เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 22

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่งวันวิวาห์ก็กอดแขนของจอมพลยิ้มอย่างเอาใจ "เมื่อกี้ลูกสาวหัวเราะเยาะฉัน เธอเอาแต่ว่าพวกเราแต่งงานกันปลอมๆ รังแกเธอว่าแม้ว่าเธอจะไม่เคยมีประสบการณ์แต่ก็พอเข้าใจ"

แม้ว่าเธอจะไม่เคยมีประสบการณ์แต่ก็พอเข้าใจ คือการบรรยายอะไรกันเนี่ย?!

จอมพลกล่าวอย่างเย็นชา "ฉันไม่มีที่ให้เธอนอน"

วันวิวาห์กะพริบตาปริบๆ "ก็มีเตียงไม่ใช่เหรอ ฉันขอแบ่งครึ่งเล็กๆก็พอ"

"ฝันไปเถอะ!" จอมพลปฏิเสธอย่างเย็นชา

ยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า?

เธอพูดด้วยดีๆขนาดนี้ แถมยังมาหาถึงเตียงด้วยตัวเอง!

วันวิวาห์เริ่มรู้สึกโกรธ ใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง "ฉันหน้าตาขี้เหร่หรือหุ่นไม่ดี? นายยังเป็นผู้ชายอยู่ไหมเนี่ย?"

ดวงตาที่เย็นชาของจอมพลหรี่ลงอย่างอันตราย ทันใดนั้นก็ขยับเข้ามาบีบคางเธอแล้วพูดเสียงเข้มว่า "ฉันเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า เธออยากลองไหม?"

"ก๊อกๆ"

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

หนูกะทิตะโกนอย่างไร้เดียงสานอกประตู "ตาพล?"

ทั้งสองคนที่อยู่ในห้องชะงักค้างไปพร้อมกัน

วันวิวาห์กลอกตาแล้วพูดพร้อมหัวเราะว่า "จะลองก็คงไม่รีบทำตอนนี้สินะ? ลูกสาวมาตรวจห้องแล้ว ลูกโตขนาดนี้แล้ว แต่ถึงเวลากำหนดทัศนคติต่อชีวิต ถ้าเกิดเธอเห็นขึ้นมา..."

เสียง "ก๊อกๆ" ที่ประตูดังขึ้น

จอมพลขมวดคิ้วด้วยใบหน้าเย็นชา ผลักวันวิวาห์ลงบนเตียง

วันวิวาห์ล้มลงกะทันหัน จึงตกใจไม่ทันระวังคว้าเสื้อจอมพลอัตโนมัติล้มลงไปด้วยกัน

ทั้งสองทับกันล้มลงบนเตียงใหญ่เหมือนกำลังต่อตัวกัน ประตูถูกหนูกะทิผลักเปิดออก

คนทั้งข้างในและนอกห้องทั้งสามคนพร้อมใจกันเงียบ

เด็กหญิงตัวเล็กกลอกตา มองดูทั้งสองคนที่เสื้อผ้ายับเยินทับกันอยู่บนเตียง แล้วปิดตาหันหลังเดินจากไป

"ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ทำกันต่อเถอะ"

วันวิวาห์ถึงจะเบาใจลง

ทันทีที่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่น่าอายยิ่งกว่า

จอมพลกำลังทับอยู่บนเธอ ทั้งสองอยู่ใกล้กันมากเกินไปจนได้ยินเสียงลมหายใจกันและกัน

กลิ่นหญ้าบนตัวชายหนุ่มลอยพุ่งเข้าไปในจมูกของเธอ

หัวใจของวันวิวาห์เต้นเร็วขึ้น

เธอหน้าแดง เบนสายตาออกไปอย่างผิดปกติ

"เฮอะ!" จอมพลส่งเสียงหัวเราะเยาะ พลิกตัวเพื่อลงจากเธอ

หน้าของวันวิวาห์แดงยิ่งกว่าเดิม เธอแสร้งทำเป็นว่าไม่เป็นไร รีบลุกขึ้นนั่งแสร้งทำเป็นจัดผ้าห่มที่เธอนำมา

"นายชินกับการนอนด้านไหน? อันที่จริงนายจะนอนด้านไหนก็ไม่สำคัญ แค่เว้นที่ไว้ให้ฉันมุมหนึ่งก็พอ...เฮ้!"

พูดยังไม่ทันจบ จอมพลก็ผลักเธอกับผ้าห่มลงจากเตียงพร้อมกัน

เธอลูบก้นตัวเองที่เจ็บอย่างโกรธเคือง "จอมพล!"

"ตุ๊บ!"

พรมทั้งผืนคลุมศีรษะ

วันวิวาห์ถูกพรมคลุมไว้ข้างใน

พอเธอคลานออกมาจากพรมอย่างโกรธเคือง จอมพลก็นอนอยู่กลางเตียงใหญ่แล้ว ในมือยังถือหนังสือหนึ่งเล่มพลิกอ่านอย่างสบายใจเฉิบ

"จะนอนล่างเตียงหรือนอนในห้องนั่งเล่น เลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่ง"

"..."

วันวิวาห์ระงับความโกรธทางสายตา เธอยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล "นอนบนพื้นก็นอนบนพื้น บนพื้นกว้างขวาง ฉันจะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะตกเตียง"

เธอปูพรมที่พื้นแล้วดึงผ้าห่มที่นำมาห่อตัวให้แน่น หลับตานอนลง

สายตาของจอมพลเลื่อนจากหนังสือมองไปด้านข้าง

ผู้หญิงตัวเล็กที่อยู่ล่างเตียงเลิกคิ้ว ใบหน้ากำลังข่มความโกรธอย่างเห็นได้ชัด แต่มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยมีรอยยิ้มซ่อนอยู่

เขายิ้มเงียบๆ วางหนังสือลง ปิดไฟแล้วนอนลง

ห้องอยู่ในความมืด วันวิวาห์ลืมตาขึ้น

แสงจันทร์ส่องเข้ามาทางหน้าต่างที่ผ้าม่านไม่ได้ปิดไว้ เผยให้เห็นร่างชายบนเตียง

เขานอนตะแคง หน้าตาที่หล่อเหลาซ่อนอยู่ในเงามืด แต่เส้นขอบใบหน้านั้นดูเย็นชา

วันวิวาห์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงคำพูดของโมโม๊ะ