เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 12

หยางเฟิงไม่รู้ว่าคนตระกูลหลัน ไปเอาความมั่นใจเช่นนี้มาจากไหน

พวกเขาคิดได้อย่างไรว่าบัตรเชิญใบนี้หม่าตงมอบให้แก่โจวห้าว

อาศัยที่โจวห้าวไม่รู้จักอายอย่างนั้นหรือ ?

โจวห้าวพูดขึ้นด้วยความโมโห : “หยางเฟิง นายเองไม่รู้จักตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาเสียบ้าง คนอย่างนาย คุณหม่าจะนำบัตรเชิญมามอบให้อย่างนั้นหรือ ?”

หลันเจิ้นเองก็พูดด้วยสีหน้าโกรธเคือง : “หลันซิน ดูลูกเขยของพวกเธอสิ เป็นพวกเสียไม่ดีจริง ๆ ด้วย รีบพากลับไปได้แล้ว ต่อไปตระกูลหลันของเราไม่ต้อนรับเขาอีก !”

โจวห้าวเดินเข้าไปหาเฉินเฟิง ยื่นมือออกไปแล้วพูดว่า : “หยางเฟิง อบัตรเชิญทองคำบริสุทธิ์ที่เศรษฐีหม่ามอบให้ฉัน คืนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้”

เผียะ !

เสียงดังสนั่น ใบหน้าของโจวห้าวบวมเป่งขึ้นทันที

หยางเฟิงพูดด้วยสีหน้าดูถูก : “ฉันไว้หน้านายแต่นายไม่ต้องการใช่ไหม ?”

เมื่อถูกตบเข้าไปหนึ่งฉาด โจวห้าวก็ตกตะลึงในทันที

แต่ไม่เพียงโจวห้าวที่ตกตะลึงเท่านั้น ทุกคนเองก็ตกตะลึงเช่นกัน

ไม่มีใครคาดคิดว่าหยางเฟิงจะกล้าตบโจวห้าว

“หยางเฟิง แกตายแน่ !”

เมื่อตั้งสติได้ โจวห้าวก็รู้สึกโมโหทันที เขาคิดจะพุ่งเข้าต่อสู้อย่างสุดกำลังกับหยางเฟิง

หยางเฟิงแสยะยิ้มหันมองโจวห้าว แล้วพูดว่า : “ทำไม นายอยากตายหรืออย่างไร ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฟิง โจวห้าวก็หยุดนิ่งในทันที

ในสายตาของโจวห้าว หยางเฟิงก็เป็นแค่คนบ้า

อีกทั้งยังเป็นคนบ้าที่ใช้กำลังอีกด้วย !

ทุกคนต่างรู้ดีว่า คนสติไม่ดีฆ่าคนไม่ผิดกฎหมาย

หากทำให้หยางเฟิงโกรธขึ้นมา จนเกิดอันตรายแก่ชีวิตของตนเอง เช่นนั้นไม่เท่ากับว่าตนเองโชคร้ายหรอกหรือ ?

โจวห้าวทำเสียงฟึดฟัดแล้วพูดว่า : “ หึ หยางเฟิง ฉันเป็นถึงคนใหญ่คนโต จะไม่ถือสาลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลอย่างนายหรอกนะ”

“หยางเฟิง แกกล้าตบสามีฉัน แกอยากตายหรือไง !”

“หยางเฟิง แกเป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูล แต่กล้าตบลูกเขยของฉัน แกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใชไหม ?”

หลังจากเห็นโจวห้าวถูกตบหน้า หลันเฟิงและหลันจื่อสองพ่อลูกก็โกรธจนหน้าแดง

หยางเฟิงตบหน้าโจวห้าว ก็เท่ากับตบหน้าพวกเขาเช่นกัน

หลันเจิ้นพูดด้วยความโมโหยิ่งขึ้น : “หนางเฟิง แกไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ ตระกูลหลันของเราไม่ต้อนรับแก”

ตระกูลโจวกำลังจะกลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่ง ต่อไปตระกูลหลันต้องพึ่งพาการสนับสนุนจากตระกูลโจว

หยางเฟิงตบหน้าโจวห้าวเช่นนี้ ถ้าหากโจวห้าวไม่พอใจตระกูลหลันขึ้นมาจะทำเช่นไร ?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หลันเจิ้นก็นึกโกรธขึ้นในใจทันที

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการกล่าวโทษหยางเฟิงจากทุกคน ในที่สุดเย่เมิ่งเหยียนก็ไม่อาจระงับอารมณ์ได้อีกต่อไป

“คุณตาคะ หยางเฟิงเองก็เป็นหลานเขยของคุณตา แต่หลังจากที่เขามาถึง ทุกคนก็เอาแต่ดูถูกเยาะเย้ยเขา”

“โจวห้าวคอยหาเรื่องหยางเฟิงอยู่ตลอด หยางเฟิงจึงตบหน้าเขาอย่างอดไม่ได้ แต่ทุกคนกลับกล่าวโทษหยางเฟิง”

“คุณตาคะ คุณตาลำเอียงจริง ๆ ไม่มีใครเห็นครอบครัวของเราเป็นคนของตระกูลหลันเลยสักคน”

ขณะที่พูด เย่เมิ่งเหยียนก็ร้องไห้ออกมา

งานเลี้ยงครอบครัวในคืนนี้ ครอบครัวของเย่เมิ่งเหยียนรู้สึกคับข้องใจอย่างยิ่ง

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เมิ่งเหยียน ดวงตาของหลันซินและเย่ไห่ก็แดงก่ำ

หลันเจิ้นสีหน้าเรียบเฉย และส่งเสียงฟึดฟัดออกมา

หยางเฟิงเดินเข้าไปกอดเย่เมิ่งเหยียน แล้วพูดด้วยความสงสาร : “เด็กโง่ ไม่ต้องร้องนะ คนพวกนี้ไม่คู่ควรให้คุณโมโห”