ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 881

“ผ่านมาไม่กี่ปี คุณก็แสดงความชั่วออกมาแล้วเหรอ?”

“คุณยังแคร์เขาอยู่อีกเหรอ? ผมจะด่าเขาว่าไอ้สารเลวแล้วจะทำไม? แล้วก็ไม่ต้องมาทำตัวโง่เง่าหน่อยเลย ตอนนี้ผู้ชายบริสุทธิ์อย่างผมจะมีสักกี่คน?

“คุณลองคิดดูดีๆ ว่าคุ้มมากแค่ไหนที่ได้แต่งงานกับผม ซึ่งครั้งแรกของคุณและก็เป็นครั้งแรกของผมด้วย พูดตามความจริงเลยนะ ดูจากหน้าตาดีและสถานะอย่างผม ยังเก็บรักษาความบริสุทธิ์ได้ถึงตอนนี้ คุณไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ควรน่ายกย่องเหรอ?

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ดีด้าถึงกลับขาอ่อน และมึนงงเป็นอย่างมาก…

“เรื่องอย่างนี้ยังกล้าเอามายกย่อง ไม่ใช่ว่าคุณไม่มีน้ำยาหรอกนะ ถึงได้รักษาความบริสุทธิ์ไว้ได้ถึงตอนนี้หน่ะ?อย่างที่คุณพูด คุณมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะทำให้หลงใหลในตัวคุณได้เลยนะ!!”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เลอแปงปลายสายก็มีสีหน้ามืดมนลง: “คุณกำลังสงสัยในตัวผมงั้นเหรอ?”

ในฐานะที่เป็นผู้ชายเรื่องที่ยากจะทนมากที่สุดคืออะไร? ก็คือความสงสัยของผู้หญิง โดยเฉพาะสงสัยเรื่องอย่างว่า ซึ่งเป็นการดูถูกศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชาย!

“จริงๆฉันก็ไม่ได้สงสัยอะไรหรอก แต่คุณเน้นย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันก็เลยรู้สึกสงสัย…” หล่อนกลืนน้ำลาย เมื่อเทียบกับความลนลานของเขาแล้ว หล่อนรู้สึกผ่อนคลายและพอใจมาก

“คุณจะลองดูไหมหล่ะ? มาลองพละกำลังที่รอมานานและพลังการต่อสู้ว่าเป็นอย่างไร เอาป่ะ?”

ดีด้าส่ายหัวปฏิเสธตรงว่า: “ไม่สนใจ!”

“ไม่สนใจงั้นเหรอ?” เลอแปงขมวดคิ้วชนกัน: “ทำไมคุณจะไม่สนใจ? เรื่องอื่นคุณจะไม่สนใจก็ได้ แต่เรื่องนี้เป็นความสุขทางเพศตลอดชีวิตของคุณ ทำไมท่าทีคุณถึงได้ชิลแบบนี้หล่ะ?

รอยเหี่ยวย่นขึ้นบนหน้าผากของดีด้า แล้วปากก็กระตุก พูดว่า: “ฉันว่ามันก็ดีนะ!”

“คุณยังเป็นผู้หญิงอยู่รึเปล่า?”

“หน้าอกคุณก็จับดูแล้วไม่ใช่หรอ? แท้หรือปลอมยังต้องสงสัยอีกเหรอ?” หล่อนถอนหายใจอย่างใส่อารมณ์

เลอแปงรู้สึกว่าคำพูดของผู้หญิงคนนี้สามารถทำให้เขากระอักเลือดได้เลย สีหน้าของเขาหน้าเศร้าหมองและหรี่ตาลง

“แต่คุณวางใจได้เลย ถึงแม้คุณจะไม่มีน้ำยา ฉันก็จะไม่รังเกียจคุณ เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องเป็นห่วงและไม่ต้องกังวล ปล่อยตัวตามสบาย….” หล่อนจงใจปลอบใจเขา

เลอแปง：“……”

เขาที่กำลังจะอารมณ์เสีย ก็ได้ยินเสียงตู๊ดๆ ซึ่งเป็นเสียงวางสายของปลายทาง

หล่อนไม่เพียงแต่เหยียดหยามเขาเท่านั้น ยังกล้าตัดสายเขาทิ้งอีก!

เลอแปงแทบจะโมโหจนอาเจียนออกมาเป็นเลือด ในขณะที่ดีด้าแค่ขมวดคิ้วแล้วเหลือบมองไปเห็นว่าแบตโทรศัพท์หมด เครื่องก็เลยปิดโดยอัตโนมัติ แล้วหล่อนก็เดินไปหยิบสายชาร์จ

เช้าวันรุ่งขึ้น ดีด้ากำลังรับประทานอาหารเช้า เลอแปงก็เดินเข้ามาพร้อมกับของขวัญที่ถือไว้ในมือ สีหน้าที่มองมาทางหล่อนช่างมืดมน

หล่อนยักไหล่และไม่ใส่ใจราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วกินข้าวต่อไป

แม่ของหล่อนตักโจ๊กเกินไว้หนึ่งถ้วยอีกแล้ว เลอแปงนั่งร่วมโต๊ะอาหารอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ

คนที่จะพาไปส่งสถานีตำรวจก็คือเลอแปง ดีด้านั่งเบาะหน้าข้างคนขับรถ เลอแปงหรี่ตาราวกับว่าคิดอะไรออก แล้วพูดขึ้นว่า: “วันนี้ไม่ต้องไปทำงานแล้ว…”

ดีด้าอึ้งไปสักพัก หันไปมองเขาด้วยความแปลกใจ แล้วพูดว่า: “ทำไม?”

“เมื่อคืนคุณทำให้ผมโกรธ คุณต้องชดใช้สิ คนที่คิดเล็กคิดน้อยอย่างผมจะปล่อยให้คนที่ล่วงเกินผมลอยนวลได้อย่างไรหล่ะ?

“คุณมีแผนจะไปที่ไหนอีกหล่ะ?”

เขาชำเลืองมองไปรอบๆ และจ้องมองหล่อนด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเอ่ยออกมาแค่สองคำอย่างมีเลศนัยว่า: "โรงแรม"

ดีด้าอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย: “ไปทำอะไรที่โรงแรม”