เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 1247

บทที่ 1247 พล็อตเรื่องซ้ํากับชีวิตที่แล้ว 2

เจี่ยนอีหลิงไม่ได้คิดที่จะไป แต่ฉินชวนส่งบัตรเชิญไปยังบริษัทของจ่ายหวินเชิ่ง

เมื่อจ่ายหวินเชิ่งเห็นบัตรเชิญเขาก็รู้สึกเยาะเย้ยและตัดสินใจที่จะพาเจี่ยนอีหลิงไป

จ่ายหวินเชิงบอกเจี่ยนอีหลิงว่า “อย่าไปกลัวเขา ไปดูกันว่าเขาจะเล่นกลอะไร” เจี่ยนอีหลิงเชื่อฟังความคิดเห็นของจ่ายหวินเชิ่ง และในวันเกิดของโม่ชื่ออวิ๋น พวกเขาก็ได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดที่จัดขึ้นในคฤหาสน์ของตระกูลฉิน

วันนี้บ้านเก่าของตระกูลฉินครึกครื้นมาก มีคนมากมายอยู่กับฉินชวน

โม่ชื่ออวิ้นตื่นแต่เช้า ภายใต้การแต่งตัวที่พิถีพิถันของดีไซเนอร์สุดเอ็กซ์คลูซีฟ นั้นทําให้เธอเปล่งประกาย และงดงามจนละสายตาไม่ได้

โม่ชื่ออวิ๋นมองดูตัวเองสวมชุดที่ประดับด้วยเพชรสีขาวในกระจก แล้วใจลอย สวรรค์และนรกอยู่ระหว่างความคิดของฉินชวนเท่านั้น

ก่อนฉินชวนจะมารับเธอที่เป่ยจิง เธออาศัยอยู่ที่ด้านล่างสุดของสังคม แม่ของเธอถูกจําคุก เธอไม่มีงานที่ดี และอาศัยอยู่ในห้องเช่าราคาถูกเพียง 500 หยวนต่อเดือน อีกทั้งยังต้องประหยัดเงินไว้สําหรับอาหารสามมื้อต่อวัน บางครั้งจะถูกต่อว่าและสาปแช่ง

ชีวิตไร้ซึ่งความหวัง ทุกๆวันที่เธอมีชีวิตอยู่คือความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมาน แต่ตอนนี้เธอเป็นแฟนของฉินชวนที่ทุกคนอิจฉาและใช้ชีวิตที่คนอื่นอิจฉาภายใต้รัศมีปีกของเขา

แม้ว่าโม่ชื่ออวิ๋นจะไม่รู้ว่าทําไมฉินชวนถึงทําแบบนี้

แต่เธอรู้ดีว่าฉินชวนเป็นทุกอย่างสําหรับเธอ ตราบใดที่เธอสามารถรักษาหัวใจของแขาไว้ได้ เธอก็จะไม่ต้องกลับไปใช้ชีวิตก่อนหน้านี้ และสามารถมีทุกสิ่งที่เธอมีตอนนี้ต่อไปได้ ยังมีสิ่งหนึ่งที่โม่ออวิ๋นไม่สบายใจ คือฉินชวนไม่เคยแตะต้องเธอเลย

โม่ชื่ออวิ้นไม่เข้าใจ ทั้งที่เขาใจดีกับเธอและยอมให้เธออยู่ในบ้าน ทําไมเขาไม่เคยแตะต้องเธอเลยแม้แต่จูบ

แม้ว่าเขาจะดีกับเธอจริงๆ แต่ตราบใดที่พวกเขายังไม่ได้แต่งงานและไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ เกิดขึ้น เธอก็ไม่สามารถวางใจได้

วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ เธอไม่รู้ว่าจะมีโอกาสสร้างความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นกับเขาหรือไม่ ขณะที่เธอกําลังมองกระจกด้วยความเหม่อลอย เธอก็เห็นฉินชวนสวมชุดสูทสีเข้มจากในกระจกนั้นงามเลย!

เขามีรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลา ทั่วทั้งร่างกายแผ่กลิ่นอายอันสูงส่ง รวมถึงท่าทางที่สง่า ฉินชวนเดินตามหลังโม่ชื่ออวิ้นแล้วสวมสร้อยคอประดับเพชรรอบคอเธอ

เมื่อเห็นสร้อยคอโม่ชื่ออวิ๋นหน้าแดงเล็กน้อย

เมื่อเขาสวมสร้อยคอให้เธอเสร็จ โม่ชื่ออวิ้นก็หันหน้ามาแล้วเอื้อมมือไปกอดฉินชวน

ฉินชวนถอยหลังไปหนึ่งก้าวและหลีกเลี่ยงอย่างเงียบๆ “แขกมาถึงแล้ว”

จากนั้นโดยที่ไม่รอให้โม่ชื่ออวิ้นโต้ตอบ ฉินชวนก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่น

เป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว โม่ชื่ออวิ๋นไม่เข้าใจว่าทําไมเขาต้องหลีกเลี่ยงเธอ

จ่ายหวินเชิ่งจับมือเจี่ยนอีหลิงเข้ามาในงานเลี้ยงของตระกูลฉิน

เมื่อทั้งสองปรากฏตัว สายตาของทุกคนก็จับจ้องมาที่พวกเขา

นี่คือการปรากฏตัวในที่สาธารณะครั้งแรกในรอบสองปี

“นี่คือนายท่านเชิงหรอ? นายท่านเชิ่งไม่ได้ป่วยเหรอ? เขาดูแข็งแรงมาก ไม่เหมือนคนป่วย

“เจี่ยนอีหลิงหายตัวไปสองปี แต่กลับมาเหมือนเดิม แถมยังมีข่าวว่าเธอคือผู้อํานวยการของลั่วไห่เซินอีกด้วย ชีวิตช่างคาดเดาไม่ได้จริงๆ”

“ฉันเพิ่งได้ยินว่าข่าวดีของทั้งสองคนใกล้เข้ามาแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นความจริงไหม”

“พวกเขาหมั้นกันมาสองปีแล้ว ถ้าจะแต่งงานตอนนี้ก็เป็นเรื่องปกติ อีกอย่างตอนนี้ตระกูลจ่ายค่อนข้างอ่อนแอ แต่ตระกูลเจี่ยนมีแนวโน้มที่จะค่อยๆเติบโตขึ้น ดังนั้นการที่สองคนแต่งงานกันก็ถูกต้องแล้ว”

บทที่ 1248 พล็อตเรื่องซ้ํากับในชีวิตที่แล้ว 3

“ตอนนี้ตระกูลจ่ายไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนเมื่อก่อน จากที่เคยต่อสู้กับตระกูลฉินได้ ตอนนี้ ตระกูลฉินกลับเจริญรุ่งเรืองภายใต้การนําของฉินชวน แต่ตระกูลจ่ายกําลังถอยหลัง ช่องว่างระหว่างทั้งสองตระกูลจึงใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ”

“นายท่านเชิ่งคนนี้สุขภาพไม่แข็งแรง ไม่รู้ว่าสิ่งต่างๆจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นได้ไหม”

“เขามีแนวโน้มที่จะได้รับการสนับสนุนจากคู่หมั้นของเขาใช่ไหม ฉันได้ยินมาว่าหุ้นของตระกูล เจี่ยนขึ้นทะลุขีดจํากัดรายวันหลังจากเปิดเผยตัวตนของเจี่ยนอีหลิง?”

มีคนกระซิบกระซาบ บางคนแอบสังเกต บางคนเดินเข้ามาทักทายทั้งสองคน

แต่เห็นได้ชัดว่าชื่อเสียงของตระกูลจ่ายและนายท่านเชิ่งไม่ดีเท่าเมื่อก่อนแล้ว

จากความคิดและปฏิกิริยาของทุกคนนั้น สามารถบอกได้ว่าในช่วงสองปีที่ผ่านมาสถานะของตระกูลจ่ายในเป่ยจิงนั้นลดลงอย่างเห็นได้ชัด

โม่ชื่ออวิ้นปรากฏตัวในห้องจัดเลี้ยงโดยคล้องแขนของฉันชวน

หนุ่มหล่อและสาวสวยดูสะดุดตาเป็นอย่างมาก

เจี่ยนอีหลิงมองตามสายตาของทุกคน

ไม่ชื่ออวิ้นก็เห็นเจี่ยนอีหลิงในตอนนั้น

เพียงเสี้ยววินาทีโม่ชื่ออวิ้นดึงสายตาของตัวเองกลับมาแล้วหันไปยิ้มและพูดกับฉินชวนว่า

“ขอบคุณนายมากที่เตรียมงานเลี้ยงวันเกิดที่ยอดเยี่ยมสําหรับฉัน นี่เป็นวันเกิดที่ดีที่สุดและมีความสุขที่สุดเท่าที่ฉันเคยมี”

