เสน่ห์รัก หมอพิษหญิงยอดอัจฉริยะ นิยาย บท 3

เสียงของชายคนนั้นเย็นชายิ่ง ราวกับกรวยน้ำแข็งบนยอดเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ มันหนาวเหน็บถึงกระดูกด้วยความหนาวเย็นยะเยือก

ฉิงจิ่วถูกตัดสินประหารชีวิตในประโยคเดียว

โซ่เหล็กในมือของเขาก็เพิ่มความแข็งแกร่งในทันใด ชายคนนั้นทำตามที่เขาบอก เขาต้องการที่จะฆ่านางโดยตรง

การแสดงออกในดวงตาของฉิงจิ่วเปลี่ยนไป นางจะปล่อยให้ตัวเองตายเช่นนี้ได้อย่างไร? แสงเย็นส่องประกายในดวงตาของนาง มือขวาของนางที่ห้อยอยู่ในน้ำถือกริชที่ส่องแสงเย็นยะเยือก ทันใดนั้นนางก็แทงไปที่ท้องน้อยของชายคนนั้น

นางไม่เคยเป็นคนไร้สมอง ตรงกันข้าม นางตั้งใจแน่วแน่และจะไม่เสียสมาธิในการเผชิญหน้ากับคนงาม

ตั้งแต่ตอนที่นางตกจากหน้าผา นางก็ถือกริชไว้ในมือ แม้ว่ามือขวาของนางจะเปื้อนเลือด แต่นางก็ไม่ยอมปล่อยมือไป

เนื่องจากชายรูปงามต้องการฆ่านาง นางจึงไม่มีความเมตตา

ชายคนนี้ไม่คาดคิดว่าฉิงจิ่วจะยังคงมีพละกำลังที่จะต่อสู้กลับในขณะนี้ ร่องรอยของความประหลาดใจฉายไปทั่วรูม่านตาสีเทาเงินของเขา เขาปล่อยโซ่เหล็กและคว้ากริชของฉิงจิ่วอย่างง่ายดาย เสียงทุ้มและเย็นชาดังก้องอยู่ในหู “้เจ้าคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป”

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นโอกาสที่ฉิงจิ่วรอคอย ทันทีที่โซ่เหล็กคลายออก นางก็ลดกายลง พลิกกายทันที แล้วใช้มืออีกข้างคว้าจุดตายของชายผู้นั้นไว้โดยไม่ลังเล การเคลื่อนไหวของนางรวดเร็วมากและตำแหน่งของนางก็แม่นยำจนน่าทึ่ง

“อย่าขยับ ถ้ากล้าขยับ ข้าสัญญาว่าจะฆ่าเจ้า”

ฉิงจิ่วหรี่ตาลง การจ้องมองของนางเฉื่อยชาและมุมปากของนางโค้งเป็นรอยยิ้มปีศาจ นางเป็นเหมือนแมวในคืนที่มืดมิด นางไม่เคยคิดว่ากริชจะสามารถแทงชายที่อยู่ข้างหลังนางได้ ดังนั้นนางจึงเตรียมแผนสำรองไว้แล้ว

ใบหน้าของชายคนนั้นเย็นชาและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร ทันใดนั้นรูปลักษณ์ที่ไม่มีใครเทียบได้ของเขาก็ยกยิ้มเย็นชาซึ่งทำให้ดวงจันทร์ตกตะลึง ฉิงจิ่วยังดุเขา

"บังอาจ!"

ริมฝีปากสีแดงของเขาขยับเล็กน้อย เขามองไปที่ฉิงจิ่วราวกับว่าเขากำลังมองดูคนตายและโยนคำว่า "เย็นชา" ลงไปในดวงตาของนาง

ฉิงจิ่วรู้สึกว่าชายคนนี้เป็นสัตว์ประหลาดอย่างแท้จริง ในตอนนี้เขายังคงยิ้มได้

"ข้ายังบังอาจกว่านี้ได้"

ฉิงจิ่วกัดฟันและอ้าปาก นางยังเพิ่มแรงในมือของนางเพื่อข่มขู่ชายคนนั้นและเตือนไม่ให้เขากระทำการผลีผลาม มิฉะนั้นนางจะต้องจบชีวิตของเขาจริงๆ

แต่ในอึดใจต่อมา ฉิงจิ่วก็ตกอยู่ในโศกนาฏกรรม เพราะสิ่งที่อยู่ในมือของนางกลับมีปฏิกิริยาและมีขนาดใหญ่ขึ้น...

มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ...

ฉิงจิ่วรู้สึกเขินอายและแก้มของนางก็ร้อนขึ้นเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ได้ นางกระพริบตาและคิดกับตัวเองว่า "ชายผู้นี้คือใคร จิตใจของเขาแข็งแกร่งมากจนเขากล้าตอบโต้ในสถานการณ์เช่นนี้"

อย่างไรก็ตาม ฉิงจิ่วไม่กล้าปล่อยมือจากเขา นางไอเพื่อปกปิดและพูดว่า "อย่าขยับ มิฉะนั้นน้องชายของเจ้าจะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ทันที หากเจ้าไม่เชื่อข้า สามารถลองดูได้"

อย่างไรก็ตามชายคนนั้นทำราวกับว่าเขาไม่ได้ยิน เขากลับยกมือขึ้นจากนำแอ่งน้ำมาจับที่คอของชิงจิ่วอย่างช้าๆ “คิดว่าจะทำให้ข้าพิการก่อน หรือข้าจะฆ่าคุณก่อน หืม?”

คนงามนั้นเหมือนรูปภาพ แต่คำพูดของเขานั้นเย็นชาราวกับมีด

มือของฉิงจิ่วไม่ขยับเลย อันที่จริงนางกำมันไว้แน่นยิ่งกว่านั้นอีก พวกเขาสองคนเผชิญหน้ากัน ใครแสดงความกลัวก่อนจะเป็นฝ่ายแพ้

“ไม่เป็นไร ข้ามีชีวิตราคาถูก มันไม่น่าเสียดายที่จะตาย แค่มีเซียนอย่างเจ้าตายไปกับข้าก็คุ้มแล้ว เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

ริมฝีปากของฉิงจิ่วโค้งเป็นรอยยิ้ม ภายใต้แสงจันทร์ นางยิ้มเหมือนปีศาจแมว แต่ไม่มีความอบอุ่นในดวงตาของนาง

ในขณะนี้ ร่างกายของฉิงจิ่วตึงเครียดและไม่กล้าที่จะผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเขาเห็นได้ชัดว่าไม่ควรล้อเล่น

ฉิงจิ่วพูดด้วยเสียงแหบพร่า แต่ดวงตาของนางกลอกไปมา นางพยายามหาทางหนี แต่โซ่เหล็กในมือของชายคนนั้นกลับไม่คลายเพราะคำพูดของฉิงจิ่ว กลับเแน่นขึ้นเล็กน้อย ซึ่งทำให้ดวงตาของฉิงจิ่วเปลี่ยนเป็นสีขาว

"ฮึ"

ชายคนนั้นพ่นน้ำเสียงเย็นชา แต่โซ่เหล็กที่พันรอบคอของฉิงจิ่วไม่ได้ช้าลง เขาคลายมือออกเหมือนแมวหยอกหนู

ฉิงจิ่วสาปแช่งในใจของนาง "รูปงานเสียของจริงแท้"

"โอกาสสุดท้าย ถ้าไม่พูด ก็ไม่ต้องพูด"

เห็นได้ชัดว่าจะไม่มีใครพูดถึงคนตาย

ฉิงจิ่วโกรธจนแทบจะกระอักเลือดออกมา ตั้งแต่ยังเด็ก นางไม่เคยอยู่ในสภาพที่น่าเสียใจเช่นนี้มาก่อน นางแพ้อย่างหมดรูป

ชายคนนั้นดูเฉยเมย

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าก็ดังเข้ามาแต่ไกล มันเบามาก แต่ก็ไม่รอดหูของฉิงจิ่วไปได้ เสียงนั้นดังกว่าเสียงลมพัดใบไม้ ผู้เชี่ยวชาญเข้ามาหานางอย่างรวดเร็ว

พลังชีวิต

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย... มีคนจะฆ่าข้า"

ฉิงจิ่วตาเป็นประกาย ต้องเป็นคู่ต่อสู้ของชายผู้นี้ โอกาสสุดท้ายที่จะอยู่รอดของนาง

ด้วยพละกำลังทั้งหมดของนาง ฉิงจิ่วไม่ได้คิดว่าเป็นคนขี้ขลาดอีกต่อไป นางต้องพิจารณาเรื่องการมีชีวิตอยู่แทน ท้ายที่สุดแล้ว คนจริงสามารถยอมจำนน แต่สามารถยึดติดกับขีดจำกัดของตัวเองได้ สิบปีไม่สายที่จะแก้แค้น