เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 23

แม่ของเด็กชายที่เดิมมีอคติเรื่องที่ลูกชายถูกดึงผมอยู่แล้ว พอเธอได้ยินคำพูดของหนูกะทิก็โกรธทันที

เธอพูดอย่างโกรธเคืองว่า "นี่ ฉันล่ะไม่รู้จริงๆเลยว่าเด็กคนนี้เป็นอะไรมากไหม ถ้าสมาธิสั้นก็กลับบ้านไปรักษา มาโรงเรียนอนุบาลก็เสียเวลาไหม? โรงเรียนอนุบาลนี่ก็จริงๆเลย ลูกหมาลูกแมวที่ไหนก็ไม่รู้ก็กล้ารับมาหมด"

แม่ของเด็กชายชำเลืองมองใบหน้าสวยของวันวิวาห์ด้วยความดูถูก พูดด้วยความอิจฉาว่า "เด็กๆที่เรียนที่นี่ล้วนมาจากครอบครัวที่มีหน้ามีตาในเมืองนราวัณ มาทำร้ายลูกฉัน ฉันไม่เอาความก็ดีแค่ไหนแล้ว ถ้าทำร้ายลูกของคนอื่นก็คงพูดยาก น้องสาวคนนี้ถ้ามีเวลามาทำหน้าทำตาก่อกวน ก็สู้เอาเวลาตรงนี้ไปสอนลูกให้เป็นคนดีกว่า"

หน็อย นี่กำลังสอนเธอเหรอ?!

วันวิวาห์อารมณ์ร้อนทันทีจึงเยาะเย้ยว่า "คุณควรสอนลูกของคุณให้เป็นคนก่อนดีกว่า อายุยังน้อยขนาดนี้ พูดอะไรออกมาก็ไม่มีศีลธรรม ก็ไม่รู้เลยนะว่าไปเรียนรู้มาจากใคร ลูกสาวฉันก็แค่ดึงผมลูกชายคุณไม่กี่เส้นเท่านั้น แต่ลูกชายคุณกลับพูดทำร้ายหัวใจน้อยๆของลูกสาวฉัน แล้วยังแช่งฉันให้ตายไวๆอีก ต้องขอบคุณความใจดีของลูกสาวฉันที่ทำเบาๆแค่นี้นะ ถ้าเป็นฉัน ตอนนี้พวกคุณคงยังไม่ออกจากโรงพยาบาล"

"เธอ!"

ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นซีด

ตอนนี้เป็นช่วงพีคในการส่งลูกไปโรงเรียน ที่ประตูโรงเรียนอนุบาลมีนักเรียนและผู้ปกครองจำนวนมากเดินผ่านไปมา

หลายคนหยุดเดินเข้ามาล้อมยืนดูเรื่องตลก เริ่มชี้นิ้ว

ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นค่อยๆแดงขึ้น เดิมเธอนึกว่าวันวิวาห์จะขี้ขลาดรังแกง่าย แต่ใครจะรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นปากจัด

เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้เลยด้วยซ้ำ

ผู้หญิงคนนั้นจูงมือลูกชายรีบไปที่ประตูโรงเรียน "ไปกันเถอะ ต่อไปอย่าไปเล่นกับยัยเด็กซนนั่นอีกนะ ถ้าเจอก็หลบไกลๆ มีแม่ที่ชอบพาล ปากจัดและไม่รู้จักใช้เหตุผลแบบนั้น เธอจะไม่ชอบใช้ความรุนแรงได้ยังไง? ลูกห้ามเลียนแบบเธอนะ ปากคอเราะรายไม่มีใครชอบก็ช่าง แต่นิสัยยังจะน่ารังเกียจแบบนี้อีก..."

ทั้งสองเดินพึมพำไป

วันวิวาห์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดของผู้หญิงคนนั้น

แต่หนูกะทิไม่สนใจ

"แบร่!"

