ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 880

เมื่อได้ยินสิ่งที่ดีด้าพูด พี่สะใภ้คนโตของเลอแปงดูเป็นลูกสาวของครอบครัวธรรมดาเช่นกัน เมื่อเห็นความรักใคร่เช่นนี้แล้ว มันก็เพียงพอที่ทำให้เธอวางใจและเชื่อใจในการปฏิบัติตัวของคุณชายออกัส

คิดไม่ถึงเลยว่าชายหนุ่มรูปงามที่สูงศักดิ์เช่นนั้นจะเป็นเหมือนผู้ชายธรรมดา

ดีด้าตักอาหารให้กับเลอแปงในอีกด้านของมุมโต๊ะอาหารในขณะที่เลอแปงกำลังแกะก้างปลาให้กับเธอ ใบหน้าของทั้งคู่เต็มไปด้วยรอยยิ้มบางๆ ซึ่งทำให้คนดูยิ้มแย้มและเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจ

ยังมีเรื่องอะไรให้เธอกังวลอีกล่ะ

หลังทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว คุณชายออกัสอาสาจะส่งทั้งสามกลับบ้าน ดีด้าส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยแสดงปฏิกิริยาให้เห็นว่าไม่เป็นไร ซึ่งมีแท็กซี่อยู่ข้างนอกและการเรียกแท็กซี่เป็นเรื่องที่สะดวกสบายมาก

“นี่เป็นครั้งแรก พวกเราต้องไปส่งอยู่ ถือได้ว่าเป็นเป็นการทำความรู้จัก ดังนั้นไม่ว่ายังไงก็ไม่ต้องรั้ง...”

แม้ว่าคุณชายออกกัสจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เกรงใจ แต่เต็มไปด้วยความสุภาพและความน่าเกรงขามที่ไม่อาจต้านทานได้

เดิมทีเลอแปงก็ต้องการที่จะปฏิเสธแต่หลังจากได้ยินพี่ชายพูดเช่นนั้น เขารีบกลับคำพูดเหล่านั้นทันที

ไม่ว่าพี่ใหญ่จะพูดอะไร ล้วนผ่านการคิดไตร่ตรองและถูกต้องทุกอย่าง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ แม่ของดีด้าไม่รู้จะพูดอะไรดี เธอทำได้เพียงพยักหน้า

ในขณะที่รถกำลังวิ่งอยู่บนถนนซารางสาวน้อยผู้ร่าเริงนั่งบนเบาะกลางร้องเพลงอย่างสนุกสนาน

ไม่มีอะไรมาขัดจังหวะในระหว่างทางที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

หลังจากที่รถหยุดลงคุณชายออกัสหยิบของขวัญที่เตรียมไว้ล่วงหน้าออกมาจากท้ายรถ มีทั้งหมด 3 ชุด กล่องบรรจุภัณฑ์แพ็คด้วยความประณีตและงดงาม

เขามอบของขวัญให้คนละชิ้น

แม่ของดีด้าปฏิเสธที่จะรับและไม่ว่าจะเป็นหรือตายยังไงเธอก็จะไม่มีวันรับไว้ จากนั้นคุณหญิงเชอร์รีนเอ่ยปากพูด: “อันที่จริงของขวัญที่มอบให้นี้แทนน้ำใจเล็กๆน้อยๆ เราเพียงต้องการแสดงความมีน้ำใจเท่านั้น คุณป้าไม่ควรปฏิเสธน้ำใจเล็กๆน้อยๆสำหรับครั้งแรกที่เราพบกัน ถ้าเป็นครั้งที่สองหรือครั้งที่สามคุณป้าสามารถปฏิเสธได้ตามใจชอบใช่ไหม”

เมื่อคำพูดได้มาถึงจุดนี้แล้ว ถ้าหากพวกเขายังผลักกันไปมาแบบนี้มันจะดูเหมือนกับว่าเป็นการแสร้งทำ

ดังนั้นแม่ของดีด้าจึงเอื้อมมือไปหยิบรับของไว้ จากนั้นทั้งสามก็ยืนอยู่ข้างถนนและมองดูรถที่กำลังวิ่งออกไป

แม่ของดีด้าถอนหายใจเบาๆเมื่อกลับถึงบ้าน เฮ้อ ผู้ชายในตระกูลสิริไพบูรณ์นั้นดีจริงๆ ไม่ว่าจะด้านไหนพวกเขาก็แสนดี ดีด้าของครอบครัวเธอนั้นช่างโชคดีจริงๆ

แม้ว่าเวลาที่ใช้ร่วมกันจะไม่นานมากนัก แต่เธอรู้สึกว่าศีลธรรมของคนๆหนึ่งคงจะไม่พูดปดเพราะนั่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาโดยกำเนิดและต้องได้รับการอบรมสั่งสอนจากการเลี้ยงดู

ก่อนหน้านี้เธอกังวลอยู่เสมอ กังวลว่าชีวิตของดีด้าลูกสาวในครอบครัวพวกเขาคงจะโชคร้ายเพราะคบกับเซ้นต์มาตั้งนานแต่ความรักของเธอกลับไม่ได้ลงเอยและในขณะนั้นหัวใจของเธอแทบแตกสลาย

ตอนนี้ดูเหมือนว่าชีวิตของดีด้ายังไม่ถึงกับดีมากแต่เธอรู้สึกไว้วางใจ

ต่อไปนี้ก็เหลือเพียงน้ำฝนที่เธอยังเป็นห่วงและกังวล

เลอแปงโทรหาดีด้า: "คุณรู้สึกยังไงบ้าง"

“แค่รู้สึกว่ามันเหมือนไม่ใช่ความจริง เมื่อก่อนเราตกลงกันว่ามันเป็นความสัมพันธ์จอมปลอมแต่ตอนนี้กลับต้องมาหมั้นกัน ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังล่องลอยท่ามกลางสายหมอก เท้าของฉันรู้สึกเหมือนเหยียบลงบนก้อนเมฆที่เคลื่อนไหวบนอากาศอย่างช้าๆ และมันไม่ใช่ความจริงเลย"

“เฮ้ ฉันไม่ได้โทรมาเพื่อฟังเธอบอกว่ามันไม่ใช่ความจริง ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณคิดถึงฉันไหม”

ดีด้าเขินอายจนหน้าแดง: "คุณคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราคืบหน้าเร็วไปหน่อยไหม?"

“ฉันไม่รู้สึกว่ามันเร็วเกินไป ความรักความผูกพันก็เป็นแบบนี้แหละ แล้วคุณคบกับไอ้สารเลวที่ชื่อเซ้นต์นั้นมานานแค่ไหนล่ะ”