ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 881
สรุปบท บทที่ 881 ไร้ยางอายสิ้นดี: ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง
สรุปเนื้อหา บทที่ 881 ไร้ยางอายสิ้นดี – ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง โดย candy cat
บท บทที่ 881 ไร้ยางอายสิ้นดี ของ ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย candy cat อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
“ผ่านมาไม่กี่ปี คุณก็แสดงความชั่วออกมาแล้วเหรอ?”
“คุณยังแคร์เขาอยู่อีกเหรอ? ผมจะด่าเขาว่าไอ้สารเลวแล้วจะทำไม? แล้วก็ไม่ต้องมาทำตัวโง่เง่าหน่อยเลย ตอนนี้ผู้ชายบริสุทธิ์อย่างผมจะมีสักกี่คน?
“คุณลองคิดดูดีๆ ว่าคุ้มมากแค่ไหนที่ได้แต่งงานกับผม ซึ่งครั้งแรกของคุณและก็เป็นครั้งแรกของผมด้วย พูดตามความจริงเลยนะ ดูจากหน้าตาดีและสถานะอย่างผม ยังเก็บรักษาความบริสุทธิ์ได้ถึงตอนนี้ คุณไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ควรน่ายกย่องเหรอ?
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ดีด้าถึงกลับขาอ่อน และมึนงงเป็นอย่างมาก…
“เรื่องอย่างนี้ยังกล้าเอามายกย่อง ไม่ใช่ว่าคุณไม่มีน้ำยาหรอกนะ ถึงได้รักษาความบริสุทธิ์ไว้ได้ถึงตอนนี้หน่ะ?อย่างที่คุณพูด คุณมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะทำให้หลงใหลในตัวคุณได้เลยนะ!!”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เลอแปงปลายสายก็มีสีหน้ามืดมนลง: “คุณกำลังสงสัยในตัวผมงั้นเหรอ?”
ในฐานะที่เป็นผู้ชายเรื่องที่ยากจะทนมากที่สุดคืออะไร? ก็คือความสงสัยของผู้หญิง โดยเฉพาะสงสัยเรื่องอย่างว่า ซึ่งเป็นการดูถูกศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชาย!
“จริงๆฉันก็ไม่ได้สงสัยอะไรหรอก แต่คุณเน้นย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันก็เลยรู้สึกสงสัย…” หล่อนกลืนน้ำลาย เมื่อเทียบกับความลนลานของเขาแล้ว หล่อนรู้สึกผ่อนคลายและพอใจมาก
“คุณจะลองดูไหมหล่ะ? มาลองพละกำลังที่รอมานานและพลังการต่อสู้ว่าเป็นอย่างไร เอาป่ะ?”
ดีด้าส่ายหัวปฏิเสธตรงว่า: “ไม่สนใจ!”
“ไม่สนใจงั้นเหรอ?” เลอแปงขมวดคิ้วชนกัน: “ทำไมคุณจะไม่สนใจ? เรื่องอื่นคุณจะไม่สนใจก็ได้ แต่เรื่องนี้เป็นความสุขทางเพศตลอดชีวิตของคุณ ทำไมท่าทีคุณถึงได้ชิลแบบนี้หล่ะ?
รอยเหี่ยวย่นขึ้นบนหน้าผากของดีด้า แล้วปากก็กระตุก พูดว่า: “ฉันว่ามันก็ดีนะ!”
“คุณยังเป็นผู้หญิงอยู่รึเปล่า?”
“หน้าอกคุณก็จับดูแล้วไม่ใช่หรอ? แท้หรือปลอมยังต้องสงสัยอีกเหรอ?” หล่อนถอนหายใจอย่างใส่อารมณ์
เลอแปงรู้สึกว่าคำพูดของผู้หญิงคนนี้สามารถทำให้เขากระอักเลือดได้เลย สีหน้าของเขาหน้าเศร้าหมองและหรี่ตาลง
“แต่คุณวางใจได้เลย ถึงแม้คุณจะไม่มีน้ำยา ฉันก็จะไม่รังเกียจคุณ เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องเป็นห่วงและไม่ต้องกังวล ปล่อยตัวตามสบาย….” หล่อนจงใจปลอบใจเขา
เลอแปง：“……”
เขาที่กำลังจะอารมณ์เสีย ก็ได้ยินเสียงตู๊ดๆ ซึ่งเป็นเสียงวางสายของปลายทาง
หล่อนไม่เพียงแต่เหยียดหยามเขาเท่านั้น ยังกล้าตัดสายเขาทิ้งอีก!
