เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 45

คำถามนี้กวินทร์ยิ่งพูดตอบไม่ได้

เขารู้สึกผิดมากนี่มันคือหายนะจริงๆ รู้งี้คงหุบปากไปนานแล้ว

จอมพลเห็นกวินทร์ที่ขลาดกลัวก็ยิ่งโกรธหนัก พูดอย่างโกรธเคืองว่า “ไปให้พ้น！”

กวินทร์เกาไปที่จมูกอย่างกระดากอาย จากนั้นก็เดินออกไปทันที

……

วันวิวาห์จัดกระเป๋าอย่างรวดเร็ว

ตอนที่เดินผ่านห้องนั่งเล่น เธอวางบัตรเครดิตสามใบกับคีย์การ์ดที่จอมพลกับหนูกะทิให้เธอวางรวมกันบนโต๊ะกาแฟ

เมื่อคิดถึงเด็กน้อยที่โรงพยาบาล เธอนั่งยองๆ แล้วเขียนโน้ตวางทับเอาไว้

【เรื่องที่เกิดขึ้นกับกะทิ ฉันรู้สึกเสียใจจริงๆ หากมีโอกาส ฉันจะชดเชยให้เธอแน่นอน——วันวิวาห์】

ลงไปยังชั้นล่าง วันวิวาห์มองไปยังทางข้างหน้ามึนงงไปชั่วครู่ จากนั้นก็กดโทรหาดร.คนางค์

“อาจารย์ ตอนนี้ยังพักที่หอในมหาลัยได้ไหมคะ ？”

บ้านของเธออยู่ในพื้นที่ ตั้งแต่เรียนมหาลัย จนต่อปริญญาโทก็ไม่เคยอยู่หอในมาก่อน

ดร.คนางค์รู้สึกประหลาดใจ“ทำไมจู่ๆถึงอยากอยู่หอซะล่ะ ? วิวาห์ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า？”

“ไม่มีค่ะ” วันวิวาห์ตอบกลับทันที

เรื่องของเธอกับจอมพลมีแค่ไม่กี่คนที่รู้ การแต่งงานกับจอมพลก็ไม่ได้เป็นไปอย่างบริสุทธิ์ใจ ยิ่งไม่กล้าให้อาจารย์มาเป็นกังวลด้วย

“หนูอยากให้การทดลองกลับสู่เส้นทางที่ถูกต้องโดยเร็วที่สุด ช่วงนี้หากได้พักอยู่หอในก็น่าจะสะดวกกว่า”

คนแก่ก็จึงไม่ได้สงสัยอะไรมาก“พรุ่งนี้จะช่วยถามให้ หากมีก็จะยื่นเรื่องให้เลย ”

วันวิวาห์ขอบคุณอาจารย์ และเข้าพักในโรงแรมที่อยู่ใกล้ๆกับมหาลัย

ทันทีที่เข้ามาในลิฟต์ได้ ก็มีชายขี้เมาสองคนเดินตามเข้ามาด้วย

ทั้งสองคนเดินซวนเซไปมา เมื่อเห็นวันวิวาห์ดวงตาก็เบิกกว้าง

“โอ้ มีนางฟ้าที่หน้าตาสะสวยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ？”

“คุณผู้หญิง คิดคืนเท่าไร？”

กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่วลิฟต์

หนึ่งในนั้นยื่นมือมาหาวันวิวาห์อย่างหื่นกาม

วันวิวาห์ดึงกระเป๋าเดินทางถอยหลัง

ชายสองคนเรอออกมาแล้วหัวเราะเสียงดัง“โอ๊ะ ตีเนียนซะด้วย……นักศึกษาใช่ไหม ? ตอนนี้นักศึกษาก็ทำกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ เหอะๆ……”

ยิ่งเหิมเกริมหนักขึ้น

ตั้งแต่เมื่อวานจนตอนนี้ วันวิวาห์ก็ไม่ได้หลับตานอนเลย ทั้งโทษตนเองและทั้งรู้สึกผิด ในตอนนี้ก็จึงเต็มไปด้วยความโกรธ

มือปลาหมึกของชายคนนั้นก็ยื่นออกมา เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป ผลักมันออกแล้วตบไปที่ใบหน้าของเขาอย่างจัง

“ป้าบ！”

เสียงที่ชัดเจนดังก้องขึ้นในลิฟต์

ขี้เมาทั้งสองต่างพากันตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็โมโหขึ้นในทันที

“บ้าเอ๊ย นังแพศยานี่แกกล้าลงไม้ลงมือเหรอ！”

ทั้งสองคนโกรธจนหน้าดำหน้าแดง ประกบซ้ายขวาแล้วพุ่งเข้าหา

ลิฟต์มาถึงยังชั้นที่ต้องการพอดี

“ติ้ง！”

ประตูเปิดออก

ชายทั้งสองคนคนหนึ่งจับตัววันวิวาห์เอาไว้ อีกคนเอามือปิดปากของเธอ แล้วลากเธอเดินออกไป

วันวิวาห์ดิ้นรนขัดขืนอย่างหวาดกลัว ด้านนอกมีคนเดินมาพอดี เธอจึงร้องขอความช่วยเหลือ

ชายที่เดินผ่านหยุดลง เมื่อเห็นเหตุการณ์ข้างใน สีหน้าก็แน่นิ่งขึ้นในทันที เดินเข้าไปหาแล้วจับไปที่ไหล่ของชายคนหนึ่งออกแรง ดึงร่างของเขาออกมา จากนั้นก็กระแทกหมัดเข้าไปที่ท้องของเขา

ขณะเดียวกันขาก็เตะไปด้วย เตะจนชายอีกคนกระเด็น อัดเข้าไปยังผนังลิฟต์

การพันธนาการก็ถูกคลายออก วันวิวาห์รีบเดินโซเซออกจากลิฟต์นั้นทันที

ขี้เมาทั้งสองรีบลุกขึ้นตามออกมาอย่างไม่พอใจ

วันวิวาห์กรีดร้อง

ชายคนนั้นกันเธอไปด้านหลัง และลงมือจัดการอย่างไม่ปรานี ไม่กี่กระบวนท่า ก็จัดการกับขี้เมาทั้งสองจนสะบักสะบอม แล้วยังร้องขอชีวิต

เสียงเอะอะที่เกิดขึ้นทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงแรมต้องเข้ามาดู

ใบหน้าของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ“แจ้งตำรวจ！”

“ครับ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนำตัวขี้เมาทั้งสองคนไป