เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 3

ภาชิระปิดหน้าไว้ พูดอย่างยอมรับชะตากรรม：“แค่เธออยากระบายความโกรธ ตบตีฉันได้เลย แต่ว่าวิวาห์ ตอนนั้นที่เธอไปเรียนต่างประเทศ อยู่ต่างประเทศขาดการติดต่อกับที่บ้านหนึ่งปี เธอก็รู้ ทุกคนต่างพูดกันว่า เธอไม่บริสุทธิ์แล้ว ……”

ใบหน้าวันวิวาห์มีแต่ความตกใจ

ต้องบอกว่าเมื่อก่อนเสียใจ แต่ตอนนี้มีแค่ความโกรธ

สายตาแดงก่ำจ้องเขาอยู่นาน เธอจึงพูดด้วยริมฝีปากสั่นๆ：“ภาชิระ ดังนั้นนายก็เหมือนกับพวกเขามาตลอดแหละ สงสัยว่าที่ฉันหายไปเมื่อปีนั้นทำเรื่องแย่ๆเหรอ？！”

18 ปีในตอนนั้น เธอไปเรียนต่างประเทศ ถูกคนจับตัวไป หนึ่งปีต่อมาจึงทิ้งเธอกลับไปที่โรงเรียน

แต่ว่าตอนที่เธอฟื้นมาจากโรงพยาบาล ความจำของเธอก็หยุดอยู่ที่ก่อนการลักพาตัว——โจรลักพาตัวล้างความทรงจำเธอในหนึ่งปีนั้น

เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการถูกทำร้ายอีกครั้ง เธอต้องกลับประเทศไปเรียนหนังสือ

และในปีนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จนวันนี้เธอก็ยังไม่รู้

ผ่านไปสามปีแล้ว เธอแทบจะลืมบาดแผลนั้น คนโง่เง่าเต่าตุ่นอย่างภาชิระดันมาพูดถึงอีก！

“เมื่อกี๊ฉันลืมด่าไป นายน่ะแม้แต่หมาก็เทียบไม่ติด！ถ้าถูกจับตัวไปก็เป็นความผิดของฉัน งั้นฉันก็จะยอมรับ！ภาชิระนายจำไว้นะ ต่อไป พวกเราอย่าได้ติดต่อกันอีกเลย！”

พูดอย่างโกรธเคืองจบ วันวิวาห์ก็หันกลับวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ด้วยตาแดงก่ำ

……

ณ ห้องน้ำ

วันวิวาห์ล้างหน้าด้วยน้ำเย็น ล้างไปมา น้ำตาก็ไหลลงมา

เธอระบายความโกรธโดยโยนทิชชูลงในอ่างล้างมือ มองตัวเองที่ดูอนาถในกระจก ก็พูดไม่ออกว่าเป็นความคับข้องใจ น้อยใจ หรือว่าเสียใจ

ภายในหนึ่งวัน ถูกพี่สาวและแฟนหนุ่มนอกใจ ถูกแม่แท้ๆตบ……และยังถูกแฟนเก่าเปิดโปงแผลเก่าของเธออีก

ทุกๆอย่างและทั้งหมด เป็นความผิดของเธอเหรอ？！

ถึงเธอจะเป็นลูกสาวตระกูลโสธรณาลัย ถูกเลี้ยงด้วยชีวิตที่หรูหรามาตั้งแต่เด็กจนโต แต่ความพยายามของเธอก็ไม่น้อยไปกว่าใคร！

ตระกูลโสธรณาลัยมีลูกพี่ลูกน้องผู้ชายอยู่เจ็ดคน และมีแค่เธอที่เป็นผู้หญิงคนเดียว

อยากมีจุดยืนในตระกูลโสธรณาลัยอย่างสง่างาม ความพยายามของเธอก็ไม่น้อยไปกว่าพวกผู้ชายเจ็ดคนนั้นเลย ไม่งั้นก็คงไม่ได้รับความชอบจากคุณปู่ได้หรอก

วาเลนไทน์เป็นพี่สาว แต่เธอก็ให้ทุกอย่างที่พอจะให้ได้ไปหมดแล้ว ทำไมยังต้องทำร้ายเธอแบบนี้อีก？!

แบบนี้จะให้เธอเต็มใจ กล้ำกลืนความโกรธนี้ไปได้ไง！

วันวิวาห์สาดน้ำไปที่ใบหน้าอีกสองที ออกแรงเช็ดน้ำตาที่ใบหน้า：“ภาชิระ วาเลนไทน์ใช่ไหม！ป้าสะใภ้นี้ ฉันจะเป็นเอง！”

ทำให้หญิงร้ายชายเลวคู่นี้ไม่มีความสุขเลย！

……

จอมพลเพิ่งออกมาจากห้องผ่าตัด

วันวิวาห์ที่เปลี่ยนชุดแต่งหน้าอย่างสวยงามแล้วก็เข้าไป：“ทำงานเหนื่อยแล้วๆ นี่ฉันตั้งใจเตรียมมาให้คุณเลยนะ”

ยื่นน้ำเกลือแร่เข้าไปให้อย่างประจบประแจง

เธอสวมชุดกระโปรงยาวสีชมพู ผิวขาวละเอียดอ่อนที่อยู่ภายใต้ชุดสีชมพูดูเหมือนเป็นไข่มุกที่เพิ่งออกมาจากเปลือกหอย ดูสุกใสเป็นประกาย

ความบวมแดงบนใบหน้านั้นไม่ชัดเจนมากแล้ว เมื่ออยู่ภายใต้ยาและทักษะการแต่งหน้าที่ยอดเยี่ยม

ใบหน้าที่ดูเด็กนั้นมีรอยยิ้ม บนเนื้อแก้มสองข้ามมีลักยิ้มลึกๆ น่ารักและดูสวยบริสุทธิ์

สายตาสีน้ำตาลอ่อนของจอมพลมีความประหลาดใจเล็กน้อย

“คิดว่าผมไม่กล้ามาเหรอ？”

เครื่องดื่มที่ยื่นออกไปนานยังไม่ถูกรับไป วันวิวาห์ก็ไม่เขินอาย ละกลับมาอย่างนิ่งๆ คิ้วโค้งๆก็เลิกขึ้นมา：“เฮ้อ คุณคือเจ้าชายขี่ม้าขาวของฉัน จะแต่งกับคุณแล้ว ถึงฉันตายก็ต้องลุกขึ้นสู้！”

พูดจบก็ทำเป็นตกใจ：“ม้าขาวของฉัน คุณจะไม่เสียใจใช่ไหม？”

จอมพลหยิบเครื่องดื่มในมือเธอไป：“คุณแน่ใจว่าจะเข้าใจผมจริงเหรอ？ไม่เสียใจ？”

วันวิวาห์ชูฝ่ามือเล็กๆขึ้นมาทำท่าสาบาน：“ฉันรับรอง ไม่ว่าฟ้าถล่มพื้นดินจะแยกน้ำทะเลจะแห้งฉันก็ไม่เสียใจ……ส่วนเรื่องเข้าใจ พวกเรายังมีเวลาทั้งชีวิตที่จะเข้าใจกันไม่ใช่เหรอ？”

จอมพลเหมือนจะขำเล็กน้อย

ตอนที่วันวิวาห์เพ่งมองดีๆ ก็พบว่าเขาไม่แสดงออกใดๆเลย