เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 70

สายตาเย็นชาของกวินทร์จ้องมอง ยกมือขึ้นจับข้อมือที่แกว่งเข้ามา “คุณชูเกียรติ ผมแนะนำให้คุณใจเย็นลงก่อน”

ชูเกียรติพูดเสียงเย็น “กวินทร์ นี้เป็นเรื่องครอบครัวเรา!”

กวินทร์ไม่หลีกทางให้ “ในที่สาธารณะ ไม่มีเรื่องของครอบครัว”

น่าขำสิ้นดี ถ้าหากปล่อยให้ชูเกียรติทำร้ายพี่สะใภ้ต่อหน้าเขา กลับไปพี่พลได้ถลกหนังของเขาพอดี

ทั้งสองส่งสายตาฟัดฟันกันอยู่ในอากาศ ทดสอบฝีมือกันเงียบๆ สุดท้ายก็เป็นชูเกียรติที่หวาดกลัว

ในเมืองนราวัณ มีไม่กี่คนที่กล้ายั่วยุอำนาจและบารมีตระกูลเกตุดิสรณ์

เขาเก็บมือลงอย่าโกรธเคือง พูดทิ้งท้ายให้วันวิวาห์อย่างคับแค้นใจ “เธอรอฉันก่อนเถอะ เรื่องนี้ยังไม่จบ!”

จากนั้นหมุนตัวเดินจากไป

วันนี้วันวิวาห์นิ่งเงียบเป็นพิเศษ ไม่สนใจไยดีกับทุกอย่างรอบกาย

เธอจัดระเบียบเสื้อผ้าสีดำกับเข็มกลัดดอกไม้สีขาวบนหน้าอก เดินมาถึงรูปภาพของผู้ตาย โค้งคำนับอย่างเคารพนอบน้อมสามครั้ง

คุณปู่ หลานสาวมาส่งคุณปู่ครั้งสุดท้ายแล้วนะคะ

จ้องมองด้วยความโศกเศร้าเสียใจ หยดน้ำตาบดบังสายตาจนพร่าเลือน รอยยิ้มของชายชราที่มีความเมตตาและอ่อนโยนเลือนรางอยู่ในหยดน้ำตา

เธอรีบสูดจมูก พยายามกลั้นน้ำตากลับไป

ท่านวางใจเถอะ หนูจะปกป้องโสธรณาลัยกรุปให้ดี และจับคนที่ทำร้ายท่านมารับโทษ!

จ้องมองซึ่งกันและกันระหว่างหญิงสาวกับคนชราในรูปภาพ เธอระงับความรู้สึกไว้ แล้วหมุนตัวกลับ

ครั้นเตรียมตัวจะเดินออกไป ทางตรงหน้าก็ถูกร่างสูงใหญ่ขวางเอาไว้

วันวิวาห์มองเห็นกางเกงเครื่องแบบทหารสีเขียวเข้มปรากฏอยู่ในสายตา เธอชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นรีบเงยหน้าขึ้นมอง

คนที่เข้ามายิ้มจางๆ ยังไม่ทันได้เปิดปากพูดอะไร ก็เห็นหยดน้ำตาของสาวน้อยที่พังทลายลงมา แล้วโผเข้าไปในอ้อมกอดเขา

“พี่ชาย!”

ผู้ชายผู้แข็งแกร่งใบหน้าเต็มไปความจนปัญญา เขากอดเธอไว้ ตบเบาๆ ที่แผ่นหลังเพื่อปลอบใจ และเอ็ดไปเล็กน้อย “ยัยเด็กโง่”

“พี่! พี่ชาย ในที่สุดพี่ก็กลับมาแล้ว”

หยดน้ำตารินไหลออกมา วันวิวาห์ร้องไห้จนควบคุมตัวเองไม่ได้ “คุณปู่เขา…คุณปู่เขา…”

“พี่รู้แล้ว วิวาห์อย่าเศร้าไปเลย”

วันวิวาห์กลัดกลุ้มอยู่ในอ้อมกอดพี่ชาย ส่ายศีรษะสะอึกสะอื้น “ขอโทษ…เป็นฉันที่ดูแลท่านไม่ดี ต้องโทษฉัน…”

“วันวิวาห์ เธอมองพี่!”

ชายหนุ่มกอบกุมใบหน้าเล็กๆ ของเธอเอาไว้ บังคับให้เงยหน้ามองตัวเอง “พี่เป็นใคร? ”

“ฉัน…พี่ฉัน พี่ชายฉัน จิราวัฒน์”

พี่ชายที่อยู่ในกองทัพมานาน เพราะระเบียบข้อบังคับ ไม่ให้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจครอบครัว ดังนั้นเขาจึงไม่เคยสนใจเรื่องในครอบครัวมาแต่ไหนแต่ไร

เกือบหนึ่งปีแล้วที่เธอไม่ได้พบพี่ชาย คิดไม่ถึงว่าเขาจะกลับมา

จิราวัฒน์เช็ดน้ำตาให้เธอด้วยความรักและเอ็นดู “รู้ก็ดีแล้ว ฉันเป็นพี่ชาย เมื่อมีความผิดต้องเป็นพี่ที่ผิดก่อน ไม่ตกไปถึงเธอ อย่าร้องไห้ วิญญาณของคุณปู่อยู่บนสวรรค์ ท่านมองเห็นคงเสียใจแย่”

นิ้วมือหยาบหยุดอยู่ที่บาดแผลบนใบหน้าของเธอ เขาขมวดคิ้วแน่น “ขอโทษนะ หลายปีมานี้พี่อยู่ในกองทัพมาโดยตลอด ไม่เคยถามเรื่องครอบครัว นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ ทำให้เธอไม่ได้รับความเป็นธรรม”

วันวิวาห์ส่ายหน้า

จิราวัฒน์ขยี้ศีรษะเล็กของน้องสาวเบาๆ “คราวนี้พี่ลาพักนานเลย รอให้จัดการเรื่องของคุณปู่เสร็จ แล้วจะไปทวงความยุติธรรมให้เธอ”

เขาพูดประโยคสุดท้ายด้วยเสียงหนักแน่น

วันวิวาห์ชะงักไป พลันส่ายหน้า “ไม่ต้องไม่ต้อง ฉันทวงความยุติธรรมด้วยตัวเองแล้ว หลังจากพิธีฝังศพคุณปู่ พี่กลับไปกองทัพได้เลย เรื่องของครอบครัว ไม่ต้องให้พี่มาเป็นทุกข์ ฉันจัดการได้”

ตระกูลโสธรณาลัยไม่มีคุณปู่คอยควบคุมแล้ว คงยุ่งเหยิงไม่น้อย

พี่ชายเป็นคนดีคนสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่ในตระกูลโสธรณาลัย เธอไม่อยากให้เขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้