เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 95

กำลังพูดอยู่นั้น เวยป๋อในโทรศัพท์ริชชี่ก็เด้งแถบขึ้นมา

หัวข้อนั้นคือหอมจันทร์ขอโทษ

วันวิวาห์กดเข้าไป

คนในเลนส์กล้องนั้นคือหอมจันทร์

ใบหน้าเธอมีแต่ความอ่อนล้า ตาคล้ำ ยืนอยู่หน้าเลนส์กล้อง ยังไม่พูดก็ก้มลึกๆไปให้เลนส์กล้องก่อน เป็นการโค้งคำนับ

“สวัสดีค่ะเพื่อนชาวเน็ตทุกท่าน ฉันหอมจันทร์ค่ะ ในช่วงนี้ มีเรื่องคัดลอกวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับฉันและรุ่นน้องวันวิวาห์ที่เกิดความโกลาหลขึ้นมากมาย ฉันไม่เคยออกมาพูดเลย สำหรับสิ่งนี้ ฉันอยากจะขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งต่อรุ่นน้องวันวิวาห์ เกี่ยวกับเรื่องวิทยานิพนธ์ในครั้งนี้ ฉันอยากขอโทษรุ่นน้องและทุกคนที่อยู่หน้าจอ เพราะความบาดหมางส่วนตัวของฉัน ฉันเลยใช้เทคนิคของแฮ็กเกอร์มาแก้ไขข้อมูลการทดลองและทิศทางของวิทยานิพนธ์……แต่ฉันรับประกันกับทุกท่าน นอกจากวิทยานิพนธ์เล่มนี้แล้ว ผลงานอื่นๆของฉันล้วนมาจากความพยายามอย่างอุตสาหะของฉันเอง ไม่มีการใช้อ้างอิงและลอกเลียนแบบเด็ดขาด ……”

“เหอะ！”

วันวิวาห์ยิ้มอย่างเยือกเย็น：“เพื่อความสำเร็จเหล่านั้นที่ผ่านมา ในที่สุดก็ยอมรับแล้ว？”

ในห้องไลฟ์ก็เกิดความโกลาหลขึ้นมา

ชาวเน็ตจำนวนมากถามเกี่ยวกับความจริงของวิทยานิพนธ์วันวิวาห์

ใบหน้าหอมจันทร์ซีดเซียว เพื่อปกป้องความสำเร็จในอดีต เลยได้แต่พยักหน้ายอมรับ：“ใช่ค่ะ วิทยานิพนธ์ฉบับนั้นรุ่นน้องวันวิวาห์ทำงานอย่างหนักในห้องทดลอง เป็นฉันที่ถูกครอบงำด้วยความคิดชั่วร้าย ไปจ้างผู้ช่วยสองคนในห้องทดลองเธอ……”

พอเล่าต้นสายปลายเหตุทั้งหมดของเรื่องราวอย่างชัดเจนแล้ว ในห้องไลฟ์ก็มีแต่คำด่า

วันวิวาห์ออกจากการรับชม เพิ่งเอาโทรศัพท์คืนริชชี่ โทรศัพท์ตัวเองก็ดังขึ้น

สายนั้นเป็นดร.คนางค์โทรมา

“วิวาห์ เธอเป็นฮอตเสิร์ชไหม？ตอนนี้เรื่องที่เธอคัดลอกวิทยานิพนธ์ถูกเปิดเผยความจริงออกมาแล้ว ทางโรงเรียนจะเพิกถอนการลงโทษของเธอออก และจะประเมินวิทยานิพนธ์จบของเธอใหม่อีกครั้ง เธอรีบหาเวลากลับมานะ”

วันวิวาห์ก็รู้สึกอบอุ่นเล็กน้อย

อาจารย์ท่านนี้ให้ความสนใจเป็นพิเศษกับเธอตั้งแต่เข้าเรียน และพอหลังจากเกิดเรื่องลอกวิทยานิพนธ์ ก็ยังเลือกที่จะอยู่ข้างเธอ เชื่อเธอ ช่วยเธออย่างไม่ลังเล

