ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 551

ไม่มีใครเข้าใจความเจ็บปวดแบบนี้หรอก

ทุกคนเป็นผู้ชม และมีเพียงเธอคนเดียวที่เป็นตัวตลก

คล้ายกับถอดเสื้อผ้าของเธอจนหมด จากนั้นก็เผยให้ทุกคนเห็น มันรู้สึกเจ็บจนไม่อยากมีชีวิตต่อ

ไม่รู้ว่าเดินไปยังที่นั่งได้อย่างไร สีหน้าของพนาวันซีดขาวมาก

อาคิระเลิกคิ้ว สั่งน้ำอุ่นมาวางตรงหน้าเธอ

เขาวางแก้วหนักมือเล็กน้อย จึงเกิดเสียงขึ้น เพราะอารมณ์ไม่ค่อยดีเป็นเหตุ โดยเฉพาะเมื่อเห็นสายตารอบข้าง เขายิ่งรู้สึกอารมณ์เสียมากขึ้น

พนาวันยกแก้วน้ำขึ้นมา จากนั้นก็นิ่งเงียบ

เธอเคยเตือนเขาแล้ว พาเธอมายังสถานที่แบบนี้มีแต่จะกลายเป็นตัวตลกของทุกคน

นี่เป็นงานเลี้ยงของนักธุรกิจ

ตอนนี้มีคนมาทักทายอาคิระไม่น้อย เขาทิ้งพนาวันให้อยู่คนเดียว แล้วเดินออกไป

เขาถูกรายล้อมด้วยผู้คน คล้ายกับดาวล้อมเดือน ต่างพากันยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม จากนั้นก็ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ

เวลานี้มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินลงมา ซึ่งเธอสวมใส่ชุดเดรสสีฟ้า

กระทั่งต่างหูและจี้บนสร้อยคอก็ยังเป็นสีฟ้า ช่างงามพิสุทธิ์และสง่างามมาก

เหมือนความสัมพันธ์เธอกับอาคิระจะดีมาก เธอเดินเข้าไปกอด จากนั้นก็พูดกระซิบข้างหูอย่างสนิทสนม

จากนั้นพิมแสงก็เชิญอาคิระขึ้นไปชั้นบน “เพื่อนเก่า ไม่เจอกันนาน อย่าบอกนะว่าไม่มีเวลาคุยกัน? ฉันรับรองว่าใช้เวลาไม่มากหรอกค่ะ ถ้าคุณปฏิเสธก็เท่ากับไม่ให้เกียรติฉัน ฉันจะโกรธเอานะ”

ได้ยินดังนั้นอาคิระก็ยิ้มเบา ๆ

มือใหญ่โอบเอวบางเธอ ทั้งสองร่างกายแนบชิดติดกัน

จากนั้นก็ขึ้นไปชั้นบน และหายลับไปจากสายตาในที่สุด

โครม——

หัวใจพนาวันเหมือนฉีกขาด

ความเจ็บปวดหลั่งไหลเข้ามาไม่หยุดหยุ่น เธอก้มหน้าดื่มน้ำอุ่น ฝืนบังคับไม่ให้น้ำตาไหลลงมา

เมื่ออาคิระไม่อยู่ สายตามองสำรวจก็มีเยอะขึ้น และกำเริบเสิบสานมากขึ้น เวลาเดียวกันก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์ลับหลัง

“ตระกูลอนันต์ธชัยเป็นตระกูลผู้ดีในเฮทเค ทำไมจึงแต่งคนขาเป๋เป็นสะใภ้นะ?”

“ได้ยินว่าท้องก่อนแต่ง คุณปู่ของคุณชายอาคิระรู้เรื่องนี้ก็ตัดสินใจให้พวกเขาแต่งงานกัน จากนั้นไม่นานก็เสียชีวิต”

“แผนสูงเหมือนกันนะเนี่ย แต่ทำไมขาเป๋แล้วยังกล้ามาที่นี่อีก”

“……”

เหล่าผู้หญิงชอบซุบซิบนินทาอย่างเข้าด้ายเข้าเข็ม

พวกผู้ชายก็เพ่งความสนใจมาทางนี้เหมือนกัน รู้สึกว่าหน้าตาผู้หญิงคนนี้สวยมาก แต่เสียดายที่ขาไม่ดี

ผู้ชายใส่สูทสีเทากล่าว“เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในงานคืนนี้อย่างแน่นอน แต่ไม่รวมเรื่องขานะ”

ผู้หญิงนิสัยเย่อหยิ่งที่นั่งอยู่ด้านข้างไม่พอใจกับประโยคนี้

เธอส่งเสียงอึดฮัดเย็นเยียบ“เอาคนขาเป๋มาขนานนามว่าเป็นผู้หญิงสวยที่สุดในงาน สายตาคุณมีปัญหาหรือเปล่า？”

เสียงวิพากษ์วิจารณ์และสายตาถากถางคล้ายกับของมีคมแทงอยู่ด้านหลังเธอ พนาวันเริ่มนั่งไม่เป็นสุขแล้ว

สายตาเธอจ้องแต่บันได หวังว่าอาคิระจะปรากฏตัวเร็วไว

สามนาที ห้านาที สิบห้านาที……

แต่เขาไม่ปรากฏตัวซะที สายตาของพนาวันมืดมน เสียงวิจารณ์ด้านข้างดังมาก เธอไม่อยากฟังอีกแล้ว

เธอลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำเพื่อผ่อนคลายเสียหน่อย

ผู้หญิงคนหนึ่งก็ลุกขึ้นตาม เธอหยิ่งยโสคล้ายกับนกยูงกางปีก

ระหว่างที่พวกเธอทั้งสองเดินเฉียดไหล่ ผู้หญิงคนนั้นก็เร่งฝีเท้าจงใจเหยียบกระโปรงตัวยาวของพนาวัน

พนาวันเดินพันแข้งพันขาล้มลงกับพื้น

ชั่วพริบตาเดียว สายตานับไม่ถ้วนก็จ้องมองแต่เธอผู้เดียว

พนาวันไม่อยากขายหน้าในงานแบบนี้

เธอเอื้อมมือจับโต๊ะข้างกาย อยากจะพยุงตัวเองขึ้นมา

และเธอพึ่งลุกขึ้นได้ ผู้หญิงด้านหลังก็จงใจเหยียบกระโปรงเธออีกครั้ง

พนาวันล้มลงพื้นอย่างจัง เวลาเดียวกันไวน์แดงบนโต๊ะก็ร่วงตกลงมาด้วย