เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 64

เขาอยู่ในห้องผู้ป่วยตลอดทั้งคืน สีหน้าจึงดูเหนื่อยล้า นัยน์ตาเย็นชามีเส้นเลือดแดงปูดขึ้นมาเล็กน้อย ยิ่งทำให้ร่างกายเพิ่มความไร้อารมณ์เข้าไปอีก

บอดี้การ์ดยืดตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ

การแสดงออกของภาชิระเหี่ยวเฉาลงทันที “คุณหมอจอมพล ผมแค่มาเยี่ยมวิวาห์ ไม่ได้มีเจตนาอื่นใด…”

สายตาเยือกเย็นของจอมพลเหลือบมองช่อดอกไม้ในอ้อมแขนเขา สีหน้ายิ่งเย็นชาเพิ่มมากขึ้น

เขาเดินผ่านภาชิระออกมาข้างนอก “มาเอาคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับขยะพวกนี้ออกไปทิ้ง และอย่าให้ของพวกนี้มาปรากฏต่อหน้าภรรยาฉันอีก”

“ครับ!”

บอดี้การ์ดที่หน้าประตูขานรับทันที

ภาชิระพลันหน้าเปลี่ยนสี “จอมพล คุณกล้าทำขนาดนี้ เคยถามความคิดเห็นของวิวาห์บ้างรึเปล่า คุณ…”

“เอาออกไป!”

บอดี้การ์ดเข้ามาหิ้วปีกภาชิระซ้ายขวา จับเขาโยนออกไปนอกโรงพยาบาลพร้อมกับดอกไม้ที่เขานำมา…

เขามองไปยังหน้าประตูและบอดี้การ์ดซึ่งอยู่ตรงนั้นก็จ้องมองมาที่เขาเช่นกัน ภาชิระโกรธแค้นจนทำอะไรไม่ถูก

แม้เสียใจกับสิ่งที่ตัวเองเลือกทำในตอนนั้น และยิ่งรู้สึกแย่เพราะคนที่ตัวเองใส่ใจถูกทำร้าย แต่เขากลับไม่มีสิทธิ์แม้เข้าไปเยี่ยม

“เพี้ยะ!”

เขาตบหน้าตัวเองอย่างแรง

“ตอนนั้นนายมันโง่ ถูกวาเลนไทน์ผู้หญิงใจดำอำมหิตคนนั้นปั่นหัวเล่น!”

ตัวเองในตอนนั้นไม่ใช่มนุษย์ด้วยซ้ำ ทำร้ายวิวาห์ถึงขนาดนั้น มาเสียใจเอาป่านนี้ก็สายเกินไปแล้ว!

ภาชิระหยิบดอกไม้ที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมา หลังจากทบทวนกับตัวเอง เขาปลุกใจตัวเองให้ฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง

“ภาชิระ นายจะแพ้ใจตัวเองแบบนี้ไม่ได้ นายต้องเข้มแข็งขึ้น แบบนี้นายถึงจะมีโอกาสนี้ชดใช้หนี้ที่ติดค้างกับวิวาห์ เมื่อเธอต้องการความช่วยเหลือ ต้องเข้าไปช่วยเธอได้อย่างทันท่วงที ปกป้องไม่ให้เธอถูกทำร้ายอีก!”

ไม่ใช่เพื่อเธอ แต่เพื่อชดใช้ เพื่อความสงบสุขภายในใจของตัวเขาเอง!

……

วันวิวาห์ยังไม่รู้สึกตัวจนกระทั่งถึงบ่าย

ในช่วงฤดูใบไม้ผลิยามเย็นมักมาเร็วกว่าปกติ กลุ่มเมฆสีแดงอมส้มส่องแสงอยู่บนท้องฟ้า คายความร้อนที่ค้างคาลงมายังพื้นเป็นครั้งสุดท้ายของวัน

เธอลืมตาขึ้น แสงแดดที่ตกกระทบลงมาสว่างจ้าจนต้องรีบหลับตาลง จากนั้นค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นใหม่อีกครั้ง

ร่างของชายหนุ่มถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีทองยามอาทิตย์อัสดง ประดุจนักรบผู้กล้ารอบกายเป็นประกายเรืองรองออกมา

“คุณสามี”

เธอยกยิ้มมุมปากแล้วเปล่งเสียงอันแหบแห้งออกมาอย่างอดไม่ได้

ชายในเสื้อกาวน์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ เมื่อเผชิญกับใบหน้ายิ้มแย้มของหญิงสาว ความสุขบนใบหน้าถูกระงับไว้ทันที

ชายผู้สุขุมเยือกเย็นยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วย จ้องมองลงมายังเธอ “คุณยังรู้จักที่ตื่นขึ้นมานะ”

วันวิวาห์สะเทือนถึงบาดแผลบนใบหน้า จึงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

จอมพลขมวดคิ้วทันใด

กวินทร์ที่อยู่ในห้องพักรับรองด้านนอกถึงกลับทอดถอนหายใจ

เห็นอยู่ชัดๆ ว่าใส่ใจมากแค่ไหน กลับแสร้งทำทีเป็นผู้มีพระคุณเหลือคณานับมากเสียขนาดนั้น

เขารีบผลักประตูเข้าไป แสร้งทำพอเป็นพิธี “พี่สะใภ้ฟื้นแล้วเหรอครับ”

เขาหยิบหูฟังแพทย์ขึ้นมาโดยอัตโนมัติเพื่อฟังอัตราการเต้นของหัวใจเธอ

แต่ก่อนที่มือของกวินทร์จะถึงหน้าอกวันวิวาห์ กลับถูกขวางกั้นด้วยรังสีอำมหิตจากตัวจอมพล

กวินทร์ “...”

วันวิวาห์ “...”

บรรยากาศกดดันขึ้นมา

กวินทร์เอานิ้วเขี่ยปลายจมูกตัวเองเบาๆ วางหูฟังแพทย์ลงแล้วยิ้มแห้งๆ “...ผมลืมไปได้ยังไงน่า พี่พลอยู่ด้วยทั้งคน ผมนี่สอนจระเข้ว่ายน้ำจริงๆ ฮ่าๆ ตอนนี้พี่สะใภ้รู้สึกยังไงบ้างครับ”

ภายใต้ความกังวลในใจของวันวิวาห์ “ขอบคุณนะคะคุณชายกวินทร์สำหรับความเป็นห่วง ฉันรู้สึกดีขึ้นมาแล้วค่ะ แค่ยังเจ็บที่หน้า และก็ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง”

ขณะพูดพลางเอื้อมมือขึ้นสัมผัสใบหน้า

“อย่าแตะ มันจะติดเชื้อ”

น้ำเสียงเยือกเย็นของจอมพลหยุดการกระทำของมือเล็กๆ

กวินทร์รีบพูดปลอบใจ “ใช่ๆๆ พี่สะใภ้อย่าเอามือจับหน้านะครับ บาดแผลบนใบหน้าของคุณจะติดเชื้อได้ ต้องขอบคุณที่พี่พลมาทันเวลา จึงไม่เสียหายร้ายแรง มีเพียงบาดแผลภายนอก ส่วนบาดแผลบนใบหน้าอาจจะรุนแรงสักหน่อย”