“ฆ่าสิ!”
“ฆ่าพวกสุนัขเหล่านี้ให้ตาย!”
“บุกเข้าไป!”
……
เสียงตะโกนฆ่า!
เสียงคำราม!
เสียงโหยหวน!
ดังไปทั่วผืนฟ้าทั่วแผ่นดิน
ฝ่ายหนึ่งมีคนจำนวนมาก ต่างกันเป็นสิบเท่า
ส่วนอีกฝ่ายพละกำลังแข็งแกร่ง คนเดียวต้านร้อยคนได้
ทั้งสองฝ่ายเพิ่งเริ่มสงครามเดือดก็ฆ่ากันจนเลือดสาดกระเซ็น!
สภาพแต่ละคนเหมือนคลุ้มคลั่ง
กระบี่ดาบในมือ ส่องประกายแวววาว ฆ่าล้างกันไม่หยุด!
แต่สรุปแล้วคือ
กำลังของกลุ่มกุ่ยเหมินแข็งแกร่งกว่า
อย่างไรเสียสาวกสำนักบู๊นับแสน ก็เพิ่งมาจากทั่วสารทิศเข้าร่วมกัน ส่วนใหญ่พละกำลังดีแย่คละเคล้ากันไป
“อ๊าก!”
“อ๊าก!”
“อ๊าก!”
ชั่วพริบตา
ในเวลาสั้น ๆ เพียง 10 นาที
สาวกสำนักบู๊แต่ละคนถูกฆ่าคาที่ กรีดร้องโหยหวน
แต่กลุ่มกุ่ยเหมินก็ไม่ได้สบายหมือนกัน
ยังไงจำนวนของสาวกสำนักบู๊ก็เหนือกว่า
สิบคนโจมตีสมุนกุ่ยเหมินหนึ่งคน
ต่อให้กำลังของสมุนกุ่ยเหมินแข็งแกร่งก็ต้องคุกเข่า!
ภายในเวลาสั้น ๆ
กุ่ยเหมินก็เสียหายสาหัส!
พอเห็นตรงนี้
ดวงตาทั้งคู่ของปีศาจหงอก็แดงก่ำ
สมุนกุ่ยเหมินเหล่านี้ ล้วนเป็นหัวกะทิในกุ่ยเหมิน
แต่ละคน เขาต้องเสียทรัพยากรนับไม่ถ้วนเพื่อฝึกฝนด้วยตัวเขาเอง
ส่วนสาวกสำนักบู๊ของหยางเฟิง
ส่วนใหญ่เป็นเพราะความลุ่มหลงในชิ้นส่วนภาพมงกุฎมังกรจึงมอบตนให้สำนักบู๊เอง
หลายคนเป็นพวกคดในข้องอในกระดูก ไม่ได้มีใจเป็นหนึ่งเดียวกับหยางเฟิง
ดังนั้นหยางเฟิงจึงตายได้
เขาตายไม่ได้!
“ฆ่า!”
เสียงคำรามขึ้น
ปีศาจหมงชักดาบกุ่ยโถวออกมา
มีดเล่มนี้ส่องประกายแวววาวจนน่าขนลุก!
ทุกครั้งที่ฟันลงไป ล้วนเป็นหัวคนที่กระเด็นออกมา
ในชั่วพริบตา
“อ๊าก!”
“อ๊าก!”
“อ๊าก!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพสงครามพิทักษ์โลก
อ่านไม่ได้ครับ...