เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 69

หลังจากกวินทร์อ่านรายงานผลตรวจ “จากรูปการคือคุณท่านโกรธจนกระอักเลือด ไม่ใช่ปัญหาเรื่องอาหารหรือยา ดังนั้นตัดเรื่องฆาตกรรมไปได้เลย”

วันวิวาห์ดวงตาแดงก่ำ พลางกำหมัดแน่น

ไม่นาน คุณปู่ปรมะก็ได้สติขึ้นมา แต่อาการกำเริบรุนแรง ทำให้สภาพร่างกายที่เพิ่งฟื้นคืนสติทรุดกลับไปเป็นเช่นเดิมภายในเวลาสั้นๆ

วันวิวาห์เดินเข้าไปพร้อมกับดวงตาแดงก่ำ สะอึกสะอื้นก่อนจะพูดขึ้นว่า “คุณปู่…”

เพียงไม่นานสถานการณ์ของชายชรากลับแย่ลงอย่างมาก เบ้าตาลึกโบ๋ กล้ามเนื้อริมฝีปากที่หย่อนลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

เมื่อได้ยินเสียงวันวิวาห์ เขาลืมตาด้วยความลำบาก นัยน์ตาดำขุ่นเข้มแข็งมีพลัง เต็มไปด้วยเจ็บปวดใจ

ชายชรากวักมืออย่างอ่อนแรง

วันวิวาห์รีบเดินเข้าไปกุมมือคุณปู่เอาไว้ “คุณปู่คะ รู้สึกยังไงบ้างคะ”

หยดน้ำตากลิ้งลงมา ซึมเปียกหน้ากากอนามัยบนใบหน้า

ชายชรากระตุกมุมปากด้วยความรักและเมตตา มือสั่นเทาควักพระหยกออกมาจากใต้หมอน แล้วยัดใส่มือวันวิวาห์

“ให้หนูเหรอคะ”

ชายชราพยักหน้า

พระหยกมีขนาดใหญ่กว่านิ้วโป้งไม่มาก เป็นหยกสวยงาม ด้านหลังมีตัวอักษรคำว่า “วาห์” ตัวเล็กๆ สลักอยู่

“ขอบคุณค่ะคุณปู่ หนูชอบมากเลยค่ะ”

วันวิวาห์สูดจมูก จากนั้นนำพระหยกสวมใส่คอ

ชายชราอ้าปากพะงาบๆ ใช้กำลังสุดความสามารถเพื่อพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับพูดออกมาไม่ได้

วันวิวาห์เจ็บปวดใจขึ้นมาอีกครั้ง “คุณปู่คะ ไม่ต้องรีบค่ะ มีคำพูดอะไรรอให้หายแล้วค่อยพูด ตอนนี้ท่านต้องพักผ่อนให้ดี…”

ชายชราส่ายศีรษะอย่างดื้อรั้น มือไร้เรี่ยวแรงพยายามดึงหน้ากากออกซิเจนที่อยู่บนจมูกและปากออก

วันวิวาห์จนปัญญา ทำได้เพียงช่วยดึงหน้ากากออกซิเจนลงไว้ใต้คาง

ชายชราหอบหายใจ ในที่สุดเสียงโรยรินเต็มทีก็เอื้อนเอ่ยออกมา “รัก…รักษา…โสธรณาลัยกรุปไว้ให้ดี…”

วันวิวาห์พยักหน้าพร้อมกับน้ำตาที่พร่ามัว

“หยก…หยก…”

วันวิวาห์รีบหยิบหยกบนคอออกขึ้นมา แล้ววางไว้บนมือชายชรา

ชายชรากุมเอาไว้ “คือ…เธอ…แม่เธอ…แม่แท้ๆ ของเธอ…เก็บ..เก็บไว้….”

พูดยังไม่ทันจบ เครื่องตรวจคลื่นหัวใจไฟฟ้าพลันร้องแจ้งเตือนเสียงแหลมสูง

กลุ่มแพทย์พยาบาลถลันกันเข้ามา

วันวิวาห์ถูกเบียดไปจนถึงมุม น้ำตาร่วงไหลออกจากดวงตาไม่ขาดสาย

ความอลหม่านวุ่นวายของแพทย์และพยาบาลที่อยู่หน้าเตียงผู้ป่วยกลายเป็นภาพเลือนราง

เส้นโค้งของเครื่องตรวจคลื่นหัวใจไฟฟ้ากลายเป็นเส้นตรง

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง เหล่าแพทย์หยุดการกระทำทุกอย่างอย่างสิ้นความหวัง

“คุณวันวิวาห์ ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ พวกเราทำอย่างสุดกำลังแล้ว”

เสียงพูดของแพทย์ราบกับค้อนทุบลงบนทรวงอกของวันวิวาห์อย่างแรง

“ฮือ…” เธอร้องไห้อย่างพังทลาย

“คุณหมอ ฉันขอร้อง อย่าเพิ่งยอมแพ้ พวกคุณลองอีกครั้ง ฉันขอร้อง เมื่อตอนกลางวันคุณปู่ท่านยังดีๆ อยู่เลย พูดได้ยิ้มได้…” วันวิวาห์โผเข้าไป ดึงแขนเสื้อนายแพทย์พร้อมอ้อนวอนไม่หยุด

“คุณวันวิวาห์ ขอโทษจริงๆ …”

กวินทร์และจอมพลรีบวิ่งเข้ามา

วันวิวาห์ร้องไห้จนควบคุมตัวเองไม่ได้

เธอปรี่เข้าไปหาทั้งสอง และพยายามสุดกำลังเพื่อลากพวกเขาทั้งคู่ไปยังเตียงผู้ป่วย “คุณพล… คุณพล… คุณชายกวินทร์… ขอร้อง… ขอร้องพวกเขาคุณ…ช่วย…ช่วย…ช่วยคุณปู่ฉัน ช่วยเขา…”

“ช่วยชีวิตเขาต่อไป!”

จอมพลออกคำสั่ง

เขาพาวันวิวาห์มาส่งให้พยาบาลรับจ้างที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นไปเข้าร่วมขบวนการช่วยชีวิตกับกวินทร์

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

การช่วยชีวิตหยุดลง

จอมพลเดินมาตรงหน้าวันวิวาห์ “เสียใจด้วย…”