เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 16
วันวิวาห์เงยหน้าขึ้นตามมือข้างนั้น เห็นใบหน้าที่ทำให้เธออยากจะอาเจียนออกมา
ภาชิระขมวดคิ้วอย่างเป็นห่วง：“วิวาห์ เธอไม่เป็นไรนะ？”
เขายื่นมือไปประคอง
อารมณ์ที่ลำบากใจ เขินอาย และขยะแขยงรวมอยู่บนใบหน้าของวันวิวาห์
เธอปัดมือที่เขายื่นมาออก ยันพื้นขึ้นมาเอง หันกลับออกไป
“วิวาห์！”
ภาชิระรีบเดินเข้าไป ดึงแขนของวันวิวาห์ไว้ ให้เธอหยุด：“พวกเรามาคุยกันหน่อยสิ”
“ออกไป！”วันวิวาห์กัดฟันพูด
ภาชิระขมวดคิ้วแน่น หมดความอดทน：“วันวิวาห์ เมื่อไหร่ที่อารมณ์ร้ายและดื้อด้านของเธอจะหายไปเสียที？เธอเป็นแบบนี้เสมอ ทำตัวสูงส่ง เหยียบย่ำความเป็นห่วงของคนอื่น ผู้ชายที่ไหนจะรับเธอได้？”
“นี่คือสาเหตุที่นายนอกใจเหรอ？”วันวิวาห์หันไปอย่างโกรธจัด：“ภาชิระ นายมันทำให้ฉันขยะแขยงจริงๆ ไสหัวไปเลยนะ！อย่าให้ฉันพูดอีกที！ฉันตีนายยังกลัวว่าจะสกปรกมือฉันเลย！”
เธอผลักภาชิระออก
ภาชิระถูกผลักก็เซไป โมโห：“ไม่สำนึกบุญคุณคน ไม่รู้จักถนอมน้ำใจคน วันวิวาห์ ฉันเป็นผู้ชาย ไม่ถือสาคนอย่างเธอหรอก เลนไทน์เองก็เป็นผู้หญิง ไม่มีเหตุผลที่ต้องยอมเธอ”
เขาชี้ไปที่เสื้อผ้าของวันวิวาห์ที่ดูเละเทะ：“ดูเธอสิ ไปจากตระกูลโสธรณาลัยไม่กี่วัน ก็อนาถจนเป็นแบบนี้แล้ว”
พอเริ่มสงบลง เขาพูดอีกว่า：“ฟังคำแนะนำฉันนะ กลับไปสารภาพผิดกับคุณอาคุณน้าและเลนไทน์ เลนไทน์เป็นคนใจดีและอ่อนโยนที่สุดแล้ว ทุกคนชอบเธอ ถึงตอนนั้นฉันจะขอความเมตตาให้เธอเอง เกลี้ยกล่อมคุณอาและคุณน้า”
วันวิวาห์โกรธมากจนอารมณ์เสีย：“ภาชิระ นายโง่หรือเปล่า？”
หน้าภาชิระก็ดูเหยเกไป ความอายก็เป็นความโกรธ：“อุตส่าห์หวังดีแต่เธอมาคิดว่าฉันเนี่ยนะประสงค์ร้าย！คนอย่างเธอ ไม่น่าล่ะไม่มีใครชอบ”
เขาทำเสียงฮึดฮัด：“ถ้าว่าง ก็กลับไปส่องกระจกแล้วทำแบบเลนไทน์ซะบ้าง เธอลำบากมายี่สิบปี ยังมีความตั้งใจแรกเริ่ม จิตใจดีและใจกว้าง และยังขยันมีความพยายาม ไม่เหมือนเธอ ถือว่าตัวเองเก่งเลยไม่เห็นหัวคนอื่น เธอดูสิเลนไทน์เย่อหยิ่งไหม？”
“พอแล้ว！”
วันวิวาห์รังเกียจอย่างมาก ในใจนั้นเยือกเย็นสุดๆ
เธอมองเขาอย่างเย็นชา：“พวกนายตาบอดเหรอ？แม้แต่ส่วนประกอบก็ยังไม่รู้หมด เธอมีพรสวรรค์ขนาดนั้นเชียว？สินค้าใหม่ที่เธอเอามาวันนี้ ลอกเลียนแบบขอฉันต่างหาก！เป็นเธอที่ขโมยความสำเร็จจากหยาดเหงื่อฉันไป！！”
เป็นคำถาม แต่ก็ไม่เต็มใจ！
เธอเข้าไปเตะขาภาชิระแรงๆ：“พวกนายปกป้องเธอที่ทำผิด！สักวันหนึ่ง พวกนายจะเสียใจ！”
พูดจบก็ก้าวออกไปยาวๆ
ภาชิระถูกเตะก็ยกขาขึ้นมาจับ เริ่มโมโห คว้าเสื้อด้านหลังวันวิวาห์แล้วดึงเธอไว้：“วันวิวาห์ เธอมันขี้อิจฉา ！ไม่รู้กาลเทศะ！ไม่น่าล่ะทั้งตระกูลถึงได้ไม่มีใครอยู่ข้างเธอเลยสักคน”
“คิดว่าฉันแคร์เหรอ？”
วันวิวาห์ถูกบีบบังคับจนหยุดฝีเท้า หันไปตะโกนไปอย่างเดือดดาล：“ฉันไม่แคร์เลยสักนิด！โลกทั้งใบนี้อยู่ให้ห่างจากฉันก็ดี เงียบๆ！”
ออกไปด้วยตาแดงก่ำ
เธอไม่แคร์！
ไม่มีตระกูลโสธรณาลัย ไม่มีญาติพี่น้อง เธอก็สามารถเริ่มใหม่ได้
และก็ เธอจะต้องสำเร็จมากกว่าวาเลนไทน์ และคนอื่นๆในตระกูลโสธรณาลัย！
คอยดูเถอะ！
วันวิวาห์ขยี้ตา หยิบโทรศัพท์ออกมา กดแอพเรียกรถแล้วทำการเรียกรถ
เข้าไปหน้าเรียกรถ แอพก็เด้งหน้าเล็กๆขึ้นมา เตือนเธอว่าชำระค่ารถครั้งที่แล้ว
วันวิวาห์สูดหายใจลึกๆ ออกแรงกรอกรหัสชำระบนหน้าจอโทรศัพท์
ตกลง
——ยอดเงินไม่พอ ชำระล้มเหลว！
ดูยอดคงเหลือ 7.8 หยวน！
บัตรของวันวิวาห์ถูกอายัด เงินสดก็เหลือเท่านี้
มีคุณปู่อยู่ ตั้งแต่เด็กจนโตเธอไม่เคยปวดหัวเพราะไม่มีแอปAirPay แอปยืมเงิน อะไรพวกนั้นยุ่งยากทั้งนั้น ไม่เคยไปเปิดใช้
เวลานี้ ความโกรธที่มีอยู่ทั่วพร้อมกับความแน่วแน่และสิ้นหวังก็ปล่อยออกมา
ออกจากแอพเรียกรถ วันวิวาห์จึงโทรหาเบอร์โมโมะเพื่อขอความช่วยเหลือ
พอโทรออกไป ก็มีเสียงของผู้หญิงที่แข็งกร้าวไร้ความปรานีดึงเธอกลับมาสู่ความเป็นจริง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