เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 15

“จากสภาพของบาดแผลแล้ว น่าจะประมาณสามปี”

สามปี……

วันวิวาห์ตกใจอกสั่นขวัญหาย！

ถ้าสามปีก่อน นั่นก็เป็นปีนั้นที่เธอถูกลักพาตัวไปเหรอ？

ดังนั้น ในหนึ่งปีนั้น เธอเคยคลอดลูก？！

……

วันวิวาห์ออกมาจากโรงพยาบาลด้วยความงุนงง จิตใจไม่อาจสงบได้อยู่นาน

จนกระทั่งเจอโมโมะ เธอจึงเก็บความมึนงงที่ใบหน้า

ความทรงจำในปีนั้น เธอต้องหาทางเอาคืนกลับมาให้ได้！ถ้ามีโอกาส เธอจะต้องให้คนที่ทำร้ายเธอในตอนนั้นชดใช้ให้สาสม！

แต่ตอนนี้ เธอมีเรื่องสำคัญต้องทำ

ห้องปฏิบัติการที่โมโมะหาให้วันวิวาห์เป็นโรงงานเก่าๆในแถบชานเมือง ถึงภายนอกดูเก่า แต่ด้านในใหญ่มาก สิ่งอำนวยความสะดวกในห้องก็ครบถ้วน

วันวิวาห์พอใจอย่างมาก

ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ต้องหลีกเลี่ยงคนตระกูลโสธรณาลัยเพื่อให้ผลิตภัณฑ์ใหม่เสร็จสมบูรณ์ โดยสูตรต้องไม่รั่วไหลไปหาพวกเขา

สองสามวันถัดมา วันวิวาห์แทบจะอยู่ในห้องทดลองทุกวัน

ออกไปแต่เช้าและกลับไปถึงดึกดื่น หลายวันผ่านไปโดยไม่รู้คืนรู้วัน ในที่สุดการทดลองของเธอก็มีความก้าวหน้า

วันนี้หลังทานข้าวเย็น

วันวิวาห์หยิบตัวอย่างครีมขวดหนึ่งที่บรรจุภัณฑ์ออกแบบสไตล์ท้องถิ่นให้จอมพลดูอย่างโอ้อวด：“ผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ล่าสุดจากห้องปฏิบัติการของฉัน ถ้าออกสู่ตลาดแล้ว ก็สามารถร่วมมือกับโรงพยาบาลพวกคุณโดยลบรอยแผลเป็นและริ้วรอยได้ ได้ผลสุดๆ”

จอมพลเหลือบมองนิ่งๆ ใบหน้าราบเรียบ：“ผมเป็นแค่หมอ ไม่ยุ่งเรื่องความร่วมมือของโรงพยาบาล”

วันวิวาห์รู้ว่าเขาเข้าใจผิด：“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะให้คุณช่วยโดยใช้เส้นสายนี่ แค่โชว์ให้คุณดูเฉยๆ”

เธอยื่นแขนออกไป：“ดู ผลลัพธ์นี้ เยี่ยมมากๆ”

บนผิวขาวๆมีรอยแผลบาดที่ชัดเจน แผลตรงนั้นบวมแดง เพิ่งตกสะเก็ด

จอมพลขมวดคิ้ว：“เป็นแผลอีกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？”

วันวิวาห์พูดขำๆ：“บาดเมื่อวาน ทดลองผลลัพธ์ของครีมลดรอยแผลเป็นนี้กับตัว”

สีหน้าจอมพลดูดุดัน：“วันวิวาห์ คุณบ้าหรือไง？”

“ตกใจเวอร์อะไรขนาดนี้ล่ะ？”

วันวิวาห์พูดอย่างไม่แคร์：“ผู้ทดลองที่ไหนบ้างที่ไม่ได้เอาร่างกายตัวเองมาลองยาแบบนี้น่ะ？คุณเป็นหมอ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าตอนที่คุณเริ่มเรียนจะไม่เคยแทงเข็มให้ตัวเอง”

สีหน้าชายหนุ่มหมองหม่นลงสุดขีด

ยัยผู้หญิงโง่คนนี้！

วันวิวาห์กำลังยุ่งกับผลิตภัณฑ์ใหม่ของเธอ ทาครีมบางๆไปที่บาดแผล แล้วจู่ๆก็ยื่นแขนไปที่ปลายจมูกของเขา：“ดมสิ หอมมากใช่ไหมล่ะ？”

กลิ่นหอมจางๆของดอกมะลิมาพร้อมกับกลิ่นหอมบนตัวของหญิงสาววนอยู่รอบๆปลายจมูก ช่างเย้ายวนใจ

หัวใจของจอมพลเต้นเร็วทันที ปลายหูรู้สึกร้อนผ่าว

เขาดันแขนเธอออกจากเย็นชา：“ฝีมือต่ำต้อยความสามารถอันน้อยนิด！ริ้วรอยและรอยแผลเป็นของทุกคนต่างกัน ถึงจะเป็นยา ก็ไม่อาจรับประกันได้ว่ายาจะรักษาได้ แล้วนับประสาอะไรกับผลิตภัณฑ์ความงาม”