ได้ยินหยางเฟิงพูดมากขึ้นมา
สองคนต่างก็ไม่พูดแล้ว
พวกเขาก็เคยได้รับการสั่งสอนจากการพูดโอเวอร์ของหยางเฟิงนานแล้ว
ตอนนี้พูด
ก็เท่ากับร้องขอให้ถูกทารุณ!
มองเห็นสองคนไม่พูดอีก
หยางเฟิงก็ไม่โกรธ ยิ้มพูดว่า“พวกคุณอยากได้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้……”
ได้ยิน
บนหน้าของเหลิงฉานกับผู้คุมกฎสิบสองคนเปิดเผยสีหน้าที่เหลือเชื่อออกมา
ผู้คุมกฎสิบกัดฟันพูดว่า“หยางเฟิง นายเสแสร้งให้น้อย ๆ หน่อย นายจะใจดีอย่างนั้นเอายาสมุนไพรให้พวกเรา?”
เหลิงฉานเปิดเผยสีหน้าท่าทางที่ไม่เชื่อออกมาเหมือนกัน
หยางเฟิงเป็นใคร?
พวกเขาชัดเจนที่สุดแล้ว!
อีกทั้งตอนนี้พวกเขาคือน้ำกับไฟที่อยู่ร่วมกันไม่ได้
หยางเฟิงจะเอายาสมุนไพรให้พวกเขาฟรี ๆ ได้ยังไง?
“ฮิ ๆ !”
หยางเฟิงยิ้มพูด“ผู้คุมกฎสิบเป็นคนฉลาดนะ! ยาสมุนไพรผมไม่สามารถให้พวกคุณฟรี ๆ ได้อยู่แล้ว แต่ผมสามารถขายให้พวกคุณได้!”
ขายให้พวกเรา?
เหลิงฉานกับผู้คุมกฎสิบมีสีหน้าที่สงสัย
หยางเฟิงคนนี้ไม่รู้มีความคิดอะไร?
มองเห็นสองคนนี้เงียบไม่พูด
หยางเฟิงยิ้มพูด“ทำไม พวกคุณไม่อยากได้เหรอ? พวกคุณไม่อยากปีนถึงยอดสุดไม่อยากได้ชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกรแล้ว?”
“ถ้าพวกคุณไม่อยากได้งั้นผมทำได้เพียงตัวเองกินแล้ว!”
พูดจบ
หยางเฟิงหยิบยาสมุนไพรหนึ่งร้อยปีต้นหนึ่งออกมาโยนเข้าในปาก เคี้ยวจ๊อบแจ๊บขึ้นมา
ยังส่งเสียงซี๊ดออกมา!
มองเห็นที่นี่
ในใจของผู้คุมกฎสิบกับเหลิงฉานโกรธแค้นมาก
เปลืองมากไปแล้ว!
ทำลายสิ่งมีชีวิตอย่างไม่ทะนุถนอม!
ต้องรู้
หยางเฟิงเพิ่งกินยาสมุนไพรห้าร้อยปีไปต้นหนึ่งแล้ว เดิมทีต่างก็ยังไม่ได้ย่อยหมดตอนนี้ก็กินยาสมุนไพรหนึ่งร้อยปีต้นหนึ่งอีก ก็เป็นการสิ้นเปลืองอย่างสิ้นเชิง!
พวกเขาจะกินต่างก็ไม่ได้กิน
และหยางเฟิงก็ทำเหมือนกับกินหญ้าอย่างนั้น กินต่อหน้าของพวกเขา
คือต้องการให้พวกเขาโมโหจนตายทั้งเป็น!
ในที่สุด
เหลิงฉานอดไม่ได้ที่จะถามว่า“เท่าไหร่?”
เหลิงฉานในเวลานี้อดทนต่อไปไม่ไหวจริง ๆ แล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพสงครามพิทักษ์โลก
อ่านไม่ได้ครับ...