เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 96

หลังจากเรื่องวิทยานิพนธ์กลับตาลปัตร ผลประกอบการของเชลน่าก็ดีขึ้นทันที หุ้นก็ขึ้นเพิ่ม

วันวิวาห์ยุ่งจนเหนื่อย วีแชทของดร.คนางค์ก็ส่งมา

【วิวาห์จ๊ะ ทางโรงเรียนได้ขอโทษอย่างจริงใจแล้ว เธอรีบหาเวลากลับมานะ ห้ามบอกไม่ว่าง ถ้าเธอไม่ว่าง ครูของเธอคนนี้ก็จะไปบริษัทเธอเองเพื่อรอเธอว่าง】

หญิงชราอายุมากแล้ว วันวิวาห์ไม่กล้าให้เธอมารอตัวเองที่บริษัทจริงๆ

เธอรีบตอบไปว่า：【สองสามวันนี้ยุ่งมากค่ะ ไม่เห็นเลย ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้】

วันวิวาห์กลับไปที่โรงเรียน

ถึงหน้าห้องทดลอง ก็ถูกปูเป็นกับเยลลี่ที่ท่าทางเหี่ยวเฉาหยุดไว้

ทั้งสองคุกเข่าตรงหน้าเธออย่างร้องห่มร้องไห้

ปูเป็นพูดว่า：“รุ่นพี่วิวาห์ พวกเราสำนึกผิดแล้ว พวกเราก็ทำตามที่พี่บอกแล้ว นัดหอมจันทร์ออกมา ถึงแม้ช่วยไม่ได้ แต่พวกเราก็กลับใจแล้ว รุ่นพี่เคยบอกว่าจะให้โอกาสที่พวกเรากลับใจ”

เยลลี่คว้าขากางเกงของวันวิวาห์：“รุ่นพี่ ขอร้องล่ะ ให้โอกาสพวกเราสักครั้งเถอะ ตอนนี้มีแค่รุ่นพี่ที่ขอร้องโรงเรียนให้พวกเราได้ โรงเรียนถึงจะยอมจัดการให้ บ้านของฉันอยู่ชนบท ทั้งบ้านประหยัดค่าอาหารเสื้อผ้าก็เพื่อส่งฉันเรียนมหาวิทยาลัย ฉันจะถูกไล่ออกไม่ได้เลย……”

วันวิวาห์ที่เดิมทีอารมณ์ดีก็ถูกทำลายลงทันที

“พวกเธอลุกขึ้นเถอะ”

เธอดึงทั้งสองให้ลุกขึ้นอย่างบังคับ：“ฉันรู้ว่าพวกเธอลำบาก และรู้ถึงการตัดสินใจกลับตัวของพวกเธอ ฉันเคยรับปากพวกเธอ ว่าจะให้โอกาสพวกเธอ จะไม่ไปทำให้พวกเธอลำบากใจอีก และฉันก็ทำได้ ไม่รายงานใครเกี่ยวกับพวกเธอ และก็ยิ่งไม่ได้ติดใจเอาความเรื่องที่พวกเธอเปิดโปงข้อมูลการทดลองของฉัน ตอนนี้คนที่พูดถึงพวกเธอก็คือหอมจันทร์ ที่พวกเธอควรไปหา คือไปหาเธอ ไม่ใช่ฉัน”

วันวิวาห์เดินผ่านทั้งสองไป

“วันวิวาห์！”

เห็นเธอไร้น้ำใจแบบนี้ ปูเป็นก็ตะโกนขึ้นทันที

วันวิวาห์หันไปอย่างไม่รู้ตัว

ในมือปูเป็นก็มีขวดน้ำยาจำนวนมากที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

สีหน้าเขาดูร้ายกาจและเหยเก：“เธอไม่ให้ฉันใช้ชีวิตอย่างมีความสุข งั้นก็ลงนรกไปด้วยกันเสียเถอะ！”

น้ำยาอะไรไม่รู้จึงสาดไปที่วันวิวาห์

เหตุการณ์เปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน

วันวิวาห์มองของเหลวที่ไม่รู้จักนั้นที่อยู่ใกล้ตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ และก็สายเกินไปที่จะตอบสนองใดๆ

ในช่วงเวลาวิกฤติ จู่ๆเธอก็ถูกผลักไปด้านข้างด้วยพลังอันแข็งแกร่ง

วันวิวาห์กระแทกไปที่ข้างประตู

เยลลี่พุ่งเข้าไป ขวางไว้ตรงหน้าเธอ น้ำยาเหล่านั้นที่เดิมทีควรสาดไปที่ตัววันวิวาห์ก็สาดไปที่แผ่นหลังเธอแทน

กลิ่นฉุนของกรดซัลฟิวริกอันเข้มข้นแตะเข้าจมูก

“แคว่ก——”

กลิ่นไหม้ของเสื้อผ้าและกลิ่นเหม็นของเขม่าและคาวเลือดที่ผิวหนังแพร่กระจายออกไปทั่วอากาศ

“กรี๊ด！”

เยลลี่ส่งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

“เยลลี่！”

วันวิวาห์รู้สึกตกตะลึง ไม่สนใจความเจ็บปวดที่น้ำกรดกระเด็นใส่แขน ยันประตูขึ้นมาแล้วเข้าไป

ปูเป็นเหมือนจะตกใจมากเช่นกัน ถอยหลังไปอย่างสะเปะสะปะ：“โทษฉันไม่ได้นะ ก็……ก็เธอเข้ามาขวางไว้เอง ฉันจะสาดใส่เธอ……อย่ามาโทษฉัน……”

เขาโยนขวดน้ำกรด หนีไปเหมือนคนบ้า

วันวิวาห์มือเท้าอ่อน กอดเยลลี่ไว้อย่างทำอะไรไม่ถูก ร้อนใจจนหน้าแดง น้ำตาไหลออกมา

“เยลลี่……เธอ……ช่วยด้วย……ใครก็ได้ช่วยทีค่ะ……”

การเคลื่อนไหวทางนี้ดึงดูดสายตาคนที่มาดูเหตุการณ์ชุลมุนจำนวนมาก