หญิงสาวสองคนตัวใหญ่คนหนึ่งตัวเล็กคนหนึ่งทำหน้าล้อเลียนพร้อมกันเงียบๆ

การเคลื่อนไหวเหมือนกัน การแสดงออกที่คล้ายคลึงกัน ราวกับตุ๊กตาตัวเดียวกันที่ถูกขยายและย่อส่วน

ทั้งสองถูกอีกฝ่ายทำตัวเด็กๆใส่กันในเวลาเดียวกัน

พวกเขามองหน้ากันแล้วหัวเราะปรบมืออย่างชอบใจ

วันวิวาห์ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ "พวกมือใหม่ ยังคิดจะมาสู้กับเรา ไม่รู้จักดูความสามารถตัวเองบ้าง?"

เธอก้มหน้าลูบผ้านุ่มๆของเด็กหญิงตัวน้อย "พอใจไหมคะที่รัก?"

"พอได้!" ปากเล็กของหนูกะทิคลี่ออก ดวงตาประดับด้วยรอยยิ้ม

เธอโบกมือให้วันวิวาห์ แล้วสะพายกระเป๋านักเรียนใบเล็กวิ่งเข้าไปในโรงเรียนอนุบาลไป

เมื่อมองแผ่นหลังที่น่ารักของเด็กหญิงตัวน้อย สายตาของวันวิวาห์ก็อ่อนโยนและปวดใจ

เด็กที่ขาดแม่ไม่ว่าจะเข้มแข็งจะกล้าหาญฉุนเฉียวแค่ไหน แต่ในใจก็ยังรู้สึกขาดหาย

จู่ๆเธอก็นึกถึงคำพูดของสูตินรีแพทย์

ถ้าเธอให้กำเนิดลูกจริงๆ ตอนนี้เด็กคนนั้นก็คงอายุ 3 ขวบกว่าแล้ว อายุคงเท่ากับหนูกะทิ และน่าจะเรียนอยู่อนุบาลที่ไหนสักแห่ง...

...

วันวิวาห์นั่งรถไฟใต้ดินไปที่เครื่องสำอาง OEMแห่งหนึ่งในเขตชานเมืองตามแผนการเดินทางที่เธอวางแผนไว้

อีกฝ่ายส่งชายหนุ่มที่เป็นกันเองสดใสมาต้อนรับ

"คุณวันวิวาห์ ใช่ไหมครับ? สวัสดีครับ ฉันเป็นผู้จัดการของOEMนี้ ชื่อดินแดน คุณเรียกผมว่าแดนก็ได้ครับ"

แดนยื่นมือของเขาอย่างกระตือรือร้น

วันวิวาห์ยื่นมือออกมาด้วยรอยยิ้ม เธอจับมือเขา "สวัสดีค่ะหัวหน้าดินแดน"

ทั้งสองฆ่าเชื้อ เปลี่ยนไปสวมเสื้อผ้าปลอดเชื้อเพื่อเข้าสู่โรงงาน

ดินแดนยิ้มอย่างเขินอายแล้วพูดว่า "ผมเพิ่งจบมหาวิทยาลัยไม่นาน โรงงานแห่งนี้ผมยืมเงินจากพ่อมาเปิด โรงงานเพิ่งเริ่มต้น ขนาดค่อนข้างเล็ก แต่ด้านอื่นๆผมควบคุมอย่างเข้มงวด คุณสามารถมั่นใจได้..."

วันวิวาห์บันทึกสภาพแวดล้อม อุปกรณ์ และการจัดการของโรงงานลงในสมุดบันทึก

หลังจากปิดสมุดจด เธอพูดอย่างตรงไปตรงมา "หัวหน้าดินแดนถ่อมตัวไปแล้ว จริงๆแล้วก่อนหน้านี้ตอนที่บริษัทเราหาโรงงาน ฉันสนใจโรงงานของคุณแล้ว แม้ว่าตัวโรงงานจะเล็ก แต่ก็มีทุกอย่างครบครัน โดยเฉพาะด้านการจัดการ บอกตรงๆว่าคุณทำได้ดีกว่าโรงงานใหญ่ๆหลายๆแห่งมาก โรงงานของคุณเล็กไปหน่อยจริงๆ จึงกลัวจะทำไม่ทัน ขึ้นดังนั้นถึงไม่ได้เลือกคุณ"