เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 51

วันวิวาห์ไม่อยากจะเชื่อ โกรธจัดจนพูดไม่ออกอยู่นาน “นาย——นาย——ไอ้คนสารเลว！”

จอมพลน้ำเสียงต่ำ เขายิ้มด้วยความโกรธ “เธอเป็นเมียฉัน ต่อให้ทำเข้าจริงเธอก็เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย จะมาเสแสร้งอะไร ”

วันวิวาห์ทั้งโกรธทั้งอาย ยกมือขึ้นผลักดันเข้าที่หน้าของเขา

จอมพลคว้าข้อมือเธอ จับเธอลากออกมาจากเบาะที่นั่งข้างคนขับ กดลงบนหน้าอกแล้วจูบเธออย่างดุเดือด

วันวิวาห์โกรธจนหน้าอกกระเพื่อมอย่างรุนแรง อ้าปาก แล้วกัดลงไปที่ริมฝีปากของเขาอย่างแรงอีกครั้ง

กลิ่นเลือดกระจายไปทั่วทั้งริมฝีปากและฟันของทั้งคู่ทันที

จอมพลขมวดคิ้ว ภายใต้แรงกระตุ้นจากความเจ็บปวดและกลิ่นเลือด นัยน์ตาของเขากลายเป็นสีเข้มขึ้น

เขาไม่หลบไปไหน จูบอย่างดุเดือดและรุนแรงขึ้น

อากาศในปอดถูกปล้นชิง แก้มทั้งสองข้างของวันวิวาห์กลายเป็นสีแดง ในที่สุดน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างอดกลั้นไม่ได้ กลิ้งตกลง ไหลลงบนริมฝีปากของทั้งสองที่แนบติดกันอยู่

กลิ่นเลือดผสมเข้ากับความเค็มของน้ำตา ทำให้จอมพลขมวดคิ้วแล้วปล่อยเธอ

เขาที่ถูกกัดไม่ได้ร้องไห้ เธอกลับน้อยเนื้อต่ำใจก่อน

“ร้องทำไม？！”

สีหน้าชายหนุ่มไม่ค่อยดีนัก แต่น้ำเสียงกลับนุ่มนวลขึ้นมาก

วันวิวาห์ผลักเขาออก เช็ดตาอย่างแรงแล้วผลักประตูรถเพื่อจะออกไป

จอมพลคว้าข้อมือเธอและลากเธอกลับมา ยื่นตัวออกไปตรงกลาง แขนยาวเอื้อมออกไป แล้วปิดประตู ล็อกอีกครั้ง

ดวงตาสีแดงของวันวิวาห์จ้องไปที่เขา ท่าทางดุดันแบบเด็กน้อย

ทำให้จอมพลกล่าวว่าด้วยสีหน้าเฉยชา “วันวิวาห์ นี่เธอโง่จริงหรือตั้งใจโกรธฉันกันแน่？”

วันวิวาห์หันไปมองเขาด้วยความโกรธ

จอมพลหลับตา น้ำเสียงจำใจ “หนูกะทิหาเรื่องใส่ตัวเอง เห็นๆอยู่ว่าไม่เกี่ยวกับเธอภวังค์ทำไมถึงไม่อธิบาย？”

วันวิวาห์หันไปมองเขาทันที “นั่นลูกสาวคุณนะ ”

“แล้วยังไง？”

วันวิวาห์เม้มปาก ดวงตาที่เปื้อนน้ำตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและดื้อรั้น “ฉันพาเธอไปกินหม้อไฟ คุณเอาลูกไว้กับฉัน เพราะฉันไม่ได้ดูแลเธออย่างดี จนทำให้เธอป่วยหนัก ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องเลี่ยงความผิด ”

จอมพลกัดฟันกรามแน่น ยิ้มอย่างโกรธเคือง

“มองไม่ออก ฉันนี่มันแต่งกับผู้หญิงน่าโง่จริงๆ ！ปกติแล้วปากดีนี่ พอเวลาสำคัญๆแค่ชี้แจงให้ตัวเองยังไม่รู้จักทำ！”

วันวิวาห์กลอกตา

เวลามีปัญหา เธอที่เป็นผู้ใหญ่ จะให้ตั้งใจโยนความผิดไปให้เด็กสามขวบงั้นเหรอ？！

เมื่อนึกขึ้นได้ เธอถาม “คุณไม่โกรธแล้วเหรอ？”

จอมพลเอียงตัว แล้วดึงเข็มขัดนิรภัยมาใส่ให้เธอ

“เธอทำให้เด็กเป็นแบบนี้แล้วยังจะเดินหนีอีกเหรอ？มีความรับผิดชอบบ้างไหม？แล้วใครกันที่บอกตอนแรกว่าจะเป็นแม่ให้เด็ก？”

ชายหนุ่มน้ำเสียงเย็นชา แต่น้ำเสียงไม่ได้ยินถึงความโกรธใดๆ

เขาเอนตัวกลับไป ลมหายใจที่แผดเผากับร่างกายที่คุ้นเคยล้อมรอบวันวิวาห์ ทำให้เธออยู่ในภวังค์

“ฉันไม่โยนความผิดหรอก ”

เสียงเล็กของเธอพูดอย่างจริงจัง

จอมพลสตาร์ทรถอีกครั้ง จัดพวงมาลัย แล้วหันหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็กลับไปดูแลให้ดีๆ ดูแลเด็กหายดีเมื่อไหร่ก็ไสหัวไปซะ ”

รถขับกลับเข้าไปในประตูโรงเรียนอีกครั้ง ในที่สุดก็ออกอยู่ด้านล่างหอพักบัณฑิต

วันวิวาห์นั่งอยู่ไม่ขยับ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่？”

“คิดว่าทุกคนโง่เหมือนเธอหรือไง？” จอมพลปลดเข็มขัดนิรภัย “ให้เวลาเธอสามนาที ไปเก็บของแล้วรีบลงมา ”

“จะไปตอนนี้เลยเหรอ？”

เมื่อนึกได้ว่าจะได้เจอเด็กตัวน้อยอย่างเปิดเผย ริมฝีปากสีชมพูของวันวิวาห์ก็ขดขึ้นอย่างเงียบๆ “รอฉันแปปเดียว หนึ่งนาที ”

แล้วก็บินดิ่งขึ้นไปเก็บของ

จอมพลที่มองเธอกำลังรีบอย่างบุ่มบ่าม ใบหน้าเย็นชาก็จางหายไป มุมปากยกขึ้นอย่างเงียบๆ

รถขับออกจากโรงเรียน แล้วมุ่งไปที่โรงพยาบาลอุ่นรัก