เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 8

จอมพล：“……”

เขาที่เดินไปแล้วก็กลับมาอีกครั้ง เดินเข้าไป ยืนอยู่ตรงหน้าเตียงใหญ่มองไปอย่างรังเกียจ：“ท่านอนแบบนี้ ยังจะเป็น สตรีผู้ดีอันงามพร้อมหมายเลขหนึ่งของเมืองนราวัณอีกเหรอ？！”

รอยช้ำสีเขียวและสีม่วงตรงแขนและขาของเธอที่โผล่ออกมา มีแผลฟกช้ำและบวมไปทุกที่

ถึงจะทายาแล้ว แต่ผิวเธอขาวและนุ่ม รอยเขียวม่วงเหล่านั้นดูแล้วน่าตกใจมาก

จอมพลขมวดคิ้ว ละสายตาออก ดึงผ้าห่มมาปกคลุมเธอเข้าไปอย่างเหลือทน หันกลับไปที่ห้องลูกสาว

เด็กสาวหนูกะทิหลับสนิท

แสงไฟอ่อนๆสาดไปที่ใบหน้า เธอขมวดคิ้วอย่างปรับสายตาไม่ได้ ร่างเล็กนอนหันข้าง ขาเล็กๆยกขึ้นมา ผ้าห่มถูกเปิดออก ขาเล็กที่ขาวนุ่มยื่นออกมาด้านนอกผ้า

การกระทำแบบนั้น ท่าแบบนั้น เหมือนใครบางคนห้องข้างๆเลย！

ใบหน้าของจอมพลดูอึมครึม

นี่มัน……

อยู่ด้วยกัน นิสัยเหมือนกันเลยใช่ไหม？！

……

เช้าวันถัดมา

วันวิวาห์เคลื่อนไหวตามนาฬิกาชีวิต หลับตาเปิดผ้าห่มลงจากเตียง

สองเท้าลงจากพื้น ก็เกือบล้มลงไป

เธอตะลึงเล็กน้อย เบิกตาโต

มีความแปลกหน้าเข้ามาที่รูม่านตา สไตล์ตกแต่งของห้องที่เป็นโทนดำขาวและเทานั้นเยือกเย็นและไร้ชีวิตชีวา

ที่สำคัญที่สุดก็คือ รอยช้ำๆเขียวม่วงนั้นมีนับไม่ทั่วบนตัวเธอ！

“อ๋า！เสียตัวเหรอ？！”

ที่สำคัญเธอจำอะไรไม่ได้เลย！

วันวิวาห์ออกมาจากห้องทันที เข้าไปในห้องน้ำ เปิดช่วงคอชุดนอนกระโปรงมาดูด้านใน

ห้องทานข้าว

เด็กสาวหนูกะทิกลอกตาใส่：“โง่จัง พ่อแน่ใจว่าจะไม่หย่าเหรอ？”

จอมพลดันขนมปังที่หั่นแล้วไปตรงหน้าลูกสาว：“กินข้าวเถอะ”

วันวิวาห์เปลี่ยนชุด เดินออกมาอย่างกับโจร ตอนผ่านห้องทานข้าว ก็สบตาเข้ากับสองพ่อลูกด้านในพอดี

วันวิวาห์：“……”

เธอยิ้มอย่างเขินอาย：“ที่รัก ทำไมเมื่อคืนฉันอยู่ห้องคุณ？”

ห้องของจอมพลแยกแยะได้เป็นอย่างดี ทั้งห้องต่างกันโดยสิ้นเชิงกับโซนส่วนรวมด้านนอกที่มีความเป็นเด็กน้อยสีชมพู

เด็กสาวหนูกะทิขี้เกียจแม้แต่จะมองบนใส่ ดื่มนมไปคำหนึ่ง：“มีอะไรให้ตกใจ พวกคุณเป็นสามีภรรยาตามกฎหมาย นอนด้วยกันก็ปกติไม่ใช่เหรอ？”

เธอวางแก้วลง หันหน้ามา หรี่ตาโตๆอย่างมีชีวิตชีวาลงเล็กน้อย：“คุณตื่นเต้นแบบนี้……คงไม่ได้แต่งงานปลอมๆกับพ่อหนูหรอกนะ？”

ทั้งๆที่เป็นเด็ก แต่คำพูดคำจาหนักแน่นมาก

วันวิวาห์สำลักน้ำ：“แค่ก！”

เด็กสมัยนี้ฉลาดกันขนาดนี้เชียว？！

“ใช่ที่ไหนล่ะ”

เธอทำเป็นว่าเวียนหัวเล็กน้อย เพราะตอนนั้นดื่มมากเกินไป

หัวใจเต้นแรง เดินไปที่จอมพล ยืนข้างเขา โอบคอเขา：“เช้าตื่นมาก็ไม่เรียกเขา ดูสิเด็กคนนี้เห็นฉันเป็นตัวตลกไปละ”

ร่างที่อ่อนนุ่มยืนแนบอยู่ด้านข้าง มีกลิ่นหอมอ่อนๆลอยอยู่ในอากาศ

ใบหน้าของจอมพลหม่นลงไปเหมือนหมึกสีดำ

ถ้าไม่ใช่ว่าลูกสาวอยู่ข้างๆ เขาคงโยนผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงแบบนี้ลงมาจากหน้าต่างตรงนั้นแล้ว

โทรศัพท์ดังขึ้นมาช่วยชีวิตวันวิวาห์ได้พอดี

จอมพลผลักหญิงสาวที่บอบบางในอ้อมแขนออกโดยสิ้นเชิง หยิบโทรศัพท์แล้วลุกขึ้น：“ผมมีธุระต้องไปก่อน กินข้าวเสร็จคุณไปส่งกะทิที่โรงเรียนอนุบาลด้วย”

วันวิวาห์รีบตามไป：“คุณทำงานอย่างสบายใจเลยนะ เรื่องที่บ้านฉันจัดการเอง ตอนค่ำอยากกินอะไร？ตอนเย็นฉันกับกะทิจะไปซื้อผักด้วยกัน……”

เข้ามาในห้อง แน่ใจว่าเด็กไม่ได้ยิน วันวิวาห์เก็บรอยยิ้มที่ใบหน้าไป ดึงแขนเสื้อของชายหนุ่ม กดเสียงไปว่า：“เมื่อวานเขาป่วย คุณคงไม่ได้ฉวยโอกาสตอนคนอื่นตกที่นั่งลำบากใช่ไหม？”

แสดงจนเสพติดเหรอ？！

จอมพลหันกลับไปบีบคางเธอ ดันเธอไปที่ประตู：“เด็กรู้ว่าพวกเราเป็นสามีภรรยาตามกฎหมาย ผมต้องฉวยโอกาสตอนคนอื่นลำบากด้วยเหรอ？ยิ่งไปกว่านั้น……”

เขาหยุดไป มุมปากยกขึ้น เสียงต่ำอย่างมีเสน่ห์：“เป็นคุณที่ร้องไห้ขอร้องให้ผมนอนกับคุณ ตอนนี้ล่ะยอมรับว่าเสียใจเหรอ？”

ร้องไห้ขอร้อง？！