เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 21

เมื่อเห็นสีหน้าที่หมองหม่นของเย่เทียนและคนอื่น ๆ หยางเฟิงไม่ได้สนใจไยดี

เขาจูงมือเย่เมิ่งเหยียน แล้วเดินไปอยู่ตรงหน้าหลันซินและเย่ไห่

“คุณพ่อ คุณแม่ ขอโทษด้วยที่ผมมาสาย!”

“นี่……”

เผชิญหน้ากับหยางเฟิงที่แข็งกร้าว​เช่นนี้

ทำให้หลันซินไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

โดยเฉพาะเมื่อเห็นกองทัพที่อยู่ข้างหลัง

เธอรู้สึกกระสับกระส่ายเป็นอย่างมาก

“หยางเฟิงขอโทษด้วย ทั้งหมดนั้นมันเป็นความผิดของแม่ ที่ปฏิบัติต่อลูกไม่ค่อยดีนัก…”

ตอนนี้แม้กระทั่งคนของตระกูลเย่ก็สารภาพผิดต่อหน้าหยางเฟิงแล้ว

สุดท้ายหลันซินจึงจำเป็นต้องยอมก้มหัว

หยางเฟิงยิ้ม

“คุณแม่อย่ากล่าวเช่นนั้น พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน”

“ไม่ว่าเมื่อก่อนคุณแม่จะปฏิบัติต่อผมอย่างไร แต่อย่างไรแล้วผมก็เป็นลูกเขยของคุณแม่”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลันซินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที

ตอนนี้เย่ไห่ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

แต่ไหนแต่ไรมา

สำหรับเขาแล้ว หยางเฟิงเป็นคนไร้ประโยชน์

วันนี้เขาสวมชุดทหารและมีทหารกล้าอยู่ในมือ

นี่มันลบล้างจินตนาการของเขาไปจริง ๆ

หยางเฟิงไม่ได้พูดอะไรอีก

แต่เดินไปอยู่ตรงหน้าคนตระกูลหลัน

เมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาที่เฉียบคมของหยางเฟิง

หลันเจิ้นตัวสั่นเล็กน้อย

“หยางเฟิง……ผม”

ตุ๊บ!

ยังไม่ทันกล่าวจบ

หลันเจิ้นคุกเข่าลงทันที

“หยางเฟิง เมื่อก่อนนั้นมันเป็นความผิดของพวกเราเอง ขอร้องคุณโปรดปล่อยตระกูลหลันไปเถอะ”

ถ้าเขาปฏิบัติต่อครอบครัวของเย่เมิ่งเหยียนดีกว่านี้

บางทีมันอาจแตกต่างจากตอนนี้อย่างสิ้นเชิง...

เมื่อเผชิญหน้ากับหลันเจิ้นที่คุกเข่าต่อหน้าตนเอง

สีหน้าของหยางเฟิงไร้อารมณ์

เมื่อมองคุณพ่อตัวเอง

คุณตาของตัวเอง

คุกเข่าต่อหน้าหยางเฟิง

สีหน้าของหลันซินและเย่เมิ่งเหยียนนั้นซับซ้อนมาก

หยางเฟิงไม่ได้พูดอะไร แต่มองไปที่หลันเฟิง

ตุ๊บ!