ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 882

เลอแปงเปิดประตูให้หล่อนด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า: “ที่รัก มีความสุขในการทำงานนะ”

หลังจากพูดประโยคนั้นแล้ว เขาก็สตาร์ทรถเหยียบคันเร่งแล้วขับออกไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงดีด้าที่ยืนตาดำๆอยู่ตรงนั้น

แต่ยังไงก็ต้องทำงาน จะให้ยืนหัวโด่อยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร จะไปต่อหรือถอยหลังก็ตายเหมือนกัน ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว สู้เดินเข้าไปเลยดีกว่า

หล่อนอึดใจกัดฟัน และพุ่งเดินเข้าไป หล่อนพยายามที่ไม่มองด้านข้าง มองตรงไปข้างหน้าอย่างเดียว

แต่แม้ว่าหล่อนจะไม่มองคนอื่น ใช่ว่าคนอื่นจะไม่มองหล่อน ตลอดทางที่เดินเข้าไปสายตามากมายก็จ้องมาที่หล่อน

ไม่คิดว่า เจ้าหน้าที่ตำรวจดีด้าจะเป็นคนเปิดกว้างขนาดนี้ กล้าทำเรื่องแบบนั้นที่หน้าประตูสถานีตำรวจ!

ดีด้ารู้สึกว่าแก้มร้อนราวกับถูกต้มจนสุก ผิวหน้าที่แข็งกระด้างไม่ขยับ หน้าเริ่มหนาขึ้นและหนาขึ้น

หล่อนกำลังสะกดจิตตัวเอง

เมื่อถึงออฟฟิศ หล่อนรู้สึกเหมือนถูกถลกผิวหนังออกด้วยสายตาของผู้หญิงพวกนั้นที่จ้องมองหล่อนแบบนั้น!

อีกอย่างเลอแปงต้องเลือกสถานที่แบบนี้ด้วย?

หล่อนเองก็ด้วย หล่อนหลงเสน่ห์เขาจนลืมตัวผลักเขาทิ้ง ไม่อย่างนั้นเรื่องราวก็คงไม่มาถึงจุดๆนี้

ดีด้ารู้สึกปวดหัว เมื่อนึกถึงสายตาของคนที่อยู่ข้างนอกออฟฟิศ ราวกับหัวกำลังจะระเบิดด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว

แต่เลอแปงกลับอารมณ์ดี ดีมากๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มราวกับฤดูใบไม้ผลิ และมีความภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก!

ไม่ง่ายเลยที่เรื่องจะจบลง ดีด้ารู้สึกว่าครึ่งชีวิตของหล่อนได้ตายไปแล้ว โดยเฉพาะตอนที่ถูกหัวหน้าเรียกเข้าไปตักเตือนในห้อง

วัยรุ่นรักกันยังพอเข้าใจได้ เป็นเรื่องปกติ จูบกันที่ไหนก็ได้ แต่ที่นี่คือสถานีตำรวจ มีหัวหน้าและประชาชนเดินผ่านไปผ่าน เห็นเข้าจะดูไม่ดี ต่อไปควบคุมตัวเองและอดกลั้นบ้าง

ดีด้าเกือบหน้าแดงเลือดขึ้นสมอง ก้มหน้าอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าหัวหน้าจะพูดอะไร หล่อนทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับ

หลังจากออกจากห้องหัวหน้า เขาก็ถล่มด่าหล่อนในใจอย่างยับเยิน