ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 879

"เฮ้อ …... " ดีด้าถอนหายใจเบา ๆ "นี่เป็นข้ออ้างที่คุณอยากจะขับไล่ฉันออกจากบ้าน แต่ทำไมฉันถึงคิดว่าสิ่งที่คุณพูดนั้นสมเหตุสมผลถึงกับไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว"

“เพราะสิ่งที่ฉันพูดนั้นเป็นความจริง! ฉันมาบอกคำพูดเหล่านี้ของผู้ที่เคยผ่านประสบการณ์มาแล้วให้แกฟัง ฉันมั่นใจว่าหลังจากฟังคำพูดของฉันแล้วแกจะไม่มีวันเสียใจในอนาคตอย่างแน่นอน"

ดีด้ากุมหน้าผากตัวเองและไม่พูดอะไร ได้แต่นิ่งเงียบอยู่แบบนั้น

เธอมีความรู้สึกที่ดีต่อเลอแปง ซึ่งเป็นความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้และแน่นอนว่าเธอได้ตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว

หากไม่ได้พบเพียงหนึ่งวันราวจากกันถึงสามปี เมื่อเห็นว่าคนที่มาไม่ใช่เขา ความสุขในใจจะถูกแทนที่ด้วยความหงุดหงิด ถ้านี่ไม่ใช่ความหลงใหล ไม่ใช่ความรัก แล้วมันคืออะไร

คนมีศีลธรรมอย่างเขาถ้าจะแต่งงานด้วยก็ไม่เลวนะ อีกอย่างเธอก็ตกหลุมรักเขาแล้วไม่ใช่หรือไง

เสียงข้อความดังขึ้นเธอจึงเปิดอ่าน - มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่ต้องการพิจารณา แต่พี่ชายและพี่สะใภ้ฉันชอบคุณและต้องเห็นคุณในสายตาอยู่แล้ว ส่วนคำพูดอื่นๆที่ซ้ำซาก ฉันจะไม่พูดอีก ฉันให้เวลาคุณคิดเอาเองละกัน…...

ดีด้าโยนโทรศัพท์ทิ้งหรี่ตาลงและค่อยๆ เอามือไปนวดหน้าผากตัวเอง ฉันจนปัญญาแล้วจริงๆ

แต่ก่อนฉันเคยบอกกับตัวเองว่าจะไม่แต่งงานแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันจะได้แต่งงานแบบกะทันหัน

แต่เพราะเป็นเขา เธอจึงไม่รู้สึกวิตกกังวลหรือตื่นตระหนกมากนักแต่เธอกลับนิ่งสงบ เพราะเธออยู่กับเขามานานและการกระทำที่มีต่อเธอยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ

เขาไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่มักง่าย

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อดีด้าผลักประตูห้องออกไป เห็นเลอแปงกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เธอตกตะลึงและอ้าปากค้างสามารถเอาไข่มาวางในปากได้เลย ทำไมคุณถึงมาเร็วจัง

เขาพูดออกมาดัง ๆ ด้วยสายตาและรอยยิ้มที่อ่อนโยน: “ในช่วงเวลาที่เธอยังไม่ได้ให้คำตอบนี้ ฉันจะมารายงานตัวทุกวัน เพื่อให้คุณได้เห็นถึงความดีในตัวฉัน จนกว่าคุณจะทิ้งฉันไม่ลง”

ดีด้ากลืนน้ำลายนึกไม่ถึงเลยว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความฉลาดหลักแหลม

และเขาก็ชั่วร้ายมากจนไม่สามารถเพ่งมองตรงๆได้

หลังจากกินอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วเขาไปส่งเธอที่บริษัทและยังซื้อผลไม้กับของว่างให้เธอมากมาย

เธอผ่านช่วงวัยของการกินขนมไปแล้ว แต่การกระทำเหล่านี้มีผลต่อดีด้ามาก คำพูดของเขาถูกสะท้อนออกมาในการกระทำที่ไม่ใช่แค่คำพูด.…..

ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาทำตัวแนบชิดมากขึ้นเรื่อยๆ เขาต้องโทรวันละสองสาย ทั้งยังไปรับจากที่ทำงานและส่งหลังเลิกงาน

ผู้หญิงทุกคนในสถานีตำรวจมองเธอด้วยความอิจฉาและเกลียดชัง ผู้หญิงบางคนก็อดใจรอไม่ได้ที่จะฆ่าเธอด้วยสายตา

ทำไม! หล่อนมีสิทธิ์อะไร! หล่อนมีสิทธิ์อะไรที่จะได้รับความรักจากผู้ชายคนนี้

ดีด้าเริ่มทนไม่ได้กับสายตาดังกล่าว ล้วนเป็นสายตาอันน่ากลัว ประโยคนี้พูดไม่ผิดแน่

เธอแนะนำให้เลอแปงไม่ต้องมารับหรือส่งเธออีก เพราะสายตาและการคำพูดของเจ้าหน้าที่ตำรวจพวกนั้นรุนแรงเกินไป

เลอแปงมีความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ยิ่งกว่านั้นเขาทำสิ่งต่างๆ อย่างเด็ดขาด ชัดเจนและเรียบร้อย เขาเป็นคนที่ไม่คำนึงถึงความคิดเห็นหรือความรู้สึกของคนอื่นเลย

ดังนั้นเขายังคงปฏิบัติเช่นเดิม

ดีด้าไม่มีทางเลือกอื่น แต่เธอก็ค่อยๆ ชินไปกับมัน บางครั้งตอนที่เขาไม่มา เธอเองก็แอบผิดหวังมาก

ดังนั้นความเคยชินจึงเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวและในบางครั้งมันก็ส่งผลกระทบต่อชีวิตคุณ

หลังจากที่เลิกกับเซ้นต์ เธอไม่เคยคิดที่จะคบหากับผู้ชายอื่นอีกเลย เขาเป็นคนที่บังคับให้เธอเข้ามาในชีวิตของเขาด้วยท่าทางแบบนั้น ซึ่งในตอนแรกทำให้เธอรังเกียจและไม่ชอบการใช้ชีวิตอยู่ของเขาจนค่อยๆเริ่มกลายเป็นความคุ้นเคยและสุดท้ายก็กลายเป็นความชอบ นี่เป็นกระบวนการที่ปรับเข้าหากันอย่างช้าๆ

บ่ายนี้ก่อนเลอแปงจะมาถึงได้แวะซื้อช่อดอกกุหลาบแดงจากร้านค้า กลีบดอกไม้นั้นบอบบาง สีแดงดั่งดุจไฟ และสวยงามมาก

ทันทีที่ดีด้าเดินออกจากสถานีตำรวจ เปลวไฟสีแดงก็ฉายขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ เธอกระพริบตาและหยุดนิ่งอยู่กับที่

เลอแปงเดินไปพร้อมกับก้าวที่เคลื่อนไหวและยื่นช่อกุหลาบแดงให้เธอโดยตรง

“นี่คุณเรียกร้องความสนใจอีกแล้วเหรอ” ดีด้าเอื้อมมือออกไปและนวดหน้าผากตัวเอง ทำฉันปวดหัวมากนะ

เลอแปงยิ้มแล้วพูดว่า “คุณไม่ชอบเหรอ”

“ฉันชอบมันมาก” เธอสูบดมกลิ่นไปสองสามทีและดอกกุหลาบก็ส่งกลิ่นหอมจางๆออกมา ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกโล่งใจมากขึ้น

“คืนนี้พี่ชายและพี่สะใภ้ของฉันต้องการพบคุณ ไปพบพวกเขากันไหม”

ดีด้ากระพริบตา: "เมื่อก่อนก็เคยเห็นแล้วไม่ใช่เหรอ"

“เคยเจอกันมาแล้วก็จริง แต่นั่นมันไม่เป็นทางการ ครั้งนี้ถือว่าเป็นการพบปะกันอย่างเป็นทางการ สองทุ่มตรงเจอกันที่โรงแรมตี้กง……”

ดีด้ากลับถึงบ้านแล้วเอื้อมมือถูหน้าผาก หากเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่ แม่ของเธอคงรู้สึกตื่นเต้นมาก อย่างไรก็ตามแม่เคยเห็นแค่เลอแปง คนใหญ่คนโตอย่างคุณชายออกัสแม่เห็นแต่ในทีวีเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงรู้สึกประหม่ามากที่จะได้พบกันในทันใด

เธอเอาแต่พูดปลอบใจตัวเองอยู่ข้างๆ โดยบอกว่าคงไม่มีอะไรหรอก เขาเป็นคนที่ช่างพูดและเข้าถึงง่าย

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าและจัดของเรียบร้อยแล้ว ถึงเวลาที่เลอแปงจะขับรถมารับเขาและน้ำฝนก็ไปกับเขาด้วย

ณ โรงแรม คุณชายออกัสและคุณหญิงเชอร์รีนมาถึงเรียบร้อยแล้วเช่นเดียวกับซารางและเบบี๋ เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปดีด้ารู้สึกค่อนข้างเกร็งและไม่เป็นธรรมชาติโดยไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอะไร

ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอกันมาก่อน แต่เพราะว่าเมื่อก่อนมันไม่มีความสัมพันธ์อะไร ดังนั้นจึงค่อนข้างเป็นตัวของตัวเอง แต่สถานการณ์ตอนนี้อึดอัดใจจริงๆ.…..

