เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 67

“พูดพอรึยัง?”

แม้นไม่ได้คาดหวังอะไรจากพวกเขา แต่เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของวันวิวาห์ราวกับตกลงไปในอุโมงค์น้ำแข็ง

เธอจ้องมองพวกเขาทั้งคู่ “คุณชูเกียรติ คุณเทียนแข สัตว์เดรัจฉานมันยังรู้จักปกป้องลูกตัวเอง แล้วพวกคุณล่ะ เป็นมนุษย์แท้ๆ มีบ้างไหม?”

สีหน้าท่าทางเอาอกเอาใจหายไปจากใบหน้าของเทียนแขทันควัน “วันวิวาห์ เราเป็นพ่อแม่ลูกนะ ทำไมลูกพูดแบบนี้?”

“พ่อแม่ที่ใจเอนเอียงเป็นมหาแปซิฟิกแบบนั้น งั้นก็อย่าเป็น!”

“วันวิวาห์!”

วันวิวาห์โศกเศร้าเสียจนพรรณนาความรู้สึกออกมาไม่ได้ “เวลานี้ ฉันก็ทำใจลำบากที่ต้องคิดว่าตัวเองก็เป็นลูกสาวของพวกคุณเหมือนกัน ไม่คิดว่ามันตลกไปหน่อยเหรอ ถ้าสามีของฉันไปช่วยไว้ไม่ทัน ลูกสาวที่อยู่ตรงหน้าคุณตอนนี้ อาจกลายเป็นดินโคลนหรือกองขี้เถ้าไปแล้วก็ได้”

เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พวกคุณไปเถอะ ฉันจะไม่เมตตาวาเลนไทน์ เธอทำผิดกฎหมาย คุกคือการดัดนิสัยที่ดีที่สุดสำหรับเธอ”

เมื่อการพูดโน้มน้าวใจเปล่าประโยชน์ เทียนแขจึงเปลี่ยนวิธีการทันที หล่อนกัดฟัน แล้วคุกเข่าลงเสียงดัง “ตุ๊บ!”

“วิวาห์ แม่รู้ว่าผิด เราเองที่ทำร้ายจิตใจลูก ลูกจะเกลียดเราก็ได้ แต่ปล่อยเลนไทน์ไปได้ไหม เราเลี้ยงดูลูกจนเติบโตมาถึงขนาดนี้ ลูกยกโทษให้เธอเพียงครั้งเดียว แม่สัญญาว่าหลังจากนี้เธอจะอยู่เงียบๆ ไม่กล้ามายุ่งวุ่นวายกับลูกอีก แม่ขอร้อง”

หล่อนพูดกลั้วร้องไห้ ขณะพูดน้ำตาพลางหยด ‘ติ๋ง ติ๋ง ติ๋ง’ ลงมา

วันวิวาห์จ้องมองด้วยสายตาเยือกเย็น ราวกับมีคนเอามีดแหลมทิ่มแทงลงมาภายในใจ

ช่างน่าขำเสียนี่กระไร!

แม่ของเธอ เพื่อช่วยให้ลูกสาวอีกคนไม่ต้องถูกลงโทษ ถึงขนาดยอมคุกเข่าให้ลูกสาวตัวเองที่เพิ่งคลานกลับมาจากนรก[ เกือบตาย รอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด

]!

วันวิวาห์หลับตาลง เพื่อลดความฝืดเคืองและความเศร้าในดวงตา “ฉันให้พวกคุณเข้ามา ไม่ใช่เพราะว่าฉันใจอ่อน แต่ฉันอยากบอกพวกคุณว่า หยุดทำเรื่องไร้สาระพวกนี้สักที ฉันไม่ยกโทษให้วาเลนไทน์ และก็จะไม่ปล่อยเธอด้วย!”

ดวงตาของเทียนแขแดงก่ำ “แก!”

เมื่อเทียบกับความโกรธเกรี้ยวของเทียนแข ชูเกียรติดูสงบลงมาก

เขากดภรรยาผู้กำลังเดือดดาลเอาไว้ “เพียงแค่ลูกให้เส้นทางชีวิตแก่เลนไทน์ เราจะนำบริษัท หุ้น และเงินลงทุนที่ลูกเคยมีกรรมสิทธิ์ก่อนหน้านี้คืนให้ลูก ถ้าหากยังไม่พอใจ พ่อจะเพิ่มส่วนของพ่อและแม่ลูกลงไปให้ด้วย”

วันวิวาห์กำผ้าห่มแน่น

หากไม่มีการเปรียบเทียบ คุณจะไม่มีทางรู้ซึ้งว่าความเจ็บปวดนั้นบาดลึกแค่ไหน ทรมานมากเท่าไหร่!

ดวงตาเธอแดงก่ำ ทั้งโกรธทั้งเสียใจ “ฉันไม่ดีตรงไหน พวกคุณถึงลำเอียงแบบนี้ หรือเพราะว่าฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพวกคุณกันแน่!”

ใบหน้าของชูเกียรติและเทียนแขแข็งทื่อ ทันทีที่คำพูดนั้นเปล่งออกมา ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก น้ำเสียงหน่ายแหนงพูดแทรกขึ้นมา

“ไม่ใช่”

ทั้งสามภายในห้องผู้ป่วยหันขวับพร้อมกัน

จอมพลจ้องมองไปที่วันวิวาห์ “คุณกับพวกเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆ กันทางสายเลือด”

ชูเกียรติและเทียนแขตื่นตระหนกทันใด “วิวาห์ ลูกอย่าไปฟังเรื่องไร้สาระที่เขาพูด”

“สำหรับพวกคุณมันคือคำพูดไร้สาระงั้นเหรอ เหอะ ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะ”

จอมพลพ่นลมหายใจออกมา ยื่นเอกสารที่อยู่ในมือให้วันวิวาห์

วันวิวาห์ชำเลืองมอง ก่อนจะหันมองชูเกียรติและเทียนแขอีกครั้ง แล้วรับเอกสารมา

เป็นเอกสารวินิจฉัยความเป็นบิดามารดา

ของเธอกับชูเกียรติและเทียนแข

ผลสรุป : ฝ่าฝืนกฎทางพันธุกรรม ไม่ใช่ผู้ให้กำเนิด

วันวิวาห์ชะงักงัน

จอมพลมองลงไปยังชูเกียรติและภรรยาอย่างหยามเหยียด “ผมเคยเห็นผู้คนมามากมาย แต่เพิ่งเคยเห็นพวกคุณเป็นคนแรก พ่อแม่ที่ปฏิบัติต่อลูกสาวตัวเองแบบนี้ ตอนแรกก็แค่สงสัย จึงให้คนไปวินิจฉัยเรื่องนี้มาเป็นการเฉพาะ”

มือของวันวิวาห์ที่กำลังจับเอกสารสั่นเทา

ใบหน้าของเทียนแขซีดขาวราวกับกระดาษ รีบร้อนพูดขึ้น “วิวาห์ อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระที่เขาพูด ผลวินิจฉัยนี่เป็นเท็จ เขาพยายามยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างลูกกับเรา”

ชูเกียรติกระโชกโฮกฮากขึ้นมา “นายกำลังละเมิดความเป็นส่วนตัวของเรา ฉันจะฟ้องนาย!”