เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 87

“คุณชาย ผมคิดว่า......เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรักคุณเข้าแล้วอย่างแน่นอน”เซียวเซิ่งคิดจะวางสายไป ทันใดได้ยินพ่อบ้านเซี่ยพูดประโยคนี้ออกมา สะเทือนใจ ถามว่า “ว่ายังไง?”

“ทันใดเธอก็ทานกุ้ง เหมือนตั้งใจจะทำสงครามกับเอียนหยู่โรว อยากจะกุมคุณเอาไว้ในมือ”พ่อบ้านเซี่ยคาดเดาอย่างมีเหตุมีผล

“เธอสามารถมีความรู้สึกรับรู้สิ่งนี้ได้?”

“คุณไม่รู้สึกเลยเหรอวันนี้เธอไม่ค่อยปกติ” พ่อบ้านเซี่ยกลับไปคิดทบทวนสักพัก “ตอนที่เสี่ยวเนี่ยนทำขนมยัดไส้ เอียนหยู่โรวเข้าครัวไปหยิบวาซาบิ คงจะพูดกับเธอเรื่องที่จะกลับคฤหาสน์หลังเก่า ดังนั้นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจึงเกิดความหึงหวงแล้ว”

เซียวเซิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดอย่างรอบคอบ เป็นแบบนั้นจริงๆด้วย เดิมทีเขาไม่ได้คิดที่จะค้างคืนที่คฤหาสน์หลังเก่า ทันใดเปลี่ยนความคิดอย่างกะทันหัน ค้าง！

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเมื่อเกิดความหึงหวง ในไม่ช้าก็จะจมอยู่ใต้กางเกงสแล็คของเขา สิ่งที่กลัวก็คือกลัวว่าเธอจะไม่มีความรู้สึกอะไร ไม่สนใจสักนิด นั่นจะคงจะยากแล้ว

โยนโทรศัพท์ทิ้งไป เซียวเซิ่งสตาร์ทเครื่องแล้วก็ออกไป ทันใดแววตาก็มองผ่านร่างบอบบางร่างหนึ่ง ใจเต้น ดวงตามองไป――คือเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่ทั้งรักทั้งแค้น

เธอเดินมาจากสวนดอกไม้ด้านโน้น ท่าทางการเดินสง่างาม บนร่างกายสวมชุดสีฟ้าอ่อนพอดีตัว เดิมทีเธอมีรูปร่างสัดส่วนที่สมบูรณ์ทั้งหน้าหลังยิ่งทำให้อ้อนแอ้นอรชร ขาเรียวยาว ขาวละมุน ก้าวเท้าแต่ละทีช่างเซ็กซี่ ผมยาวที่เกือบถึงเอวพลิ้วไหวไปตามลม ใบหน้าอันแสนงดงามตระหง่านออกมา......

ช่างสวยเหลือเกิน นัยน์ตาดำของเซียวเซิ่งมองลึกลงไป ลูกกระเดือกขยับ

ผู้หญิงของเขางดงามจนสะเทือนไปทั่วทั้งฟ้าดิน ความจริงแล้วเขาทำใจให้เธอเป็นทุกข์ไม่ได้เลย ตอนเย็นกลับไป ต้องคิดหาวิธีปลอบใจให้เธออารมณ์ดี เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเมื่ออามรมณ์ไม่ดีขึ้นมา ทั้งบ้านต่างอึมครึม

ในตอนแรกเขายังคิดจะใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์สยบเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน แต่ผ่านไปหนึ่งเดือนกว่าแล้ว เขายังทำให้เธอยอมสยบไม่ได้แม้แต่นิดเดียว น่าอับอายสิ้นดี

เซียวเซิ่งถูกสถานการณ์ของตัวเองทำให้อยากจะร้องไห้ออกมา เขาเป็นถึงชายหนุ่มรูปหล่อที่เนื้อหอม มีเงินมีเสน่ห์ อีกทั้งยังหนุ่มยังแน่น เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคนโง่คนนี้ ยังอยากจะแทะสวี่เจียนเนื้อแก่ๆก้อนนั้น

นึกถึงตรงนี้ เซียวเซิ่งโมโหขึ้นมาทันใด ผู้หญิงอย่าได้ตามใจนัก จัดการสักดอกเป็นไปได้ว่าจะดีขึ้นหน่อย แต่ว่าใจจริงก็จัดการเธอไม่ลง หาโอกาสได้ร่วมหอรวมเตียงกับเธอดีกว่า นอนด้วยกันหลายครั้ง เดี๋ยวความรักก็จะเกิดขึ้นเอง......

