เสน่หามาเฟีย นิยาย บท 8

ที่คาเฟ่ติดกับ มหาวิทยาลัยอิตาลี

รถคันงามของเอ็ดเวิร์ดจอด ด้านหน้าของคาเฟ่

"คาปูชิโน่ ... 1 แก้ว ... " เขาบอกพนักงานรับออเดอร์

"ฉันไม่ดื่มค่ะฉันยังไม่หิว ..... " ดาด้าบอกกับพนักงาน

"คุณมีอะไรจะพูดกับฉันก็พูดมาเลยรอฟังอยู่คุยเสร็จฉันจะได้รีบไปทำอย่างอื่นสักที"

"พรุ่งนี้ฝนต้องไปเริ่มงานที่โรงแรมของผม"

"ฉันรู้แล้ว" หญิงสาวทำหน้าเบื่อหน่าย

"อืมมมม"

"มีอะไรอีกไหมถ้าไม่มีฉันขอตัว" น้ำเสียงของหญิงสาวเหวี่ยงวีน

"นั่งก่อน อย่าพึ่งไปไหน"

"อ้าว คุยจบแล้วฉันควรจะไปได้แล้วไม่ใช่เหรอฉันจะไปเตรียมตัวพรุ่งนี้ต้องไปทำงานที่โรงแรมของคุณนะ"

"ขอผมดื่มกาแฟ หมดแก้วก่อนแล้วถึงอนุญาตให้คุณไปได้ "

เอ็ดเวิร์ดได้แต่มองหน้าสาวสวยพรางอมยิ้ม เอ็ดเวิร์ดไม่เคยเบื่อเลยที่จะมองหน้าสาวสวยคนนี้ ยิ่งมองเข้าไปในตาลึกของเธอ ยิ่งชวนให้หลงใหล ไม่อาจถอนสายตาจากเธอได้ง่าย จนกระทั่งชายหนุ่มดื่มกาแฟหมดแก้ว

" คุณพักที่ไหนเดี๋ยวผมไปส่ง"

"ขอบคุณค่ะแต่ไม่ต้องจะดีกว่า ..." ดาด้า รู้สึกรำคาญและเบื่อจะแย่ที่เขาคอยตามติดแบบนี้

เค้าถามแต่หล่อนนั่งกอดอกเงียบสีหน้าบึ้งตึง มีเหรอคนอย่างเค้าจะยอม

"ถ้างั้นก็ไม่ต้องกลับอยู่ตรงนี้แหละคืนนี้นอนนี่เลย"

"โอเค ถ้ายังงั้นคุณไปส่งก็ได้ " เมื่อพูดจบเธอก็ลุกขึ้นทันทีแล้วเดินตรงไปที่รถคันงาม เมื่อเธอเดินไปก็มีบริการเปิดประตูรถให้แล้วหญิงสาวก็เข้าไปนั่งแต่โดยดี เธอเหนื่อยเหลือเกินที่จะต่อกรกับผู้ชายอย่างเค้า

เมื่อเข้ามานั่งที่รถยนต์คันงามดาด้าบอกทางและมาถึงจุดหมายเป็นคอนโดที่เธอพักอยู่กับโรเซ่นั่นเอง

ดาด้าเดินออกจากรถของเอ็ดเวิร์ด โดยไม่หันกลับมามอง ชายหนุ่มเดินลงจากรถ มือสองข้างหลวงกระเป๋ากางเกง หลังพิงกับรถคันงาม ถ้าผู้หญิงคนอื่นเห็นความเท่ความหล่อของเค้าแล้วคงจะกรี๊ด แต่กับดาด้าแล้วเค้าไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่นเลยแม้แต่น้อยในสายตาของเธอ

เมื่อเห็นว่าเอ็ดเวิร์ดเดินลงมาจากรถ บอดี้การ์ดของเค้าก็เดินออกมาทันที เข้าที่ประจำตำแหน่งคนขับรถและเปิดประตูด้านหลังรถให้กับเอ็ดเวิร์ด

" เชิญครับนาย "