เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 59

“เบบี๋ กินข้าวกันไหม？” เสียงคิกคักของโมโมะดังออกมา

วันวิวาห์เหลือบไปมองสัญญาฉบับใหม่ในมือ “วันนี้ไม่ว่าง ”

เธอเล่าเรื่องว่าทำไมชูเกียรติถึงยินยอมเซ็นสัญญาใหม่ แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “ฉันกะว่าจะทำของอร่อยๆ ตั้งใจขอบคุณจอมพลสักหน่อย ”

โมโมะทำเสียงเยาะเย้ย “ฝีมือการทำอาหารของเธอ ก็กล้าโชว์ด้วยเหรอ？”

วันวิวาห์ถอนหายใจ “ตอนนี้นอกจากทำกับเข้าให้เขาทาน อย่างอื่นฉันก็นึกไม่ออกแล้ว ”

เงิน เธอไม่มี

จากที่จอมพลแสดงภูเขาน้ำแข็งออกมาตอนนี้ ก็ไม่สนอย่างอื่นหรอก

อย่างน้อยทำกับเข้า เธอก็ใช้ใจ

โมโมะยิ้มคิกคักอย่างลึกลับ “เรื่องนี้ฉันเก่ง มอบหมายมาให้ฉันสิ รับรองว่าจอมพลชอบ ”

วันวิวาห์ได้ยินแล้วขนลุก ถามด้วยความระมัดระวัง “เธอจะทำอะไร？”

“รอดูเดี๋ยวก็รู้ ”

เมื่อวันวิวาห์ถึงบ้าน ขนส่งจากเมืองเดียวกันก็มาถึง

เธอกลับห้องแล้วเปิดดู หน้าก็แดงไปถึงหู

สายรัดสองสามเส้นเชื่อมกับผ้าตาข่ายสีแดงสามชิ้นรวมกันเป็นชุดคอลเล็กชั่นพิเศษ

วันวิวาห์ “……”

บ้าอะไรเนี่ย……ไม่ใส่เลยยังดีกว่า？！

เธอเหมือนถูกน้ำร้อนลวก รีบลงไปเก็บผ้าแล้วโยนขึ้นไปบนเตียง โทรหาโมโมะ

“ยัยบ้า เธอนี่รนหาที่ตาย！”

เสียงโมโมะในสายหัวเราะหึๆ “อย่าหัวแข็งนักเลย เธอคิดดูเอาเองนะ นอกจากใช้รูปร่างร่างกายแล้ว เธอจะขอบคุณจอมพลได้ด้วยวิธีไหนอีก？อีกอย่าง ต่อให้โยนเธอเข้าไปในอกเขา ก็ไม่แน่เขาอาจจะไม่มองข้ามนะ อีกอย่าง จอมพลไม่หล่อเหรอ เป็นคนจนเหรอ？เธอถวายตัวเองให้เขาก็ไม่เสียหาย ตอนกว่าตอนแรกที่ถูกไอ้ภาชิระหลอกไปตั้งเยอะใช่ไหมล่ะ？อย่าบอกฉันนะว่าคราวก่อนที่เธอไปยั่วเขาเธอไม่มีอารมณ์ ”

“ตอนนั้นฉันนึกว่าเขาเป็นคุณน้าของภาชิระ เลยยั่วเขาเพราะจะหลอกใช้ ก็เหมือนการรับผิดชอบงานให้มีคุณภาพนั่นแหละ……แต่ว่าตอนนี้เขาไม่ใช่ ”

โมโมะ “งั้นเธอก็คิดซะว่าเขาใช่ซะก็แล้ว？！”

วันวิวาห์ถอดใจ “ไม่มีคนหนุนหลังแล้ว ฉัน……ฉันไม่มีความกล้าขนาดนั้น ”

โมโมะพูดอย่างเย้ายวนเธอ “พูดตามจริง เวลาเห็นหน้าของจอมพล รูปร่างเรียวยาวนั่น เธอไม่ใจสั่นบ้างเหรอ？”

ทันใดนั้นสมองของวันวิวาห์ก็ลอยภาพใบหน้าที่หล่อเหลาละเย็นชาของจอมพลและตอนที่ออกมาจากห้องน้ำ และหน้าอกที่แข็งแรงเต็มไปด้วยหยดน้ำ……

เธอแตะลูบจมูกเบาๆ “พูดจริง ดูจากหน้าตาและรูปร่าง มันก็ยากที่จะไม่ทำให้ผู้หญิงใจสั่น แต่……”

“ไม่มีแต่！”

โมโมะตัดบทเธอ “แค่ใจเต้นก็พอแล้ว ไม่มีความรู้สึก จากนี้ก็ค่อยๆ ปลูกฝัง มีงานแต่งเยอะแยะที่เริ่มจากเพศ แม่ฉันแต่งงานก็ไม่ได้รักกัน แต่ตอนนี้เธอดูสิ ก็รักกันมายี่สิบสามสิบปีแล้วไม่ใช่เหรอ……”

ภายใต้การล้างสมองของโมโมะ วันวิวาห์ตอบตกลงราวกับถูกผีอำ

หลังจากวางสายเธอก็เสียใจทีหลัง

ผ้าสามแผ่นบนเตียง……เล็กเกินไปจริงๆ

ดีที่จอมพลยังไม่กลับมา วันวิวาห์ปลอบตัวเอง “ช่างเถอะ ดึกหน่อยค่อยว่ากันแล้วกัน ตอนนี้ไปทำอาหารก่อน ”

เธอลงมา ร่วมทำอาหารที่จอมพลชอบทานกับคนรับใช้จนเต็มโต๊ะ และตั้งใจก๋วยเตี๋ยวใส

อาหารขึ้นโต๊ะ แต่จอมพลกลับยังไม่กลับมา

โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง

วันวิวาห์นั่งไม่ติดที่ “พ่อหนูคงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นนะ？”

หนูกะทิกลอกตา “อยากรู้ก็ถามคนใกล้ตัวเขาสิคะ ”

วันวิวาห์แววตาเป็นประกาย “ใช่สินะ เดี๋ยวฉันถามกวินทร์ ”

รีบต่อสาย

หนูกะทิ “……”

ในโทรศัพท์ เสียงของกวินทร์พูดขึ้นแบบลอยๆ “พี่พลน่ะ วันนี้เขารับเคสผ่าตัดฉุกเฉิน เสร็จเร็วสุดก็คงสี่ทุ่มไปแล้ว พี่สะใภ้กับกะทิไม่ต้องรอเขาหรอกครับ ”

วางสายเสร็จ ใบหน้าผิดหวังของวันวิวาห์ก็ถอนหายใจ

หนูกะทิเหลือบมอง พูดอย่างสะอิดสะเอียน “กระเพาะพังๆของตาพล ก็เขาสร้างขึ้นมาเองแบบนี้แหละค่ะ！”

“พ่อหนูเป็นโรคกระเพาะเหรอ？”