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเหน็บจดหมายอันนั้น เดินอยู่ในสวนอย่างไร้จุดหมาย ทันใดนั้นก็ได้เห็นรถของเซียวเซิ่ง ตกใจเกือบจะกระโดดขึ้นมา เพื่อจะปกปิดความกระวนกระวายเอาไว้ รีบนั่งยองๆลงแถวๆหย่อมหญ้า ทำเป็นชื่นชมดอกไม้

นี่คือพวงดอกไม้ป่า ระหว่างใบเขียวขจี ประดับด้วยดอกไม้ขนาดเล็กสีแดงระเรื่อ เป็นไปได้ว่าคนสวนรู้สึกว่าสวยดี จึงไม่ได้ตัดทิ้ง ภายในใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตื่นเต้นอย่างมาก ภาวนาให้เซียวเซิ่งรีบไปไกลๆ

ปรากฏว่าเซียวเซิ่งขับรถออกไปแล้ว หญิงสาวที่อยู่ในกระจกหลังค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆ มองดูแล้วตัวเล็กมาก ทำให้คนเห็นแล้วต่างหลงรัก ใจของเซียวเซิ่ง วันหนึ่งไม่รู้ว่ากลิ้งไปบนกระทะน้ำมันกี่ครั้ง รู้สึกว่าตัวเองใกล้จะถึงจุดขีดสุดแล้ว ผู้หญิงคนนี้หลงไม่ได้รักไม่ได้ ตีไม่ได้ด่าไม่ได้ ใจจะขาดแล้ว

“เฮ้อ！”ในที่สุดคนชั่วก็ไปแล้ว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลุกขึ้นมา เตรียมตัวไปหาคนส่งของ

เอียนหยู่โรววันนี้ที่โต๊ะอาหารยอมแพ้แล้ว ภายในใจหงุดหงิดอย่างมาก โมโหกลับห้องไป ฟุบลงบนขอบหน้าต่างคิดหาวิธีที่จะทำให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนั้นไปไกลๆ......

หลังจากครั้งที่แล้วที่ร่วมมือกับกู้ห้าวหยูไม่ประสบความสำเร็จ เพื่อความปลอดภัย ตระกูลกู้ไม่ส่งคนมาอีกแล้ว บวกกับเอียนหยู่โรวไร้ความสามารถ ตระกูลกู้จึงไม่อยากร่วมมือกับเธอต่อ ทว่าคิดหาวิธีอื่น

เดิมทียังมีหงยวี่อีกคนที่สามารถช่วยเหลือได้ แต่ว่าหงยวี่หลงรักแส้ของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ไม่ยินยอมอคติกับเธออีก ดังนั้นภารกิจจัดการเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เธอจึงทำได้เพียงต้องจัดการด้วยตนเอง

เอียนหยู่โรวกำลังหงุดหงิด แววตามองไกลออกไป มองเห็นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกำลังเฝ้ามองอะไรบางอย่างอยู่ในสวน หลบๆซ่อนๆ เหมือนกับว่ากังวลเรื่องอะไรบางอย่าง ทันใดคิดแผนการออกแล้ว รีบร้อนลงไปชั้นล่าง แอบตามไป

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเดินวนอยู่บนทางก้อนกรวดหลายรอบก่อน แล้วก็หยุดลงใช้จมูกดมไปบนดอกไม้หนึ่งบนกิ่งไม้สักพัก แต่ว่าตั้งแต่เล็กโตมาด้วยกัน นิสัยของกันและกันต่างเข้าใจดี