แม่ของดีด้าประหม่ากว่าเธอที่เป็นอยู่ เธอไม่เคยเห็นคุณชายออกัสมาก่อนและตอนนี้เธอไม่รู้จะเริ่มบทสนทนาอย่างไร

คุณชายออกัสเป็นคนเริ่มบทสนทนา "คุณป้า นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้พบกัน ผมชื่อออกัสเป็นพี่ชายคนโตของเลอแปง เชิญนั่งครับ"

หลังจากกล่าวคำทักทายบรรยากาศก็ผ่อนคลายลง อาการเกร็งและความไม่เป็นธรรมชาติของแม่ดีด้าก็หายไปอย่างมากและเธอก็นั่งลง

คุณหญิงเชอร์รีนทักทายด้วยรอยยิ้มในขณะที่มือของเธอกำลังเข็นซางราง

ซางรางเป็นเหมือนเทวดาตัวน้อย เพียงแค่เข็นแบบนี้เธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ด้วยรอยยิ้มอันแสนหวานบนใบหน้าเล็กๆ ที่อ่อนโยนของเธอและการเป็นเด็กดีนั้นเอ่ยปากเรียกว่าคุณยาย

เเม่ดีด้าชอบเด็กมากโดยเฉพาะเมื่อเธอเห็นเด็กที่น่ารักและประพฤติตัวดี เธอจึงอุ้มเด็กขึ้นมาพร้อมกับหยิบเงินในกระเป๋าให้ซาราง

เธอรู้ว่าตระกูลสิริไพบูรณ์เป็นครอบครัวที่มีเงินและอิทธิพลมากและเงินที่เธอมอบให้กับเด็กนั้นไม่ได้มีค่าสำหรับเขา แต่ยังไงนี่ก็เป็นเพียงน้ำใจเล็กๆน้อยๆของเขาเพราะไม่มีอะไรจะมอบให้กับเด็กอีกแล้ว

คุณเชอร์รีนเข้าใจเจตคติของเธอโดยธรรมชาติและยอมรับเงินหนึ่งร้อยบาทที่ให้สำหรับเบบี๋"เราเพิ่งพบคุณป้าครั้งแรกก็เอาใจแบบนี้แล้ว ในอนาคตพวกเขาจะกลายเป็นคนเอาแต่ใจแน่ๆเลย"

แม่ของดีด้าอุ้มซารางไว้ตลอดเวลาและไม่ยอมปล่อยมือ: “ลูกๆ มีไว้สำหรับเอาใจ”

เดิมทีคิดว่าคุณชายออกัสและคุณหญิงเชอร์รีนเป็นคนประเภทที่ยืนเหนือมวลชนแต่หลังจากได้ติดต่อสื่อสารกับพวกเขาแล้ว พฤติกรรมและการปฏิบัติตัวของพวกเขาคล้ายกับเลอแปงเลยและเธอก็รู้สึกโล่งใจในทันที

คุณเชอร์รีนยังชวนดีด้าคุยแบบติดตลกและความรู้สึกที่อึดอัดเหล่านั้นหายไปในพริบตา ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนานและรู้สึกถูกชะตากันมาก

พวกเขาทั้งคู่ต่างก็ชอบดีด้ามาก ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงไม่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อส่งเสริมทั้งสองคนตั้งแต่แรก

เลอแปงชอบบรรยากาศในช่วงเวลานี้เพราะทุกคนรักใคร่ปรองดองกันมากๆ

ทุกอย่างราบรื่นและเป็นไปตามเป็นธรรมชาติและมันก็ลงตัวกันสุดๆ แถมยังเข้าอกเข้าใจซึ่งกันและกัน

ทุกคนทานอาหารมื้อค่ำกันอย่างมีความสุข

แม่ของดีด้าได้ปล่อยวางความรู้สึกที่คับข้องใจไปทั้งหมด เธอได้สังเกตเห็นบนโต๊ะอาหารว่าคุณชายออกัสไม่หยุดที่จะตักอาหารให้คุณหญิงเชอร์รีนเลยหรือแม้แต่จะอุ้มลูกอยู่ในอ้อมแขนของเขาก็ตาม