ปฏิกิริยาของฉินชวนค่อนข้างเย็นชา “เธอชอบก็ดีแล้ว ตามฉันไปทักทายนายท่านเชิงกับมิสเจี่ยนดีกว่า”

ฉินชวนพาโม่ชื่ออวิ้นไปหาจ่ายหวินเชิ่ง

เมื่อรับรู้ความตั้งใจของฉินชวน โม่ชื่ออวิ๋นก็ค่อนข้างรู้สึกไม่สบายใจ

แต่เธอไม่กล้าขัดขืนฉินชวน ดังนั้นเธอจึงเดินไปหาเจี่ยนอีหลิงและจ่ายหวินเชิง

จ่ายหวินเชิ่งมีรอยยิ้มที่ไม่เหมือนใคร ดวงตาคู่นั้นแฝงไว้ด้วยความรู้สึกเย้ยหยัน

“ฉันยังจ่าเมืองเหิงหยวนเมื่อหลายปีก่อนได้ เราสี่คนก็ไม่ต่างกัน ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเวลาห้าปีจะผ่านไปในพริบตา” ฉินชวนกล่าว

จ่ายหวินเชิ่งตอบอย่างเกียจคร้าน “ห้าปีผ่านไป บางคนมีตัวตนที่ดีขึ้น แต่รสนิยมแย่ลง”

นายท่านเชิ่งแห่งตระกูลจ่ายยังคงเย่อหยิ่งและอวดดี เขาทําตามใจตัวเองและไม่เคยไว้หน้าคนตระกูลฉิน

ต่อหน้าแขกจํานวนมากจ่ายหวินเซิ่งเยาะเย้ยแฟนคนปัจจุบันของฉินชวน

ไม่มีออวิ้นก้มหน้าลงเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการเยาะเย้ย เธอทําได้แค่อดทนอดกลั้น

ทุกคนกระสับกระส่ายและกังวล พวกเขารู้สึกว่าบรรยากาศผิดไปเล็กน้อย และกลัวว่าฉินชวนจะโกรธในวินาทีต่อมา

ผู้ชายธรรมดาทั่วไปไม่สามารถทนให้แฟนสาวของตัวเองถูกเยาะเย้ยได้ ไม่ต้องพูดถึงว่าผู้ชาย คนนี้เป็นหัวหน้าของตระกูลฉิน ทั้งฉินชวนยังเป็นผู้มีอํานาจในเป่ยจิงอีกด้วย

ผิดไปจากความคาดหมายของทุกคน หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งฉินชวนกลับไม่ได้โกรธ

ฉินชวนมองไปที่เจี่ยนอีหลิงแล้วพูดว่า “เธอชอบไหม?”

ให้สร้อยเพชรไม่ชื่ออวิ้นในงานเลี้ยงวันเกิด แต่เขาถามเจี่ยนอีหลิงว่าเธอชอบไหม คําถามของฉินชวนแปลกจริงๆ

งานเลี้ยงวันเกิดวันนี้ดําเนินไปเหมือนกับในชีวิตที่แล้ว แม้แต่สร้อยคอเพชรที่ไม่ชื่ออวิ๋นสวมอยู่บนคอก็เหมือนกัน

เจี่ยนอีหลิงยังจําได้ว่าชาติก่อนเธอคว้าสร้อยคอนี้ไปจากโม่ชื่ออวิ๋น

ในการประมูลครั้งนั้นเจี่ยนอีหลิงพยายามที่จะคว้าสร้อยคอนี้ไป และแน่นอนว่าในที่สุดเธอก็ล้มเหลว สร้อยคอถูกประมูลไปโดยฉินชวนเพื่อให้เป็นของขวัญวันเกิดสําหรับโม่ชื่ออวิ๋น

ฉินชวนกําลังใช้การกระทําของเขา เพื่อบอกเธอว่าตอนนี้เขารู้เรื่องชีวิตที่แล้ว

และรู้ว่าเธอชอบเขาจนกลายเป็นคนหวาดระแวง

“นายไม่จําเป็นต้องให้ฉันชอบ” เจี่ยนอีหลิงตอบกลับ

คําถามที่ฉินชวนถามเจี่ยนอีหลิงทําให้โม่ชื่ออวิ๋นกังวล

เธอเงยหน้ามองใบหน้าด้านข้างของฉินชวน มือของโม่ชื่ออวิ๋นที่กุมมือฉินชวนนั้นแน่นขึ้นอย่างอดไม่ได้