เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 94

แป๊บเดียวทางกวินทร์ก็ส่งตำแหน่งของวันวิวาห์มา

จอมพลเปลี่ยนชุด ขับรถไปที่บริษัทของวันวิวาห์

รถจอดลงที่ชั้นล่างตึกเชลน่า

ตึกที่มืดมิดมีเพียงหน้าต่างบานเดียวที่มีไฟสว่างอยู่

นั่นเป็นโซนห้องทำงานของวันวิวาห์

จอมพลที่หายโกรธแล้ว นั่งอยู่ในรถและจ้องมองไปที่หน้าต่างนั้นไม่ขยับอย่างเหม่อลอย

ข้างบน

ก่อนนอนวันวิวาห์อาบน้ำ เช็ดผมเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ แล้วจู่ๆบนยอดหลังคาก็ส่องแสง และดับไป

วันวิวาห์นิ่งไปแป๊บหนึ่ง สัมผัสสวิตช์แล้วกดไปมาสองสามครั้ง แต่ก็ไม่ตอบสนองใดๆ

เธอรีบคลำความมืดหาโทรศัพท์ เปิดไฟฉาย โทรศัพท์ส่งเสียง“ปิ๊บปิ๊บ”สองครั้ง แสดงออกมาว่าแบตเตอรี่ต่ำและก็ปิดเครื่อง

วันวิวาห์หมดคำพูดสุดๆ：“เวลาคนเรามันซวยก็ซวยจริงๆ”

เธอโยนโทรศัพท์ วิ่งไปที่หน้าประตู มองซ้ายมองขวา

ไฟตรงทางเดินที่เปิดอยู่ก็ดับลง เหลือแค่ไฟฉุกเฉินที่ไม่สว่างมากนักไม่กี่ดวงที่ยังเปิดอยู่ ดูเหมือนว่าทั้งอาคารจะไฟดับ

วันวิวาห์ตัวสั่น รีบหดหัวเล็กๆด้วยความกลัว ล็อกประตู แล้วขึ้นไปที่เตียง

ม่านไม่ได้ปิด แสงนีออนจากชั้นบนฝั่งตรงข้ามส่องเข้ามาในห้อง สะท้อนแสงเล็กน้อย

ในใจเธอจึงมีความรู้สึกปลอดภัยเล็กน้อย

ตอนที่เตรียมจะหลับตา จู่ๆก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นตรงทางเดินที่เงียบสงัดนอกประตู

วันวิวาห์ลืมตาขึ้นมาทันที ลงมาจากเตียงอย่างกังวล

เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ สุดท้ายหยุดลงที่หน้าประตู

“ก๊อกก๊อกก๊อก！”

วันวิวาห์ได้ยินหัวใจตัวเองเต้นดังขึ้น แรงขึ้น เหมือนจะออกมาจากหน้าอก

เธอกลืนน้ำลายอย่างกังวล ใช้ประโยชน์จากแสงสะท้อนของแสงนีออน มองซ้ายมองขวาจากข้างในห้อง สุดท้ายก็เหลือบเห็นแจกันตกแต่งที่วางอยู่ข้างๆชั้น จึงรีบเข้าไปคว้ามาไว้ในมือ ซ่อนตัวอยู่หลังประตู

“คลิก！”

เสียงปลดล็อกประตูดังขึ้น ประตูถูกคนผลักออกจากด้านนอก

วันวิวาห์กำแจกันไว้แน่น มองดูโอกาสอย่างระมัดระวัง แล้วจึงยกแจกันขึ้นและทุบลงไป

……

ณ ห้องฉุกเฉิน โรงพยาบาลอุ่นรัก

กวินทร์ที่ถูกปลุกสองครั้งกลางดึก ใบหน้าที่ดูเป็นผู้หญิงนั้น จัดการแผลที่หน้าผากให้จอมพลอย่างไม่พอใจ

“หึ พี่พล ดูพี่สิดึกๆดื่นๆไม่ยอมนอน อารมณ์ของพวกพี่สองสามีภรรยานี่……รุนแรงไปหน่อยนะ”

หนึ่งชั่วโมงก่อนยังคุยเรื่องพี่สะใภ้กับเขาอยู่ หนึ่งชั่วโมงต่อมา ก็หาเจอ

ก็แค่สองสามีภรรยาคู่นี้มารวมกันที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเขา

สีหน้าจอมพลดูเหยเก เหลือบมองไปอย่างเยือกเย็น กวินทร์รีบหุบปากกลั้นขำ

วันวิวาห์พูดด้วยสีหน้าราบเรียบ：“หาเรื่องใส่ตัวเอง ถ้าเขาไม่ทำตัวเหมือนโจรแอบเข้ามาที่ห้องฉัน ฉันจะตีเขาไหม？”

คืนนี้จอมพล ระงับความโกรธไว้ แล้วก็พุ่งเข้ามาที่หัวทันที：“คุณมาที่บริษัทเอง ไม่ล็อกประตู และยังโทษคนอื่นที่มาเปิดห้องคุณ？ถ้าไม่ใช่ว่าผมกลัวคุณอยู่สถานที่โทรมๆแบบนั้นคนเดียวจะถูกคนข่มขืนและฆ่าได้ ผมก็ไม่ไปหรอก ยัยผู้หญิงใจดำ！”

คำว่า“ข่มขืน”นี้ แทงใจมาก แทงเข้าไปในใจของวันวิวาห์

เรื่องเมื่อคืนผุดเข้ามาในหัวอีกครั้ง

เธอถลึงตาอย่างโกรธจัด

ใครจะไปรู้ว่าตัวล็อกเสียล่ะ

เธออุตส่าห์ล็อกประตูแล้ว！

“ดึกๆดื่นๆแบบนี้ ใครกันที่กินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำแต่ไปบริษัท？ข่มขืนและฆ่า ฉันว่าคุณนั่นแหละที่มีความคิดสกปรกแบบนี้ได้！”