เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 74

ดวงตาที่ใสสะอาดของผู้หญิงตัวเล็กๆถูกปกคลุมไปด้วยน้ำตาและความทุกข์ ทำให้ในใจนั้นทนไม่ได้

จอมพลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน : “ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องลืม เพียงแค่คุณสามารถนึกขึ้นมาได้ ผมจะช่วยคุณหาเด็กคนนั้นกลับมาเอง!”

หลังจากที่ร้องไห้ระบายออกมาแล้วนั้น วันวิวาห์ก็สงบนิ่งลงได้มาก

เธอปล่อยมือทั้งสองข้างด้วยความรู้สึกเสียใจ ขดตัวเองอยู่บนเตียง : “จอมพลคะ คุณไม่ถือเหรอคะ? แต่งงานกับภรรยาที่ถูกคน.....ตัวฉันเองรู้สึกว่าตัวเองสกปรกมาก.....เมื่อก่อนตอนที่จำเรื่องในอดีตไม่ได้ก็ยังเพ้อฝัน รู้สึกว่าบางทีตัวเองก็สามารถพยายามได้ กับคุณ......แต่ตอนนี้ สกปรก....มากจริงๆ.....”

ไม่ได้ดูพังทลายและร้องไห้เสียงดังเหมือนเมื่อครู่นี้ น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่มีเสียงนั้นยิ่งทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก

จอมพลกอดเธอเอาไว้อีกครั้ง : “นั่นไม่ใช่ความผิดของคุณ....ใครๆก็มีอดีตด้วยกันทั้งนั้น ไม่มีใครที่จะสามารถสะอาดมาตั้งแต่เกิดจนแก่หรอกครับ.....”

อารมณ์ขึ้นๆลงๆนี้ วันวิวาห์หลับลงได้อย่างรวดเร็ว

ถึงแม้จะกำลังหลับอยู่นั้น แต่เธอยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดเช่นเดิม

ดวงตาที่เย็นชาของจอมพลมีความรู้สึกที่โหมซัดสาดเข้ามา เขานอนกอดเธออยู่ในอ้อมกอดตลอดทั้งคืน

.........

วันรุ่งขึ้น

สถานรักษาการสะกดจิต

วันวิวาห์กับพยาบาลกำลังทำการทดสอบ

จอมพลเหลือบมองมาร์ติน แล้วกดเสียงลง : “เดี๋ยวตอนที่สะกดจิต ปลอบโยนเป็นหลักนะ ไม่ได้จริงๆ ก็ไม่ต้องฝืนทำต่อ ในใจของเธออาจจะมีความกดดันแล้ว”

มาร์ตินเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ กึ่งๆหัวเราะออกมา : “หวั่นไหวแล้วเหรอ?”

จอมพลส่งสายตาเย็นชาไปให้

มาร์ตินรีบลูบจมูกแล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างจริงจังๆทันที : “วางใจได้ พวกเราเชี่ยวชาญทางด้านนี้ นายจะต้องเชื่อใจฉันที่เป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านจิตใจนี่สิ จะต้องไม่ทำให้ภรรยาของนายจะต้องมาบาดเจ็บครั้งที่สองจากทางฉันอย่างแน่นอน”

ตรวจสอบเสร็จแล้วนั้น การสะกดจิตก็เริ่มต้นขึ้น

ภายใต้การสะกดจิตของมาร์ติน น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและเชื่องช้า : “บอกผม ว่าคุณเห็นอะไร?”

วันวิวาห์ที่กำลังถูกสะกดจิตอยู่นั้นค่อยๆขมวดคิ้วขึ้น ใบหน้าเล็กๆที่ดูไม่สงบนั้นมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมา

“ห้องที่หนาวเหน็บ.....มีคนเข้ามา.....โยนฉันลงบนเตียง.......”

เธอหายใจเริ่มถี่ขึ้น

มาร์ตินค่อยๆขมวดคิ้วขึ้น : “หลังจากนั้นล่ะครับ? เกิดอะไรขึ้น?”

“เกิดแล้ว.....เกิดแล้วค่ะ......”

ภาพในความฝัน เสียงนับไม่ถ้วนผสมผสานเข้าด้วยกัน วันวิวาห์ได้ยินเพียงแค่มีคนเอ่ยขึ้นอย่างยั่วยวน : “ต้องการเพียงแค่เธอคลอดลูกออกมา ฉันก็จะปล่อยเธอไป คลอดลูกเป็นหน้าที่ของผู้หญิงอย่างพวกเธออยู่แล้ว เป็นความต้องการที่ง่ายมากเลยใช่ไหม?”

เธอขดตัวอยู่ตรงมุมหนึ่ง กอดตัวเองเอาไว้แน่น น้ำเสียงกำลังสั่นเทา : “ทำไมเป็นฉัน?”

“เธอควรจะขอบคุณสิที่เขาเลือกเธอ คลอดลูกให้เขาเป็นเกียรติของเธอมากนะ เธอรู้หรือเปล่าว่าผู้หญิงที่ไม่ได้ถูกเลือกสุดท้ายแล้วเป็นอย่างไร? ปึง--!”

คนๆนั้นทำท่ายิงปืนมาทางเธอ

วันวิวาห์ที่อยู่ระหว่างการสะกดจิตนั้นร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทาขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

มาร์ตินปลอบโยนด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น แล้วนำไปต่อ

ภาพในความฝันก็กำลังดำเนินต่อเช่นกัน

เธอถูกปิดตาเอาไว้ ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าของผู้ชายเดินเข้ามาวุ่นวายมาก เหมือนกับคนเมา และเหมือนคนติดยา ความรู้สึกในหัวไม่ชัดเจน

หนึ่งครั้ง สองครั้ง.....ตอนที่เขามาทุกๆครั้ง เธอล้วนแต่รู้สึกตายทั้งเป็น

หลังจากเสร็จสิ้นแล้ว ก็มีคนรับใช้ฟิลิปปินส์เป็นจำนวนมากเข้ามา

พวกเขาพาผู้ชายออกไป แล้วปลดผ้าที่ปิดตาของเธอออก แล้วพาเธอไปทำความสะอาดความยุ่งเหยิงบนร่างกาย และให้เสื้อผ้าสวยๆกับเธอ.....

เธอเองก็ย้ายออกมาจากห้องที่เย็นยะเยือกมายังบ้านหลังหนึ่ง

คนรับใช้ดีกับเธอมาก นอกจากความไม่เป็นอิสระแล้ว เธออยู่ในบ้านนั้นอยากจะทำอะไรก็ได้ทั้งหมด

เงื่อนไขเดียวที่ออกมาจากตรงนั้นก็คือการคลอดลูกนั่นเอง