เลอแปงแทบจะโมโหจนอาเจียนออกมาเป็นเลือด ในขณะที่ดีด้าแค่ขมวดคิ้วแล้วเหลือบมองไปเห็นว่าแบตโทรศัพท์หมด เครื่องก็เลยปิดโดยอัตโนมัติ แล้วหล่อนก็เดินไปหยิบสายชาร์จ
เช้าวันรุ่งขึ้น ดีด้ากำลังรับประทานอาหารเช้า เลอแปงก็เดินเข้ามาพร้อมกับของขวัญที่ถือไว้ในมือ สีหน้าที่มองมาทางหล่อนช่างมืดมน
หล่อนยักไหล่และไม่ใส่ใจราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วกินข้าวต่อไป
แม่ของหล่อนตักโจ๊กเกินไว้หนึ่งถ้วยอีกแล้ว เลอแปงนั่งร่วมโต๊ะอาหารอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ
คนที่จะพาไปส่งสถานีตำรวจก็คือเลอแปง ดีด้านั่งเบาะหน้าข้างคนขับรถ เลอแปงหรี่ตาราวกับว่าคิดอะไรออก แล้วพูดขึ้นว่า: “วันนี้ไม่ต้องไปทำงานแล้ว…”
ดีด้าอึ้งไปสักพัก หันไปมองเขาด้วยความแปลกใจ แล้วพูดว่า: “ทำไม?”
“เมื่อคืนคุณทำให้ผมโกรธ คุณต้องชดใช้สิ คนที่คิดเล็กคิดน้อยอย่างผมจะปล่อยให้คนที่ล่วงเกินผมลอยนวลได้อย่างไรหล่ะ?
“คุณมีแผนจะไปที่ไหนอีกหล่ะ?”
เขาชำเลืองมองไปรอบๆ และจ้องมองหล่อนด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเอ่ยออกมาแค่สองคำอย่างมีเลศนัยว่า: "โรงแรม"
ดีด้าอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย: “ไปทำอะไรที่โรงแรม”
“ขับรถระมัดระวังนะ เดินทางปลอดภัย…” หล่อนปลดเข็มขัดนิรภัยไปด้วยและกำชับเขาไปด้วย
เห็นได้ชัดเจนว่าเลอแปงไม่พอใจ: “แค่นี้เหรอ?”
“แค่นี้อะไร?” หล่อนยังคงไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร
เลอแปงรู้สึกว่าถ้าจะทำให้ผู้หญิงสมองทึบคนนี้ฉลาดขึ้น ยากยิ่งกว่าการปีนยอดเขาเอเวอเรสต์ซะอีก!
นิ้วมือที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาปลดเข็มขัดนิรภัย ราวกับแขนวานรที่แข็งแรง และรั้งเอวบางของหล่อนไว้ แล้วจูบริมฝีปากแดงของหล่อน
จูบของเขาช่างดุเดือดและร้อนแรง และไม่ยอมปล่อย…
ทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่ในรถ หน้าต่างของรถเป็นกระจกโปร่งแสง ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาล้วนแล้วแต่เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ แค่มองก็สามารถเห็นได้อย่างชัดเจน…
ตอนแรก ดีด้ายังดิ้นขัดขืนอย่างแรง ที่นี่คือสถานีตำรวจ ยังไงหล่อนก็ต้องรักษาหน้าตา เขาจะทำแบบนี้กับหล่อนไม่ได้?
แต่การกระทำของเขาในบางครั้งก็บ้าคลั่ง บางครั้งก็อ่อนโยนและบางครั้งก็อบอุ่น และหล่อนก็ค่อยๆดื่มด่ำกับความอ่อนโยนของเขา โดยที่ไม่สามารถดึกตัวเองออกมาได้ เหมือนเรือที่ล่องลอยอยู่กลางทะเลสาบ หมดเรี่ยวแรงที่จะสู้ต่อ ล่องลอยไปตามกระแสน้ำทีละน้อยๆ…
จนกระทั่งปากของเขาเลอะลิปสีแดงเพราะการจูบ เลอแปงหยุดและโอบเอวหล่อนไว้ อมยิ้มแล้วพูดว่า: “ไม่เข้าไปแล้วเหรอ?”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ดีด้ารู้สึกตัวราวกับตื่นจากฝัน สายตาของหล่อนมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วแก้มของหล่อนก็แดงขึ้นทันที ที่นี่คือหน้าประตูบริษัท หล่อนกับเขาเมื่อกี้…
ไม่มีหน้าไปสู้ใครแล้ว ตอนนี้ไม่กล้าสู้หน้าใครจริงๆแล้ว ทำเรื่องอะไรแบบนี้เนี้ย?
วันนี้ทำไมหล่อนถึงถูกผู้ชายคนนี้ล่อใจได้ง่ายดายขนาดนี้?
หล่อนใช้มือปิดหน้า และรู้สึกว่าด้านหน้ามีแต่ความมืด ไร้แสงสว่าง!
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง