ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 554

วันถัดไป

เช้าตรู่

ตอนที่อาคิระเดินออกจากห้อง ใบหน้าเล็กเป็นประกายสดใสเฉกเช่นแสงแดดนอกหน้าต่าง

ทั้งสามคนกินข้าวเช้าด้วยกัน หมีพูลมองอาคิระอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็มองพนาวัน“คุณแม่ครับ วันนี้วันเกิดผม คุณพ่อจะไปด้วยกันไหมครับ？”

ลูกยังเด็ก ไม่เคยใกล้ชิดกับอาคิระมากนัก จึงรู้สึกยำเกรงเขาด้วยสัญชาตญาณ

“ไม่หรอกลูก คุณพ่องานยุ่ง รีบกินเลย กินเสร็จแล้วแม่พาลูกออกไปนะ”

พนาวันไม่ได้ถามความคิดของอาคิระก็ตอบคำถามของลูก

วันเกิดแต่ละปีของหมีพูลเขาก็ไม่เคยเข้าร่วมอยู่แล้ว บางปีก็ลืม แต่ถ้าปีไหนไม่ลืมก็จะให้คนใช้ส่งเค้กและของขวัญมา

เธอไม่ใช่คนที่เขารัก ดังนั้นหมีพูลจึงไม่ใช่ลูกที่เขาอยากได้

ดังนั้นแม้จะตอบแบบนี้ต่อหน้าเขา เธอก็รู้สึกว่าตัวเองตอบถูก

ดวงตาสว่างสดใสของหมีพูลเศร้าหมอง ส่งเสียงอืมหนึ่งคำแล้วกินโจ๊กต่อ

อาคิระเลิกคิ้วมองไปยังผู้หญิงด้านข้าง เพลิงโทสะเริ่มผุดขึ้นมาอีกครั้ง“คุณสามารถตัดสินใจแทนผมได้ตั้งแต่เมื่อไหร่？ผมนั่งอยู่ตรงนี้คืออากาศหรือเฟอร์นิเจอร์เหรอ？”

“หรือว่าวันนี้คุณจะฉลองวันเกิดให้ลูก?” พนาวันเงยหน้ามองพลันย้อนถามเสียงเรียบเฉย

อาคิระชะงักงัน จากนั้นก็มองไปยังหมีพูล

ลูกชายกำลังส่งโจ๊กเข้าปาก พลางจ้องมองผู้เป็นพ่ออย่างมีความหวัง

เมื่อสบตากับใบหน้าเล็กที่คล้ายคลึงกับเขาเจ็ดแปดส่วน หัวใจของเขาก็ไหวหวั่น “ทำไม ไม่อยากให้ผมไปเหรอ? แต่เสียดาย คุณไม่อยากให้ผมไป แต่ผมจะไป”

ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นพนาวันตกตะลึง

หมีพูลกลับรู้สึกเบิกบานใจ กล่าวอย่างหน้าชื่นตาบานว่า“คุณแม่ครับ คุณพ่อจะไปฉลองวันเกิดให้ผมครับ”

“อืม กินข้าวเถอะลูก”

เธอเก็บความรู้สึกตัวเอง ปกติเขาก็ทำอะไรเกินความคาดหมายตลอด ไม่เคยคาดเดาความคิดของเขาได้เลย

แต่สำหรับหมีพูล ปีนี้เป็นวันเกิดที่สมบูรณ์แบบ พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว ซึ่งอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้

หลังจากกินข้าวเสร็จ หมีพูลก็แต่งตัวเสร็จแล้ว ส่วนอาคิระก็ยืนถือกุญแจรถอยู่หน้าประตู ตอนนี้พวกเขาสองคนเตรียมตัวเสร็จแล้ว

มีเพียงพนาวันยังไม่ได้ออกมา เธอกำลังล้างจานอยู่ในครัว

จากนั้นเวลาค่อย ๆ ล่วงเลยไป อาคิระรู้สึกเหลืออดและหงุดหงิดหลายส่วน พุ่งเข้าห้องครัวแล้วกล่าวว่า “ทำไมนานจัง? กลับมาค่อยล้างก็ได้ ต้องให้พวกเรารอคุณถึงจะพอใจเหรอ？”

สิ้นเสียง พนาวันที่ล้างจานเสร็จก็เดินออกมา

เธอถอดถุงมือออก ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็ถอดผ้ากันเปื้อนอย่างเงียบ ๆ

ในที่สุดก็ได้ออกเดินทางเสียที

ไม่มีคนขับรถมารับ อาคิระเป็นคนขับเอง

พนาวันไม่ได้นั่งแถวหน้า เธอนั่งแถวหลังกับหมีพูล

หมีพูลเป็นเด็กรู้ความเกินวัย ตอนนี้เผยความเป็นเด็กที่ไม่ค่อยมีบ่อยออกมา เขาจ้องด้านในรถแล้วตบเบาะเก้าอี้เบา ๆ “รถคุณพ่อดีจังเลยครับ”

ตอนที่พนาวันไปนั่งกับหมีพูล อารมณ์ของอาคิระก็ไม่ดีเลย มืดครึ้ม บูดเบี้ยวตลอด คล้ายกับก้อนเมฆที่มืดสลัวหลายส่วน

ทันทีที่ได้ยินประโยคนนี้ สีหน้าของเขาก็ดีขึ้น

หมีพูลโตขนาดนี้แล้ว แต่ยังไม่เคยไปเที่ยวสวนสนุกเลย

ถึงแม้ไม่ได้บอกว่าวันเกิดอยากไปที่ไหน แต่ทุกถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยก็บ่งบอกว่าที่สวนสนุก

สถานที่ที่มีผู้คนพลุ่งพล่าน พนาวันไม่เคยอยากไปเลย

แต่ครั้งนี้ไม่อยากทำให้ลูกชายผิดหวัง จึงยอมรับปาก

สวนสนุกคือสถานที่ครื้นเครง บวกกับเป็นวันหยุดด้วย จึงมีคนเยอะเป็นพิเศษ

เมื่อจอดรถในลานจอดรถแล้ว พวกเขาสามคนก็ลงมา

พนาวันขอบัตรประชาชนกับอาคิระ เพราะเธอจะไปซื้อตั๋วผ่านประตู

พร้อมกันนั้นก็มีเสียงผู้หญิงอันสดใสดังขึ้น“อาคิระ”

พนาวันมองไปตามต้นเสียงพลันพบว่าเป็นผู้หญิงในงานเลี้ยงเมื่อคืน พิมแสง

อาคิระรู้สึกประหลาดใจหลายส่วน หรี่ตามอง“ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่？”

“จะมาเที่ยวกับเพื่อนค่ะ แต่เพื่อนผิดนัด คงไม่รังเกียจที่ฉันจะเล่นกับพวกคุณใช่ไหมคะ? เล่นคนเดียวมันเหงาเกินไป”

พิมแสงสิ่งยิ้มให้พนาวัน ก้นบึ้งแววตากลับเจือความท้าทาย

อาคิระเล่นเป็นเพื่อนเธอตั้งแต่เด็ก ดังนั้นจึงไม่ถือสา