สีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึก
คนเหล่านี้ต้องลงเอยแบบนี้เพียงเพราะความโลภ
พูดตามความจริง
นักบู๊เหล่านี้ล้วนเป็นบ่อเกิดความหายนะของสังคม
ต่อให้ผู้คุมกฎสิบไม่ฆ่าพวกเขา
หลังจากที่ออกไป
ไม่ช้าก็เร็วหยางเฟิงก็ต้องจัดพวกเขาอยู่ดี
ดังนั้นไม่ว่าพวกเขาจะเลือกทางใด
ก็ล้วนเป็นหนทางที่นำสู่ความตาย
“ทหารบุก!”
“บุกเข้าไป!”
“บุกเข้าไปให้ทะลุทะลวง!!!”
……
ไร้ซึ่งหนทาง
นักบู๊จำนวนนับร้อย
ทำได้เพียงตะโกนและพุ่งเข้าชน
ณ เวลานี้
ความทุกข์ระทมเกิดขึ้นในใจพวกเขา
พวกเขาพุ่งเข้าชนด้วยความมุ่งมั่นที่อยากจะเอาชีวิตรอด
พวกเขารู้ว่า
ถ้าหากพุ่งเข้าชนอาจจะมีโอกาสรอดตาย
ถ้าหากไม่พุ่งเข้าชน พวกเขาทั้งหมดต้องสูญสิ้นชีวา
แฮก!
แฮก!
แฮก!
รีบวิ่งไปที่ด้านหน้าโรงศพหิน
ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเหยียบกลไก
มีลูกธนูถูกยิงมาจากบนฟ้าอย่างต่อเนื่อง
ลูกศรหมื่นเล่มถูกอย่างต่อเนื่อง
อ้าก!
อ้าก!
อ้าก!
เสียงกรีดร้องยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
นักบู๊ถูกแทงด้วยลูกศรที่แหลมคมทีละคน
ก่อนจะเข้าสู่ห้วงแห่งความตาย
พวกเขาเลือดกลบปาก น้ำตานองหน้า
นี่คือน้ำตาแห่งความเสียใจ
นี่เป็นน้ำตาแห่งความโศกเศร้า
“กุ่ยเหมิน! ศูนย์พันธมิตรบู๊! ไอ้สารเลวพวกนี้ ถ้ากูเป็นผี กูจะตามรังควาญพวกมึง…”
“เจ็บปวดมาก!เจ็บปวดเหลือเกิน!!!”
“ช่วยข้าด้วย!ช่วยข้าด้วย!ข้าไม่อยากตาย!”
“พ่อ แม่ ลูกอกตัญญู ลูกจะตายแล้ว!!!!!!”
“อ้าก!!!!!!!!!!!!!!”
นักบู๊นับร้อย ร้อยประโยคแห่งความอ้างว้าง
พวกเขายังคงร้องไห้
ยังคงกลิ้งไปกลิ้งมา
ยังคงกรนด่า
แต่การรอคอยของพวกเขา
ผลสุดท้ายแล้ว
ทุกคนก็ไร้สิ้นชีวา
ผู้คุมกฎสิบและเหลิงฉาน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพสงครามพิทักษ์โลก
อ่านไม่ได้ครับ...