เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 201

หม่าตงรีบพูดกลับ

แต่ว่าไม่รอให้หม่าตงพูดจบ หยางเฟิงก็พูดตัดบทฉันให้เวลาคุณสิบนาที คุณรีบมานี่เดี๋ยวนี้！”

เมื่อพูดจบ หยางเฟิงก็กดตัดสายไปทันที

เมื่อหลังจากกดตัดสายโทรศัพท์ เขามองไปที่หม่าเถิงที่กำลังคุกเข่าอยู่

ในเวลานี้ใบหน้าของหม่าเถิงได้เปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง

แม้แต่คุณอาของตนเองยังไม่กล้าทำให้คนใหญ่คนโตไม่พอใจ มองดูแล้วครั้งนี้ฉันคงจะต้องตายแน่ๆ！

เขาไม่ได้ขอวิงวอน！

ไม่มีการขอให้ยกโทษให้！

เพราะเขาทราบดีว่า ยังไงสะมันก็ไม่มีความหมาย

เขาได้แต่คุกเข่าลง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า ราวกับว่าดวงวิญญาณได้หลุดลอยออกไปแล้ว

มองไปที่คนไร้วิญญาณของหม่าเถิง หยางเฟิงที่ไม่อยากแม้แต่จะสนใจ

คนแบบนี้มันไม่น่าไปสงสารหรอก!

เสียงดังกึกก้องครั่นครืน！

ไม่ถึงสิบนาที ก็มีเสียงดังคำรามกึกก้องมา

เย่เมิ่งเหยียนเงยหน้ามองขึ้น ก็พบว่ามีเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวลำหนึ่งบินผ่านมา

มีบันไดเชือกทิ้งลงมาจนถึงดาดฟ้าของออฟฟิศ

ชั่วขณะนั้น ก็พบเพียงแต่หม่าตงที่ปีนบันไดลงมา

“คารวะท่านหยางเฟิง！”

หลังจากที่หม่าตงลงมา ก็รีบคุกเข่าคารวะท่านหยางเฟิงทันที

เพื่อจะได้มาถึงให้เร็วที่สุด และเลือกวิธีที่เดินทางเร็วที่สุด หม่าตงถึงได้นั่งเครื่องบินส่วนตัวมา

เมื่อได้เห็นหลานชายของหม่าเถิงก็ถูกตีจนขาหักทั้งสองข้าง โดยที่ใบหน้าของเขานั้นไม่มีแม้แต่ความเห็นใจ มีเพียงแต่ความกลัวลึกๆ

เขาไม่รู้ว่า รอบนี้หยางเฟิงจะจัดการกับตนอย่างไร?

ถึงแม้เขาจะเป็นถึงอภิมหาเศรษฐีของตงไห่!

ในสายตาคนภายนอก เขาเป็นดังคนใหญ่โต !

แต่ทว่าเขารู้ดีว่า การที่เขาเป็นมหาเศรษฐี แต่ในสายตาของหยางเฟิง เขาไม่ใช่อะไรทั้งนั้นแหละ！

ถ้าหากเขาอยากจะฆ่าตนเองล่ะก็ แค่พูดออกมาคำเดียวก็พอแล้ว!

หยางเฟิงก้มหน้าดื่มน้ำชา ไม่แม้แต่จะมองเขา