เสน่ห์รัก หมอพิษหญิงยอดอัจฉริยะ นิยาย บท 3

เสียงของชายคนนั้นเย็นชายิ่ง ราวกับกรวยน้ำแข็งบนยอดเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ มันหนาวเหน็บถึงกระดูกด้วยความหนาวเย็นยะเยือก

ฉิงจิ่วถูกตัดสินประหารชีวิตในประโยคเดียว

โซ่เหล็กในมือของเขาก็เพิ่มความแข็งแกร่งในทันใด ชายคนนั้นทำตามที่เขาบอก เขาต้องการที่จะฆ่านางโดยตรง

การแสดงออกในดวงตาของฉิงจิ่วเปลี่ยนไป นางจะปล่อยให้ตัวเองตายเช่นนี้ได้อย่างไร? แสงเย็นส่องประกายในดวงตาของนาง มือขวาของนางที่ห้อยอยู่ในน้ำถือกริชที่ส่องแสงเย็นยะเยือก ทันใดนั้นนางก็แทงไปที่ท้องน้อยของชายคนนั้น

นางไม่เคยเป็นคนไร้สมอง ตรงกันข้าม นางตั้งใจแน่วแน่และจะไม่เสียสมาธิในการเผชิญหน้ากับคนงาม

ตั้งแต่ตอนที่นางตกจากหน้าผา นางก็ถือกริชไว้ในมือ แม้ว่ามือขวาของนางจะเปื้อนเลือด แต่นางก็ไม่ยอมปล่อยมือไป

เนื่องจากชายรูปงามต้องการฆ่านาง นางจึงไม่มีความเมตตา

ชายคนนี้ไม่คาดคิดว่าฉิงจิ่วจะยังคงมีพละกำลังที่จะต่อสู้กลับในขณะนี้ ร่องรอยของความประหลาดใจฉายไปทั่วรูม่านตาสีเทาเงินของเขา เขาปล่อยโซ่เหล็กและคว้ากริชของฉิงจิ่วอย่างง่ายดาย เสียงทุ้มและเย็นชาดังก้องอยู่ในหู “้เจ้าคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป”

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นโอกาสที่ฉิงจิ่วรอคอย ทันทีที่โซ่เหล็กคลายออก นางก็ลดกายลง พลิกกายทันที แล้วใช้มืออีกข้างคว้าจุดตายของชายผู้นั้นไว้โดยไม่ลังเล การเคลื่อนไหวของนางรวดเร็วมากและตำแหน่งของนางก็แม่นยำจนน่าทึ่ง

“อย่าขยับ ถ้ากล้าขยับ ข้าสัญญาว่าจะฆ่าเจ้า”

ฉิงจิ่วหรี่ตาลง การจ้องมองของนางเฉื่อยชาและมุมปากของนางโค้งเป็นรอยยิ้มปีศาจ นางเป็นเหมือนแมวในคืนที่มืดมิด นางไม่เคยคิดว่ากริชจะสามารถแทงชายที่อยู่ข้างหลังนางได้ ดังนั้นนางจึงเตรียมแผนสำรองไว้แล้ว

ใบหน้าของชายคนนั้นเย็นชาและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร ทันใดนั้นรูปลักษณ์ที่ไม่มีใครเทียบได้ของเขาก็ยกยิ้มเย็นชาซึ่งทำให้ดวงจันทร์ตกตะลึง ฉิงจิ่วยังดุเขา

"บังอาจ!"

ริมฝีปากสีแดงของเขาขยับเล็กน้อย เขามองไปที่ฉิงจิ่วราวกับว่าเขากำลังมองดูคนตายและโยนคำว่า "เย็นชา" ลงไปในดวงตาของนาง

ฉิงจิ่วรู้สึกว่าชายคนนี้เป็นสัตว์ประหลาดอย่างแท้จริง ในตอนนี้เขายังคงยิ้มได้

"ข้ายังบังอาจกว่านี้ได้"

ฉิงจิ่วกัดฟันและอ้าปาก นางยังเพิ่มแรงในมือของนางเพื่อข่มขู่ชายคนนั้นและเตือนไม่ให้เขากระทำการผลีผลาม มิฉะนั้นนางจะต้องจบชีวิตของเขาจริงๆ

แต่ในอึดใจต่อมา ฉิงจิ่วก็ตกอยู่ในโศกนาฏกรรม เพราะสิ่งที่อยู่ในมือของนางกลับมีปฏิกิริยาและมีขนาดใหญ่ขึ้น...

มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ...

ฉิงจิ่วรู้สึกเขินอายและแก้มของนางก็ร้อนขึ้นเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ได้ นางกระพริบตาและคิดกับตัวเองว่า "ชายผู้นี้คือใคร จิตใจของเขาแข็งแกร่งมากจนเขากล้าตอบโต้ในสถานการณ์เช่นนี้"

อย่างไรก็ตาม ฉิงจิ่วไม่กล้าปล่อยมือจากเขา นางไอเพื่อปกปิดและพูดว่า "อย่าขยับ มิฉะนั้นน้องชายของเจ้าจะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ทันที หากเจ้าไม่เชื่อข้า สามารถลองดูได้"

อย่างไรก็ตามชายคนนั้นทำราวกับว่าเขาไม่ได้ยิน เขากลับยกมือขึ้นจากนำแอ่งน้ำมาจับที่คอของชิงจิ่วอย่างช้าๆ “คิดว่าจะทำให้ข้าพิการก่อน หรือข้าจะฆ่าคุณก่อน หืม?”

คนงามนั้นเหมือนรูปภาพ แต่คำพูดของเขานั้นเย็นชาราวกับมีด

มือของฉิงจิ่วไม่ขยับเลย อันที่จริงนางกำมันไว้แน่นยิ่งกว่านั้นอีก พวกเขาสองคนเผชิญหน้ากัน ใครแสดงความกลัวก่อนจะเป็นฝ่ายแพ้

“ไม่เป็นไร ข้ามีชีวิตราคาถูก มันไม่น่าเสียดายที่จะตาย แค่มีเซียนอย่างเจ้าตายไปกับข้าก็คุ้มแล้ว เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

ริมฝีปากของฉิงจิ่วโค้งเป็นรอยยิ้ม ภายใต้แสงจันทร์ นางยิ้มเหมือนปีศาจแมว แต่ไม่มีความอบอุ่นในดวงตาของนาง

ในขณะนี้ ร่างกายของฉิงจิ่วตึงเครียดและไม่กล้าที่จะผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเขาเห็นได้ชัดว่าไม่ควรล้อเล่น