที่หน้าตัวเองเปิดหน้าม้าขึ้น แล้วขยับริมฝีปากอย่างเยือกเย็น“ขอโทษนะ พูดได้ไหม？”

“พูดได้……”ไห่รุ่ยกลอกตาไปมา ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าชายคนนี้ดูคุ้นๆ แต่จำไม่ได้ว่าเคยเห็นเขาที่ไหน“ขอโทษค่ะ ยกโทษให้ความประมาทฉันด้วย”

“ยกโทษให้？”เย่เฟิงหัวเราะอย่างเยือกเย็น จู่ๆ ก็รังแกเธอ ตรวนเธอไปที่ประตู

ลมหายใจที่สดชื่นของชายหนุ่มพุ่งเข้ามา ร่างสูงใหญ่เผยเสน่ห์ของฮอร์โมนเพศชายที่เติบโตเต็มที่ เด็กสาวอายุยังน้อยไม่สามารถต้านทานได้ ไห่รุ่ยเกือบหมดสติ

“ทำไมผมต้องยกโทษให้คุณด้วย？”เย่เฟิงกดใบหน้าของเธอและถามว่า“คุณรู้ไหมว่าถูกน้ำสาดในตอนเช้า โชคร้ายแค่ไหน？และคนเดินตามถนนที่มาเยาะเย้ยผม ทำให้ผมเสียศักดิ์ศรี”

“รู้ รู้สิ”ไห่รุ่ยถูกกดจนร่างค่อยๆ เลื่อนลงเล็กน้อย พูดอย่างทำอะไรไม่ถูก“แต่บนถนนไม่มีคนเดิน คุณเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน และฉันก็ขอโทษไปแล้วด้วย”

“คุณพูดแล้ว แต่หลังจากที่ผมเตือน มันแสดงว่าคุณไม่มีความจริงใจที่จะขอโทษ”

อ้อ ปรักปรำนี่ เธอแค่เห็นว่าเขาหล่อ เลยไม่ทันได้พูดขอโทษทันที“งั้นคุณจะให้ชดเชยอย่างไร？”

“ซักให้ผม”

“อาบ อาบน้ำ？”

“คิดอะไรน่ะ？หมายถึงซักผ้า ขัดรองเท้า”เย่เฟิงพูดไป ก็ยืนตรงเดินเข้ามาในห้อง เหลือบมองรอบๆ ก็ไม่เห็นเด็กสาวอีกคน

ไห่รุ่ยถอนหายใจอย่างโล่งอก ยังไม่ได้สติกลับมาจากอาการสั่นที่ถูกชายหนุ่มรูปหล่อกดหน้า ก็เห็นชายหนุ่มเดินเข้าไปตามใจชอบ จึงเดินมาคว้าแขนเสื้อเขา คุณเป็นคนตัวใหญ่ ทำไมไม่อายล่ะ” “นี่ คุณอย่าเข้าไปนะ~มีฉันคนเดียวที่บ้าน คุณเป็นผู้ชายตัวใหญ่ ทำไมไม่หลีกเลี่ยงเลย”

เย่เฟิงหันมามองเธออย่างเย็นชา“ไม่เข้าไป ผมจะถอดเสื้อผ้าอย่างไร？”

“คุณจะถอดจริงๆ เหรอ？”ไห่รุ่ยเบะปาก เห็นเขาถอดเสื้อนอกออกแล้ว ก็รีบกระโดดขึ้นมา อยากใส่กลับไปให้เขา“น้ำนั้นสะอาด เดี๋ยวฉันใช้ไดร์เป่าให้คุณ ได้ไหม？”

“อือ ก็ได้ คุณจะได้ไม่บอกว่าผมรังแกคุณเกินไป”เย่เฟิงนั่งบนเก้าอี้อย่างขี้เกียจ แล้วจ้องตรงมาที่เธอ“คุณชื่ออะไร อายุเท่าไหร่？”

“คุณตรวจสอบทะเบียนบ้านเหรอไง？”หญิงสาวมองบนใส่เขา ปฏิเสธการตอบอย่างเห็นได้ชัด

เย่เฟิงยืนขึ้นมา แล้วพูดขึ้นอย่างทรงพลังว่า“ดูเหมือนคุณจะอยากซักผ้า เดี๋ยวผมจัดให้”

“อย่าสิ~ฉันพูดก็ได้โอเคไหม？”เห็นได้ชัดว่าเด็กสาวไม่มีประสบการณ์ในการจัดการความสัมพันธ์ระหว่างคน ประสบการณ์ไม่มากพอ เธอจึงสารภาพไปโดยตรง“ฉันชื่อไห่รุ่ย ปีนี้สิบแปด เป็นนักเรียนชั้นมอหก”

เย่เฟิงนั่งกลับไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย“ผมจะรู้ได้ไงว่าคุณพูดจริงหรือเปล่า บัตรประชาชนล่ะ？”

“อ๋า？”ไห่รุ่ยมองไปที่เย่เฟิงอย่างตกใจ เห็นเขาดูสูงส่ง ไม่เหมือนคนหลอกเอาข้อมูล หลังจากนิ่งไปสองสามวินาที เธอก็หยิบบัตรประชาชนออกมาจากในกระเป๋า ตบใส่หน้าเขาอย่างโมโห“ดูซะ”

เย่เฟิงรับไว้อย่างสวยงาม จำเลขบัตรประชาชนอย่างรวดเร็ว แล้วรีบคืนเธอ“อือ สิบเห้าแล้ว ไร้ประโยชน์จริงๆ สิบเก้าแล้วยังอยู่มอหก”

เมื่อคืนหลังจากแยกกับพี่ฮวาที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เขาก็คุยกับประธาน ไห่ถังบอกว่าตัวเองสิบเจ็ด ชัดเจนว่าใช้ตัวตนของอานเสี่ยวถัง？