“ดร.คะ ขอบคุณที่คุณกังวลเกี่ยวกับฉันนะคะ ที่จริงทางโรงเรียนจะลงโทษฉันอย่างไร ไม่สำคัญแล้วค่ะ ฉันเฉยๆกับเรื่องพวกนั้นแล้ว ใบปริญญาอะไรนั่น ไม่มีความหมายมากมายกับฉันแล้วค่ะ ได้ความบริสุทธิ์คืนกลับมาก็ดีแล้ว”

“ไม่มีความหมายได้อย่างไร？”

ดร.กล่าวอย่างจริงจังว่า：“ทุกช่วงชีวิตของมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นความพ่ายแพ้หรือความสำเร็จ มันล้วนแต่เป็นพยานที่เธอเคยผ่านมา อย่าโง่เลย นี่ไม่ใช่ความผิดของเธอ พูดได้ไงว่าไม่สำคัญไม่มีความหมาย ฟังนะ กลับมาเมื่อมีเวลา”

สายของดร.คนางค์เพิ่งวางไป สายของโมโมะก็เข้ามาติดๆ

“นี่วาห์ รีบเข้าไปเว็บมหาวิทยาลัยสิ ผลสืบหาเรื่องเธอลอกวิทยานิพนธ์มีประกาศแล้วนะ ทางมหาวิทยาลัยคืนความบริสุทธิ์ให้คุณแล้ว”

ริมฝีปากวันวิวาห์มีรอยยิ้มแฝง：“ฉันรู้แล้ว”

“และยังมีเรื่องที่น่ายินดียิ่งกว่า นั่นก็คือหอมจันทร์ ทางโรงเรียนแสดงความเสียใจที่อบรมสั่งสอนนักเรียนแบบนี้ออกมา บอกว่าเลิกจ้างเธอแล้ว ส่วนผู้ช่วยสองคนนั้นที่เปิดเผยข้อมูลการทดลองของเธอ ทางโรงเรียนก็ไล่ออกแล้ว ……”

โมโมะดีใจอย่างมาก：“ฉันจองโต๊ะในร้านอาหารแล้ว ค่ำนี้ฉลองให้เธอ”

“ไม่ต้องแล้วโม”

วันวิวาห์พูดอย่างไม่แยแส：“ไม่มีอะไรให้ฉลองเลย เธอลองคิดดูสิ ฉันกับหอมจันทร์ไม่มีความคับข้องใจต่อกัน ทำไมเธอถึงต้องมาเสียชื่อเสียงเพราะมาใส่ร้ายฉันด้วย？”

“ใช่สิ หรือว่าเพราะยัยวาเลนไทน์นั่นทำอะไรอีก？”

วันวิวาห์ยิ้มขมขื่นอย่างทำอะไรไม่ได้：“ฉันไม่รู้ แต่รู้สึกเหมือนไม่ใช่ เธอน่าจะไม่อดทนมากขนาดนั้น โสธรณาลัยกรุ๊ปอยู่ในมือฉัน ถึงเธออยากจะทำอะไรสักอย่าง ก็น่าจะชั่งน้ำหนักดูก่อนแน่ ฉันมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีนัก รู้สึกว่าคนที่อยู่เบื้องหลังนี้ไม่ธรรมดา หาคนนี้ไม่เจอ ฉันก็ไม่สบายใจ”

โมโมะก็พูดอย่างใจกว้าง：“โอ๊ย คิดมากไปทำไม？เธอคิดมากไป ศัตรูที่แอบซ่อนอยู่แบบนี้ ก็ยังคงยากที่จะป้องกัน สู้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปทุกวันดีกว่า ไม่ว่าจะมาวิธีไหนก็สามารถรับมือได้ ปัญหาทุกอย่างมีทางออก”

วันวิวาห์คิดดูก็ใช่ เลยไม่คิดมากอีก

วางสายของโมโมะแล้ว เธอก็หยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าที่แสงใต้ให้ คิดเล็กน้อย แล้วส่งข้อความไปให้