เสน่หามาเฟีย นิยาย บท 7

เมื่อดาด้าพูดจบก็ไม่ยอมเดินตรงไปหาเอ็ดเวิร์ด หญิงสาวยังมองจ้องไปที่ดวงตาของหนุ่มหล่ออย่างไม่ลดละ ส่งสายตาท้าทายไปหาเขา แล้วก็หันหลังสะบัดหน้าเดินหนีทันที

ส่วนเอ็ดเวิร์ด เมื่อเห็นว่าดาด้าไม่สนใจตัวเอง ก็เกิดความโมโหเป็นอย่างมาก เดินปรี่ออกไปอย่างเร็วเพื่อให้ทันกับสาวน้อยที่กำลังเดินหนีเค้าอยู่

พรึบ !!! บบบบบบบบบบบบบ

หญิงสาวโดนคว้าข้อมืออย่างแรง พร้อมกระชากตัวของเธอให้ลอยไปกระทะกับอกแรงของเอ็ดเวิร์ด

ดาด้าหันกลับไป ตามแรงเหวี่ยง

อุ้ย !!!! ยยยยยย

"ไอ้มาเฟียหน้าโหด ปล่อย"

"ไม่ปล่อย"

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่ปล่อยฉันจะกรี๊ดให้สุดเสียงเลย"

"ออกไปคุยกับฉันก่อน"

"ไม่ไป"

"เธอต้องไปเพราะฉันสั่ง"

"คุณไม่ใช่เจ้านายไม่ใช่เจ้าชีวิตของฉัน คุณสั่งฉันไม่จำเป็นต้องทำตาม"

"จะไปหรือไม่ไป"

"ไอเซย์โน !!!! อยูโนววววววว... " ดาด้าตอบออกมาด้วยความท้าทาย แถมยังส่งสายตาอาฆาตแค้นให้กลับเอ็ดเวิร์ด

" เธอไม่ไปดีดีใช่ไหม ??? ได้ โรเบิร์ตมานี่หน่อยสิ

" ครับเจ้านาย !!!!

" อุ้มแม่คนนี้ขึ้นรถไปหน่อย"

เมื่อได้ยินเสียงของเอ็ดเวิร์ด สั่งงานแบบนี้กับลูกน้องดาด้าถึงกับตาโต