เสน่ห์รัก หมอพิษหญิงยอดอัจฉริยะ นิยาย บท 2

การร่วงหล่นและปะทะทำให้ฉิงจิ่วรู้สึกว่าร่างกายของนางกำลังจะแตกสลาย จิตใจของนางว่างเปล่าและลมเย็นพัดเข้าหู ซึ่งทำให้ใบหน้าของนางเจ็บปวด

ระหว่างร่วงหล่น นางพยายามหยุดการ่วงหล่นด้วยการคล้วเถาวัลย์ ทว่านางร่วงลงมาเร็วเกินไป

กริชในมือของนางแทงเข้าไปในหน้าผาหลายครั้ง ทำให้เกิดประกายไฟออกมา ซึ่งช่วยลดแรงตกได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“นี่ข้าจะตายแบบนี้จริงๆ หรือ รับไม่ได้...”

ในเมื่อนางกลับมาเกิดใหม่แล้ว นางจะมาถูกจัดฉากเช่นนี้ได้อย่างไร? คู่หญิงร้ายชายเลวนั่นยังมีชีวิตอยู่ หากนางไม่ได้แก้แค้นคนพวกนั้น มันก็คงจบไม่สวย

ฉิงจิ่วหรี่ตาลงโดยไม่ใส่ใจฝ่ามือถือกริชที่ครูดกับหน้าผา นางพยายามหาทางออกในขณะที่นางกำลังตกลงไป ทันใดนั้นนางเห็นแสงสีเงินที่เข้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉิงจิ่วยิ้ม ครั้งนี้นางไม่ต้องตาย ด้านล่างของหน้าผาเป็นน้ำ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉิงจิ่วอยากจะผงกหงายหลังแล้วหัวเราะสามครั้ง

นางหลับตาแน่น หายใจเข้าลึก ๆ และปรับท่าทางของตัวเองในขณะที่ร่วงลงไป อึดใจต่อมา เกิดเสียงตูมขณะน้ำกระเซ็นไปทุกทิศทุกทาง ร่างของฉิงจิ่วตกลงไปในน้ำเย็น เนื่องจากได้เตรียมตัวมาก่อน ฉิงจิ่วจึงไม่ตื่นตระหนก นางรีบคว้าอะไรบางอย่างและกระโดดขึ้นจากน้ำ

"ฟู่...ถ้าไม่ตายจากภัยพิบัติใหญ่คงได้รับพรในภายภาคหน้า"

ฉิงจิ่วถอนหายใจเฮือกใหญ่ นางเช็ดน้ำออกจากใบหน้าและมองไปที่ทะเลสาบท่ามกลางแสงจันทร์ ใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือของนางสะท้อนอยู่บนผิวน้ำ ไม่ต้องพูดถึงลักษณะใบหน้าของนาง สีแดงก่ำบนใบหน้าซีกขวาของนางอาจทำให้ผู้คนตกใจจนตายได้ในตอนกลางคืน

แม้ว่าฉิงจิ่วจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่นางก็ยังตกใจ นี่คือนาง? นี่คือนางหรือ? นางน่าเกลียดหรือ? นางจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรในเมื่อนางอยากงดงาม? มีข้อผิดพลาดหรือไม่? สวรรค์เล่นตลกกับนางหรือเปล่า?

เมื่อเห็นใบหน้าอัปลักษณ์นี้ ฉิงจิ่วก็ยอมรับความจริงว่าวิญญาณของนางอยู่ในอีกโลกหนึ่ง นางสัมผัสปานบนใบหน้าของนางและพบว่านางไม่พบเหตุลที่อยากมีชีวิตอยู่

นางรู้สึกหดหู่ใจจนอยากจะขึ้นฝั่ง แต่จู่ๆ นางก็รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ อยู่ข้างหลังนาง นางหันกลับมาและเห็นใบหน้าของชายคนหนึ่ง

ฉิงจิ่วสะดุ้งด้วยความตกใจและเกือบจะชกเขา

อย่างไรก็ตาม เมื่อนางเห็นรูปร่างหน้าตาของชายคนนั้นอย่างชัดเจน ดวงตาดังแมวป่าคู่หนึ่งเปล่งประกายอันน่าทึ่งออกมาทันที

ช่างน่าทึ่ง น่าถอนสะอื้น

รูปลักษณ์อันสูงส่งและเหนือจริงของเขาเป็นที่สุดในโลก

ดวงตาเขาปิดสนิท ใบหน้าซีดขาว ดูเหมือนว่าเขาจะหลับสนิทและดูไม่เป็นอันตรายแม้แต่น้อย

ฉิงจิ่วกล้าหาญเสมอ ดังนั้นนางจึงขยับเข้าไปใกล้อีกนิดเพื่อสังเกตชายคนนั้นให้ใกล้ยิ่งขึ้น

