เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 9

“นี่คือข้อมูลของเธอจากฝ่ายบุคคล นายเปิดดู” ตะวันนั่งลงตรงหน้ากวิน เขาค่อยๆ อ่านทุกบรรทัดอย่างละเอียด จนกระทั่งเปิดมาที่กรมธรรม์ประกันชีวิต ซึ่งทำให้ตะวันถึงกับฉายแววกังวลใจออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน

“มีอะไรหรือเปล่าทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น หรือสิ่งที่ฉันสั่งให้นายทำมันยากเกินไป” กวินทำหน้าไม่พอใจออกมา จากนั้นเขาได้ลุกไปยืนหันหลังให้กับตะวัน พร้อมมองไปที่โรงงาน แม้จะเห็นแค่หลังคาแต่เขากลับสุขใจ เมื่อรู้ใบบุญทำงานอยู่ที่นั่นด้วย

“ยังไงก็เผื่อใจไว้บ้างนะครับนายรอง ถ้าหากทุกอย่างไม่เป็นเป็นตามที่คิดเอาไว้”

สาเหตุที่ตะวันพูดออกมาแบบนั้น เพราะผู้รับประโยชน์จากกรมธรรม์ ระบุเอาไว้ชัดเจนถึงสถานะที่เกี่ยวข้องกับใบบุญ แต่ตะวันก็ไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้ เพราะเขาคิดว่ากวินน่าจะอ่านเอกสารทั้งหมดอย่างละเอียดแล้ว แต่เปล่าเลยเขายังไม่ได้แตะกรมธรรม์ ที่ทางบริษัททำให้กับพนักงานทุกคน ที่เข้ามาทำงานในโรงงาน

“ไม่ว่าเธอจะมีใคร ฉันก็แค่อยากรู้เธอสุขสบายดีหรือเปล่า ถ้าเธอลำบากฉันยินดีที่ช่วยเธออย่างไร้เงื่อนไข” กวินพูดพร้อมกับเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิม จนตะวันอดคิดไม่ได้ว่าใบบุญ มีความสำคัญกับนายรองของเขายังไงกันแน่ เพราะที่ผ่านมากวินไม่เคยไยดีผู้หญิงคนไหนด้วยซ้ำ แต่กับสาวโรงงานคนนี้ แม้เธอจะมีใครเขาก็ยังทำเป็นห่วงใย

“ได้ครับนายรอง ผมจะเริ่มคืนนี้เลยหลังจากที่เธอนั่งรถออกไป” ตะวันพูดพร้อมกับโค้งคำนับ ยอมรับในคำสั่งของเจ้านาย ก่อนที่เขาจะเดินออกไป เพื่อสังเกตการทำงานของใบบุญ

ช่วงพักกลางวันใบบุญยังคงถือปิ่นโตเข้ามานั่งกับชมพู่เฉกเช่นทุกวัน แต่วันนี้เธอคงกินไม่ลง เมื่อหัวหน้าใหญ่อย่างเพชรภูมิเดินเข้ามาทัก พร้อมกับชวนเธอออกไปรับประทานมื้อเที่ยงข้างนอก อย่างออกนอกหน้านอกตา จนใบบุญกลัวว่าเรื่องจะถึงหูเลขาของท่านประธาน

“ว่ายังไง พาเพื่อนไปด้วยก็ได้นะผมเลี้ยงไม่อั้น”

“ใบบุญไปเลย นะ นะ นะ” เพื่อนๆ ที่นั่งร่วมโต๊ะต่างคะยั้นคะยออยากให้ใบบุญตกลงรับคำหัวหน้าใหญ่

“ใครอยากไปก็ไปสิ แต่ฉันไม่ไปหรอกนะ คุณเพชรภูมิค่ะ อย่าหาเรื่องให้ฉันต้องถูกไล่ออกเลยนะคะ” ใบบุญพูดออกไปด้วยใบหน้าบึ้ง เมื่อเธอไม่ปรารถนาที่จะเกี่ยวข้องกับชายใด

ตะวันที่ใส่ชุดฟอร์มโรงงาน นั่งฟังใบบุญพูดพร้อมกับแอบคิดในใจ เธอทำไมไม่ไปกับเพชรภูมิ เธอไม่เหมือนคนอื่นที่ดูอยากจะไปกับหัวหน้าหนุ่มเต็มที ทั้งที่ไม่ถูกชวน

“อ้าว! คุณเพชรภูมิ ทำไมวันนี้ลงมาที่โรงอาหารได้ละค่ะ” อันดาเดินเข้ามาทัก พร้อมกับแววตาที่อยากสานสัมพันธ์ เมื่อมีข่าวลือว่าเขากับคุณเลขาได้เลิกรากันไปแล้ว

“พอดีว่าผมมาหาเพื่อนไปทานมื้อเที่ยง แต่ก็ไม่มีใครสนใจ คงต้องไปทานคนเดียว” คำบอกเล่าของเพชรภูมิทำให้อันดาแอบอมยิ้ม ก่อนที่หล่อนจะเสนอตัวออกไปกับเขา

“ให้อันดาไปทานเป็นเพื่อนไหมละค่ะ”

“ได้สิครับ ถ้าคุณชวนใบบุญและเพื่อนของเธอไปด้วยได้” เพชรภูมิพูดออกมาพร้อมกับแววตาที่มองไปยังใบบุญอย่างเจ้าเล่ห์