เทียบท้ายุทธเวท นิยาย บท 29

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวโมโหจนกระทืบเท้าทันที เล็บจิกเข้าด้านในเนื้อตรงฝ่ามือเพราะโกรธเคือง

เธอพูดแบบหน้าตาเคียดแค้นเต็มที่ “ชั่วช้า นังแพศยาสารเลว ไอ้หวังชาวสารเลว!”

เธอโมโหจนบ้าไปแล้ว

“หลี่ฮุย คุณก็แค่สวะ คาดไม่ถึงแม้แต่หวังชาวไอ้เลวคนนั้นยังสู้ไม่ได้!”

ไฟโกรธลุกโชนเต็มอกเธอ สุดท้ายทำได้เพียงระบายใส่บนตัวหลี่ฮุย

หลี่ฮุยสีหน้าดูแย่เช่นกัน ก่อนหน้านี้เขายังคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเพียงแค่ให้ความร่วมมือแสดงละครกับหวังชาวเท่านั้น

แต่นึกไม่ถึงว่า เพื่อออกหน้าแทนหวังชาว เธอยังจ่ายห้าล้านออกไปจริงๆ

“เหมี่ยวเหมี่ยว คุณอย่าโกรธไปเลย ไม่ใช่แค่สร้อยคอเส้นหนึ่งเหรอ? จะยิ่งใหญ่อะไรกัน รอเดี๋ยวผมซื้อให้คุณเอง”

หลี่ฮุยพูดปลอบโยน

“เฮอะ! หลี่ฮุย ฉันไม่สนว่าคุณจะใช้วิธีอะไร ฉันไม่อยากเห็นหวังชาวไอ้สวะคนนั้นอีกแล้ว!”

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวตวาด

หลี่ฮุยสีหน้าอึมครึม จากนั้นผงกศีรษะ “เหมี่ยวเหมี่ยวคุณวางใจได้ รอผมมีโอกาสแล้ว จะไม่ปรานีกับไอ้เวรนั้นแน่นอน!”

คำพูดนี้กลับเป็นเรื่องจริง รอไว้มีโอกาส เขาจะต้องเชือดหวังชาวด้วยตนเองแน่นอน

......

ลู่อี้เข่อควงแขนของหวังชาวไว้ ทั้งสองเดินออกมาจากสถานที่จัดงานเลี้ยงแล้ว

“อี้เข่อ สร้อยคอเส้นนั้นคุณไม่น่าจะโยนทิ้งเลย นั่นเงินตั้งห้าล้านนะ!” ถึงตอนนี้หวังชาวนึกขึ้นมา ยังปวดใจพอสมควร

ลู่อี้เข่อกลับส่ายหน้าตอบว่า “สร้อยคอเพียงแค่เรื่องเล็กเท่านั้น สาเหตุที่ฉันให้คุณประมูลมา ก็เพียงแค่หักหน้าหลินเหมี่ยวเหมี่ยวผู้หญิงคนนั้น”

สีหน้าหวังชาวดูซาบซึ้งใจ เขามองลู่อี้เข่ออยู่ ในใจเต็มไปด้วยความประทับใจแล้ว

“อี้เข่อ ขอบคุณนะ”

ตั้งแต่เด็กจนโต นี่ยังถือว่าเป็นครั้งแรกที่มีคนดีต่อเขาขนาดนี้

ลู่อี้เข่อยิ้มตอบ “ไม่เป็นไร”

“คุณช่วยผมมากขนาดนี้ ผมไม่รู้ว่าควรตอบแทนคุณยังไงเลย”

หวังชาวพูดขึ้น

รอยยิ้มตรงมุมปากลู่อี้เข่อดูเพริศพริ้งขึ้นแล้ว เธอเอียงศีรษะ ผมสลวยปล่อยอยู่ข้างหนึ่ง สายตามองที่หวังชาว ยิ้มบอก “มอบตัวและหัวใจให้สิ”

เอ่อ!

หลังหวังชาวได้ยิน สีหน้าแข็งทื่อ จากนั้นหัวเราะอย่างขมขื่น “อย่าล้อเล่นเลย ผมคู่ควรกับคุณที่ไหนกัน”

คำพูดนี้มาจากความน้อยเนื้อต่ำใจ หรือว่ารู้จักเจียมตัวก็ตามแต่

สรุปคือหวังชาวรู้สึกแบบนี้มาโดยตลอด

เขากับลู่อี้เข่อเดิมทีก็คือคนที่อยู่กันคนละโลก

บางทีสามารถกลายเป็นเพื่อนได้ แต่ว่าจะไม่อาจเป็นคนรักกันโดยเด็ดขาด

“ทำไมคุณถึงไม่คู่ควรกับฉันแล้วล่ะ?”

ลู่อี้เข่อสงวนท่าที มองหวังชาว สีหน้าไม่พอใจเท่าไร

เหมือนว่าไม่พึงพอใจในคำตอบนี้ของหวังชาว

ตาคนหัวรั้นคนนี้!!!

“อี้เข่อ คุณอย่าล้อเล่นเลย ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ผมส่งคุณกลับบ้านดีกว่า”

หวังชาวหัวเราะแบบกระอักกระอ่วน เปลี่ยนหัวข้อสนทนาแล้ว

ลู่อี้เข่อผิดหวังอยู่บ้าง จากนั้นพูดอีกว่า

“งั้นคุณคิดว่าฉันสวยไหม?”

หวังชาวตะลึง ตอบจากจิตใต้สำนึก “สวยมาก ยังจะสวยกว่าดาราในทีวีซะอีก”

คำพูดนี้ทำให้ลู่อี้เข่อดีใจจนหุบยิ้มไม่ได้

อืม เจ้าหมอนี่ยังสายตาเฉียบแหลมมาก

“งั้นคุณชอบฉันไหม?”

ลู่อี้เข่อแก้มแดงระเรื่อ สอบถามต่อไป

เอ่อ!

คำถามนี้ถามจนหวังชาวไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไรดี

คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว

หวังชาวชอบลู่อี้เข่อ

“หญิงสาวที่สวยแบบคุณลู่นี้ ผมว่าผู้ชายคนไหนคงชอบคุณกันทั้งนั้นมั้ง”

คำตอบของหวังชาวยังคงทำให้ลู่อี้เข่อไม่พอใจอยู่บ้าง แม้กระทั่งรู้สึกสูญเสีย

นี่ยังเป็นคนหัวรั้นตามคาด

“ไปเถอะ กลับบ้าน”

ลู่อี้เข่อพูดอย่างกลัดกลุ้มใจ

หวังชาวพยักหน้า

ทั้งสองพักอยู่ที่สวนริเวอร์ไซด์ บ้านอยู่ใกล้กันมาก

ไม่นาน หวังชาวมาส่งลู่อี้เข่อที่หน้าประตูบ้าน

“คุณหวัง อีกสองวันฉันจะจัดงานเลี้ยงขึ้น ฉันอยากเชิญคุณเข้าร่วมด้วย”

ลู่อี้เข่อมองหวังชาวด้วยสีหน้าที่รอคอยเต็มเปี่ยม

“ได้อยู่แล้วสิ”

หวังชาวตอบไปโดยตรง

“โอเค งั้นคุณกลับบ้านดีๆ นะ”