แสงจันทร์นวลเย็นส่องกระทบร่างของชายคนนั้น คนงามนั้นงดงามราวกับหยก ผิวของเขาขาวราวกับหิมะ ดวงตาที่งดงามของเขาปิดลงเล็กน้อย แสงจันทร์ยังคงส่องสว่าง แสงนวลสะท้อนบนร่างอันงามละเอียดของเขา เขามีขนตายาวเป็นแพ จมูกโด่ง และริมฝีปากแดงราวดอกเหมย

งดงามจนแทบหยุดหายใจ

ในใจของฉิงจิ่วเบิกบานยิ่ง นางรู้สึกว่าการตกผาครั้งนี้คุ้มค่า นางจะปล่อยวางความอัปลักษณ์ของตนแล้วดื่มด่ำกับบุรุษรูปงามตรงหน้าแทน ดูเหมือนสวรรค์ยังมีความยุติธรรม

อึก

ฉิงจิ่วกลืนน้ำลาย นางจะไม่มีวันลืมคนงามเช่นนี้

ฉิงจิ่วก้าวไปข้างหน้า ดวงตาของชายหนุ่มรูปงามปิดอยู่ ดังนั้นนางจึงไม่รู้ว่าเขาจะตื่นตาตื่นใจเพียงใดเมื่อลืมตาขึ้น ดวงตาที่บริสุทธิ์และสวยงามนั้นจะราวกับรวบรวมแสงจากสวรรค์และโลกหรือไม่? หรือเป็นเหมือนเทพเซียนที่ไม่แปดเปื้อนธุลีของโลก หรือจะงดงามกระจ่างใสราวเด็กน้อย?

นอกจากการฆ่าคนแล้ว ฉิงจิ่วยังมีงานอดิเรกอีกสามอย่างในชีวิตของนาง กินดื่ม เสเพล และแสวงโชค  หึหึ อย่าคิดว่านางหยาบกระด้าง เพียงต้องเปิดใจสักหน่อยเท่านั้น ฉิงจิ่วเป็นคนจริงและตื้นเขิน

หัวใจของฉิงจิ่วสั่นเล็กน้อย นางไม่มีทางต้านทานชายรูปงามได้เลย

ในที่สุดดวงตาของชายคนนั้นก็ค่อยๆ เปิดขึ้น ราวท้องฟ้าถล่มและแผ่นดินแยก จะมีตาคู่ใดที่เทียบได้กับคู่นี้? มันเหน็บหนาวและเย็นชาราวจะเผาทุกอย่างเป็นเถ้าถ่านซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวจากก้นบึ้งของหัวใจ ราวกับยมราชจ้าวนรกขึ้นมาจากขุมที่สิบแปดด้วยตนเอง ดวงตาทั้งคู่เย็นเยียบ เป็นสีเทาเงิน ไร้ความรู้สึกใดๆ สิ่งที่ออกมาจากมันคือจิตสังหารอย่างท่วมท้น

"บ้าเอ๊ย"

หัวใจของฉิงจิ่วจมดิ่งลงสู่จุดเยือกแข็งทันที นางรู้สึกถึงอันตรายโดยสันชาตญาณ ขณะสบถนางก็หันหลังแล้วหนี นางสามารถเห็นอะไรได้มากมายผ่านดวงตาคน ชายคนนี้อันตราย อันตรายยิ่ง จะมีผู้ใดในโลกที่สามารถรวมสองสิ่งที่ต่างกันสุดขั้วเป็นหนึ่งเดียว เช่นความอันตรายและความงดงามเหนือบรรยายได้เท่าชายผู้นี้

ฉิงจิ่วว่ายทวนกระแสน้ำด้วยมือและเท้า แต่ในอึดใจถัดมา ชายคนนั้นก็ยกมือขึ้นแล้วโซ่เหล็กหนาก็หลุดออกจากน้ำ ทำให้เกิดแสงสว่างขนาดใหญ่ในน้ำ จากนั้นพวกมันก็ลอยขึ้นไปในอากาศและโอบรอบคอของฉิงจิ่วทันที ดึงนางออกไป ร่างที่ผอมบางและไร้เรี่ยวแรงของนางเหินตรงไปข้างหลังและกระแทกเข้าที่หน้าอกของชายคนนั้นอย่างแรง...

"เจ้าเป็นใคร?"

โซ่เหล็กหนาพันรอบคอของฉิงจิ่วอย่างแน่นหนา นางหายใจไม่ออกและหอบหนัก ใบหน้าของนางแดงก่ำและเจ็บหน้าอก ชายคนนี้กำลังจะฆ่านาง

ให้ตายเถิด นี่ไม่ใช่เทพเซียน แต่เป็นพญายมราช

"ฉิงจิ่ว เจ้าจะต้องตายเพราะคนงามไม่ช้าก็เร็ว"

"ข้าบุกเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจ...!"

ฉิงจิ่วพยายามอย่างหนักที่จะบีบเสียงออกมาเล็กน้อย นางโชคร้ายจริงแท้ เพิ่งออกมาจากถ้ำเสือก็ลงสระมังกร

“เจ้าบุกเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจหรือ? เช่นนั้นก็สมควรตาย”