เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 447

ไม่ว่าใครก็ล้วนไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยการใช้สามัญสำนึกปกติ!

หลันเฟิงถลึงตาใส่หลันจื่อ : “ที่โจวห้าวพูดก็ถูก หม่าตงลงมือ ไม่ต้องไปพูดถึงเขา ต่อให้เป็นพ่อก็ไม่รู้จะไปต่อต้านอย่างไร! แกไปโทษเขา แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา?”

หลังจากโกรธขึ่งในคราแรก

อารมณ์ของหลันเฟิงก็ค่อยๆสงบลง

เขารู้ ว่าเรื่องทั้งหมดนี้หยางเฟิงไตร่ตรองไว้ก่อนแล้ว

ไม่ว่าตระกูลหลันจะพยายามอย่างไร ก็ล้วนไร้ประโยชน์

แทนที่จะมัวแต่โทษโจวห้าว ยังไม่สู้คิดหาวิธี อย่างนี้จะข้ามผ่านวิกฤตนี้ไปได้อย่างไร?

“แต่ว่า...”

หลันซินยังคงไม่ยอม

“เอาล่ะ! ไม่ต้องพูดแล้ว!”

ไม่รอให้หลันจื่อพูดจบ หลันเฟิงก็กล่าวตำหนิ

เขาหันมา ยื่นมือไปตบบ่าของโจวห้าว : “เจ้าลูกเขย! เมื่อกี้ที่หลันจื่อหุนหันพลันแล่นไป ลงไม้ลงมือกับเธอไป นายคงไม่ถือโทษโกรธเธอนะ?”

ได้ยินดังนั้น ในใจของโจวห้าวทุกข์ทรมานราวกับการกินสิ่งปฏิกูล

สองพ่อลูกนี่

เดี๋ยวก็มาไม้อ่อน เดี๋ยวก็มาไม้แข็ง จะทำให้ตนกลายเป็นคนโง่เง่างั้นหรือ?

แต่ว่า ความไม่พอใจอย่างมากมายในใจเขา เขาก็ไม่กล้าที่จะแสดงมันออกมา

โจวห้าวกล่าวด้วยใบหน้ายิ้ม : “พ่อครับ พ่อพูดอะไรกันครับ ผมจะไปถือโทษโกรธหลันจื่อได้อย่างไร? เธอเป็นคนที่ผมรักที่สุดนะครับ!”

เห็นดังนั้น หลันเฟิงพยักหน้าอย่างพอใจ : “พูดดี! ไม่เสียแรงที่เป็นลูกเขยตระกูลหลัน นายลงไปก่อนไป จัดการแผลที่หน้าสักหน่อย คนอื่นเห็นเข้าจะดูเป็นอย่างไร?”

“ครับๆๆ!”

โจวห้าวผละออกไป

เห็นเบื้องหลังของโจวห้าวออกไป

หลันจื่อพูดอย่างไม่พอใจ “พ่อคะ ทำไมพ่อเกรงอกเกรงใจไอ้เศษขยะไร้ค่านั่นขนาดนั้นคะ?”

“เหอะๆ!”

หลันเฟิงหัวเราะเบาๆ ดวงตาเผยบางสิ่ง พูดเสียงเรียบ : “ลูกไม่เข้าใจ ไอ้ไร้ค่านี่มันยังมีประโยชน์ ตอนนี้พวกเรายังต้องเก็บมันไว้”

“เป็นแค่ขยะไร้ค่า เก็บไว้จะมีประโยชน์อะไรคะ?”

หลันจื่อยังคงทำหน้าดูถูกเหยียดหยาม

หลันเฟิงไม่ได้อธิบาย