เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 6

“ตุบตุบตุบ！”

เสียงดังเป็นชุด

เสื้อผ้า รองเท้า ของใช้อาบน้ำเป็นต้นเขวี้ยงหล่นลงไปที่พื้น

ล้วนแต่เป็นของในห้องเธอ！

วันวิวาห์ที่เดิมทีสงบลงแล้วก็เงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธ สบตาเข้ากับคนใช้ที่กำลังโผล่หัวออกมาทางหน้าต่างพอดี

ใบหน้าของคนใช้ไม่รู้สึกผิดเลย：“คุณวิวาห์ ขอโทษค่ะ คุณผู้ชายเพิ่งออกคำสั่งว่า ถ้าคุณไม่ยอมเซ็นชื่อ ประตูบ้านตระกูลโสธรณาลัยนี้คุณก็อย่าคิดจะเข้ามาเลยชาตินี้ เราเอาของมาให้คุณหมดแล้ว คุณดู ……”

นี่คือให้？！

วันวิวาห์กำหมัดแน่น

เต็มทั่วพื้นไปหมด มีใบรับรองสีแดงขนาดใหญ่เล่มหนึ่งหลุดออกเป็นสองส่วน หล่นไปตรงหน้าเท้าเธอพอดี

นั่นเป็นรางวัลที่เธอภูมิใจที่สุดในช่วงที่เรียน

วันวิวาห์โกรธจนตาแดง ก้มเอวลงไปเก็บ ตบฝุ่นข้างบนอย่างเสียใจ

คนใช้ด้านบนยังพูดด้วยเสียงเย่อหยิ่งต่อไป：“คนน่ะ ต้องรู้จักพระคุณ คุณผู้ชายและคุณหญิงเลี้ยงคุณมาอย่างดีจนโตขนาดนี้ ให้คุณแบ่งให้พี่สาวไปบ้าง คุณก็ไม่ยอม นี่เหมือนคนอกตัญญูหรือเปล่า？”

คนอกตัญญู？！

เหอะ เธอไม่ได้โลภกับสิ่งเหล่านี้เลย ผลงานที่หลายปีมานี้ทำเพื่อโสธรณาลัยกรุ๊ป ถึงเธอไปจากตระกูลโสธรณาลัยก็ยังทำได้

ก็แค่วาเลนไทน์ที่มาชำนาญด้านนี้จะไปเข้าใจอะไรได้？

ที่คุณปู่ทำงานหนักมาหลายปีนี้จะถูกทำลายด้วยมือของเธอน่ะสิ！

ถ้าคุณปู่ฟื้นมา ไม่ถือสาเลือดเนื้อที่สร้างมาจะถูกทำลายไป ไม่ต้องให้เขาพูดมากเลย เธอจะให้กับมือเธอเอง

แต่ตอนนี้ ไม่ให้เด็ดขาด！

วันวิวาห์กำใบรับรองแน่น อัดอั้นความขมขื่นในดวงตาไว้ ลากกระเป๋าเดินทางที่ตกอยู่ด้านข้าง เก็บเสื้อผ้าสองสามตัวออกไปจากตระกูลโสธรณาลัยอย่างรวดเร็ว

เหมือนว่าพระเจ้าจะรู้สึกถึงความเศร้าของวันวิวาห์ มีฝนเริ่มตกปรอยๆลงมา

ภายใต้การสาดส่องของไฟถนนอันเยือกเย็น สายฝนจากที่ปรอยๆกลายเป็นหยดน้ำ จากนั้นรวมกันเป็นสาย

วันวิวาห์ทำเหมือนไม่รู้ตัว เดินเข้าไปในสายฝนอย่างขวัญเสีย

แผลตรงหน้าผากโดนน้ำ เจ็บแสบร้อนตรงเข้าไปในหัวใจ แต่ยังทนต่อความผิดหวังที่มาพร้อมกับอาการสะอึกสะอื้นไม่ไหว

……

ท่ามกลางสายฝน พราโด้คันหนึ่งฝ่าสายฝน แล่นไปท่ามกลางความมืด

หนูกะทิที่นั่งคาร์ซีทตรงที่นั่งด้านหลังจู่ๆก็ใช้เท้าเล็กๆเหยียบหลังเบาะที่นั่งคนขับ

“พล ทางซ้าย ภรรยาใหม่พ่อ”

คิ้วที่สวยงามของจอมพลขมวดแน่น：“มีมารยาทหน่อยไหม？”

ในขณะที่ดุไป ก็กวาดสายตาไปมาด้วย

ข้างถนน วันวิวาห์ลากกระเป๋าเดินทางเดินไปข้างหน้าอย่างน่าสงสาร

ฝนตกหนักทำเสื้อผ้าเธอเปียก เนื้อผ้าที่บางแนบไปที่ตัว เผยรูปร่างเล็กอรชรที่น่าดึงดูดออกมา

คิ้วของจอมพลขมวดแน่น เปล่งคำสองคำเล็ดลอดออกมาจากฟันว่า：“ยัยโง่！”

ไฟเลี้ยวเปิดขึ้นมา เตรียมจะหันเดินไปฝั่งตรงข้าม ก็เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่ข้างตัวเธอ

จอมพลเอารถจอดข้างถนน เงยหน้ามองไปที่ฝั่งตรงข้าม

“วิวาห์……”

ภาชิระลงมาจากรถ รีบเอาเสื้อสูทตัวเองออกมา แล้วคลุมไปที่ร่างวันวิวาห์：“ฉันออกมาจากโรงพยาบาลก็หาเธออย่างเดียว โทรไปหาเธอก็ไม่รับ ทำไมเธอตากฝนแบบนี้？ไม่เป็นไรใช่ไหม？”

วันวิวาห์ผลักมือเขาออก

เสื้อที่คลุมไหล่เธอไปครึ่งหนึ่งก็ตกลงมาที่พื้น

เธอมองเขาอย่างเหน็บแนม：“ก็แค่ถูกแฟนนอกใจ ถูกพ่อแม่แท้ๆตบหน้าไล่ออกจากบ้านก็เท่านั้น นายคิดว่าจะเป็นอะไรได้？”

ในแววตาภาชิระมีความสงสารแล้วหายวับไปทันที：“ขอโทษนะ เดี๋ยวค่อยว่ากัน ฝนตกหนักขนาดนี้แล้ว เธอจะทรมานร่างกายตัวเองไปทำไม รีบขึ้นรถฉัน”

เขาไปจูงมือของวันวิวาห์