เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 66

วันวิวาห์ “...”

เอ่อ…

ประเด็นสำคัญไม่ใช่ว่าไม่ควรลืมกินยาคุมกำเนิดไม่ใช่เหรอ

ใบหน้าของชายหนุ่มน่าหวาดกลัว เธอหดตัวลงเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นว่า “เปล่า… ไม่ได้อยากมีประสบการณ์อะไร หลังจากที่ผ่านมานานแล้วฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ควรเป็นกังวลเรื่องการตั้งครรภ์…”

จอมพลยอมซูฮกเลยจริงๆ

เขาบีบจมูกเธอด้วยความหมั่นไส้ กัดฟันพูดขึ้น “นี่ฉันแต่งงานกับผู้หญิงโง่เง่าอะไรขนาดนี้เนี่ย! คุณเคยนอนกับใครโดยที่ไม่รู้ตัวรึไง”

วันวิวาห์ “...”

บอกแล้วว่าไม่มีประสบการณ์ ความรู้เชิงทฤษฎีกับการปฏิบัติจริงเหมือนกันรึเปล่าล่ะ?!

เธอหัวเราะเบาๆ “นี่ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นสำคัญคือฉันรู้ว่าคุณไม่ใช่คนใจร้าย ฉันดีใจ รู้สึกมีคุณค่า และซาบซึ้งมากๆ”

จอมพลเอ่ยขึ้น “จะช้าหรือเร็วก็ต้องเป็นคุณ!”

วันวิวาห์หัวเราะอย่างเย่อหยิ่ง “แค่ล้อเล่นน่ะ วกกลับมาเรื่องเดิม คุณคลั่งไคล้ความบริสุทธิ์ไหม”

สีหน้าของชายหนุ่มพลันเปลี่ยนสี

เธอเป็นผู้หญิงยังไงเนี่ย!

คุยเรื่องบนเตียงกับผู้ชาย คุยเรื่องพรหมจารีโดยหน้าไม่แดงใจไม่เต้นแรงเลยสักนิด หน้าเธอต้องหนาถึงขนาดไหนกัน!

“หมายความว่ายังไง”

วันวิวาห์นิ่งเงียบ อดกั้นรอยยิ้มเอาไว้ แล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างจริงจัง “จอมพล ฉันไม่ใช่สาวพรหมจาร์นะ ถ้าคุณให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ ก็บอกฉันได้ ฉันจะหย่ากับคุณ และจะไม่เป็นสตอร์กเกอร์คอยตามติดชีวิตคุณ”

เขาดีกับเธอมาก

เธอกลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่อยู่จนตกหลุมเขาในที่สุด เมื่อรักแล้วก็ยากที่จะถอนตัว แต่เขากลับรังเกียจเพราะเธอไม่ใช่สาวพรหมจารี…

เมื่อถึงตอนนั้น เธอคงรับมันไม่ไหว

ใบหน้าของชายหนุ่มเคร่งขรึมขึ้นอีกครั้ง อยากจะบีบคอเธอให้ตายไปเสียเดี๋ยวนี้!

วันวิวาห์ยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน “ถ้าคุณเป็นโรครักความสะอาดแบบนี้ ฉันก็เข้าใจได้ ความจริง…”

จอมพลขมวดคิ้วจ้องเขม็งไปที่หญิงสาวตรงหน้า

เขาจำได้ในวันที่เธอเมา เธอพูดชัดเจนว่า ตัวเองไม่ได้มีความสัมพันธ์กับภาชิระ

ถ้าไม่ใช่ภาชิระ แล้วยังมีใครอีก!

ผู้ชายคนไหนกันที่ได้เป็นเจ้าของเธอแล้ว แต่กลับไม่หวงแหน!

เขาควรขอบคุณผู้ชายคนนั้นหรือไม่ ที่ให้โอกาสเขา?

ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปสักพัก หัวใจของวันวิวาห์พลันดิ่งลง

ตัวเองคิดดีแล้วใช่ไหม

เธอหลับตาลงไม่มองเขาอีก ครั้นเตรียมตัวจะหันกลับไป ฝ่ามือใหญ่อันอบอุ่นก็วางลงบนศีรษะ

ชายหนุ่มลูบศีรษะน้อยๆ ของเธออย่างแผ่วเบา “คุณบอกผมเรื่องนี้ได้ ผมก็โล่งใจ วันวิวาห์ คุณไม่รังเกียจที่จะเป็นแม่เลี้ยงให้กะทิ แล้วผมมีสิทธิ์อะไรไปรังเกียจเรื่องราวในอดีตของคุณ”

วันวิวาห์ชะงักงัน เงยหน้าขึ้นอย่างไม่กล้าเชื่อหูตัวเอง ดวงตาสว่างสดใสมีน้ำตารื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

เธอสูดจมูก รีบละสายตาไปจากใบหน้าเขา

วันนี้เธอเป็นอะไรไป?

ทำไมอารมณ์อ่อนไหวง่ายขนาดนี้

จอมพลรับขวดน้ำเกลือจากมือเธอมา อุ้มคนที่อยู่นั่งในแนวขวางกลับขึ้นไปบนเตียง

“ผมไม่รังเกียจคุณ แต่ผมจะฆ่าผู้ชายคนนั้นให้ตาย”

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดรูปถ่ายใบนั้นที่แม่เคยให้เขาไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมา “มันเป็นใครในนี้ ผมไม่แตะต้องคุณ แต่จะไปฆ่ามัน ปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไม่สมเป็นลูกผู้ชายแบบนี้ไม่ได้!”

วันวิวาห์ “...”

เธอเลื่อนโทรศัพท์ดูรูปไปสองสามรูป ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “คุณไปเอารูปภาพพวกนี้มาจากไหน”

ใบหน้าเย็นชาเอ่ยตอบ “คุณคิดว่าผมจะเหมือนเธอ ที่แต่งงานกับใครก็ไม่รู้โดยไม่ตรวจสอบภูมิหลังของอีกฝ่ายงั้นเหรอ”

ความประหลาดบนใบหน้าของวันวิวาห์มลายออกไป เธอหัวเราะร่าอยู่บนเตียงผู้ป่วย

กล้ามเนื้อบนใบหน้าทำงานหนักเกินไป จนดึงรั้นบาดแผล เธอร้องซีดขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

ใบหน้าของจอมพลขึ้นสีระเรื่อคละเคล้าไปด้วยความสงสัย “เงียบไปเลย! แล้วสารภาพมาซะดีๆ”

วันวิวาห์กุมท้องตัวเอง ซุกใบหน้าครึ่งหนึ่งที่ไม่ได้รับบาดเจ็บไว้ใต้ผ้าห่มอยู่สักพัก เธอควบคุมให้ตัวเองหยุดตัวเองไม่ได้ “คนพวกนี้เป็นพี่ชายฉัน”