เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 21

วันวิวาห์เดินไปหยิบประกาศขึ้นมาดู แล้วกอดเด็กหญิงตัวน้อยๆด้วยรอยยิ้ม แล้วหอมแก้มน้อยๆของเธอ

"ไปสิคะ จะไม่ไปได้ยังไงล่ะ อย่าว่าแต่เพิ่งเกษียณเลย ต่อให้แก่จนฟันร่วง เดินไม่ได้ก็จะคลานไปให้ได้ ไม่ต้องห่วงนะ วันนั้นฉันจะต้องไปเชียร์กับพ่อเธอแน่นอน"

เด็กหญิงตัวน้อยดิ้นหลุดออกจากอ้อมแขนวันวิวาห์ เธอเช็ดหน้าด้วยความรังเกียจ "กลิ่นควันน้ำมันติดไปทั้งตัวจะมาจูบไปเรื่อยอีก ช่วยรักษารักษาความสะอาดด้วย"

ขณะตำหนิดวงตากลมโตสดใสโค้งอย่างห้ามไม่อยู่

จอมพลยังคงกินอย่างสง่างามต่อ "วันศุกร์ตอนบ่ายผมมีการผ่าตัด ไม่แน่ใจว่าจะมีเวลาไหม"

หนูกะทิยู่ปากอย่างไม่พอใจ "ไม่ได้อยากให้ไปสักหน่อย อย่าผลักงานเด็ดขาดนะ เพราะครอบครัวใหญ่นี้ยังต้องการให้พ่อเลี้ยงอยู่นะ"

วันวิวาห์กะพริบตา เธอกำลังถูกเด็กหญิงตัวน้อยพูดนัยแฝงอะไรรึเปล่า?!

ช่างเถอะ

เธอดึงเด็กหญิงตัวน้อยกลับเข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้งอย่างหน้าด้าน "พ่อเธอไปไม่ได้ ก็ยังมีฉันอยู่นี่ ฉันว่างมาก ไม่มีธุระอะไรพอดี ไม่ได้ออกกำลังกายนานแล้ว ที่รักให้โอกาสฉันสักครั้งนะ ให้ฉันได้ไปออกกำลังกายบ้าง"

หนูกะทิผละออกจากอ้อมแขนของเธอแล้ววิ่งไปที่ห้อง "ใครต้องการกัน"

เมื่อประตูปิดลง มุมของปากเล็กๆก็โค้งตัวขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

...

หลังอาหารเย็น

วันวิวาห์ทำความสะอาดห้องครัวเสร็จ ก็รีบเข้าไปห้องหนังสืออย่างเร่งรีบ

การที่ผลิตภัณฑ์ใหม่ถูกขโมยไป เธอต้องมีคำอธิบาย

วันวิวาห์เริ่มติดต่อทนายประจำของโสธรณาลัยกรุ๊ป

สายติดต่อไม่ได้

พอส่งข้อความทางวีแชท แต่วีแชทบอกว่าอีกฝ่ายเปิดการยืนยันเพื่อนแล้ว

นี่เขา...บล็อกเธอเหรอ?!

วันวิวาห์หัวเราะเยาะตัวเองแล้วเก็บโทรศัพท์อย่างสงบ

หากเหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อก่อนเกิดการเปลี่ยนแปลงเธอคงจะโกรธมาก แต่ตอนนี้ไม่โกรธอีกต่อไปแล้ว

เพื่อที่จะบีบบังคับเธอให้ยอมจำนนชูเกียรติทำได้ดีมาก

คิดๆดูแล้วก็ไม่เป็นไร

ทนายรับเงินเดือนของโสธรณาลัยกรุ๊ป ก็ต้องทำงานให้กับโสธรณาลัยกรุ๊ป

เป็นเรื่องปกติที่จะปกป้องตัวเองอย่างเอาตัวรอด ไม่กล้าติดต่อเธออีก

"ครืนนนน!"

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มีข้อความทางวีแชทเข้ามา

วันวิวาห์เปิดดู

โมโม๊ะ: ที่รัก ฉันมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ของเธอ ปกติเธอมักจะให้ความสำคัญกับโน้ตบุ๊กที่เธอใช้มาก จริงสิ เธอตั้งรหัสผ่านบนโน้ตบุ๊กเธอแล้วใช่ไหม?

ไม่ว่าสถานการณ์จะยากลำบากแค่ไหน โมโม๊ะก็มักจะเป็นคนที่คอยยืนอยู่ข้างหลังคอยช่วยเธอเสมอ

อารมณ์ของวันวิวาห์ดีขึ้น เธอนั่งบนเตียงเริ่มโทรวิดีโอคอลกับเพื่อนสนิท

"นั่นมันเป็นโน้ตบุ๊กส่วนตัวของฉันจะตั้งรหัสผ่านทำไม? อีกอย่างโน้ตบุ๊กถูกอยู่ที่บ้านตลอด ไม่เคยเอาไปที่ไหนเลย"

"ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันหมายถึงว่าคนที่อาจทำให้ข้อมูลผลิตภัณฑ์ใหม่ของเธอรั่วไหลอาจไม่ใช่คนในบริษัทเลย แต่เป็นคนในบ้านเธอต่างหากเข้าใจไหม?"

โมโม๊ะเลิกคิ้วในวิดีโอคอล "เฮ้อ ฉันขอพูดตรงๆ จอมพล!"

วันวิวาห์ขมวดคิ้วแล้วค้านอัตโนมัติ "เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ใช่คนแบบนั้น"

โมโม๊ะเยาะเย้ย "เธอเพิ่งจะรู้จักเขาไม่กี่วันก็รู้ว่าเขาเป็นคนยังไงแล้วเหรอ? วันวิวาห์ใส่ใจหน่อยสิ เธอจะหลงก็หลงไป แต่อย่าลืมนะว่าน้าชายเขาเป็นใคร!"

วันวิวาห์ตกตะลึงเล็กน้อย "เขาเป็นน้าชายของภาชิระจริงๆ แต่ตอนนี้ฉันเป็นภรรยาของเขานะ จะมีใครที่ไม่ช่วยภรรยาแล้วช่วยหลานชายแทนด้วยเหรอ?"

"แล้วเธอได้ฐานะภรรยามาได้ยังไง ต้องให้ฉันเตือนเธอไหม?"

โมโม๊ะไม่มีอะไรจะพูด "ถ้ากล้า ให้พูดแบบนี้ต่อหน้าจอมพล ถ้าเขารู้เหตุผลที่เธอแหย่เขา คอยดูว่าเขาจะไล่ออกจากบ้านไหม"

วันวิวาห์เงียบ

เมื่อนึกถึงนิสัยที่เย่อหยิ่งเย็นชาของจอมพล มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าเขาขโมยข้อมูล

แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้จึงพูดจากความรู้สึกว่า "ยังไงฉันก็ไม่คิดว่าจะเป็นเขา"

โมโม๊ะไม่พอใจ "เธอมันตาบอดมาตลอด เมื่อไรจะตาสว่างสักที? ภาชิระเป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัด"

เธอพูดอย่างตรงไปตรงมาและฉุนเฉียว แต่วันวิวาห์กลับรู้สึกซาบซึ้งใจมาก

"โอเค โอเค เธออย่าเพิ่งโกรธ ฉันรู้ว่าเธอหวังดีกับฉัน ต่อไปฉันจะระวัง..."