เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 67

หยางเฟิงเอ่ยเสียงแข็ง “แกไม่ได้อยากจะตัดขาคู่นี้ของฉันหรือไง วันนี้ฉันจะทำให้แกสมปรารถนา โดยการตัดขาทั้งสองข้างของแก”

“อย่าเข้ามานะ! อย่าเข้ามา ฉันเป็นคนตระกูลเย่แห่งเมืองเอก ถ้าแกกล้าทำอะไรฉัน พ่อฉันไม่เอาแกไว้แน่”

ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่เย่หมิงหวาดกลัวมากจริงๆ

แม้แต่ยอดฝีมือที่ตัวเองพามายังสู้หยางเฟิงไม่ได้

แล้วเขาจะเอาอะไรไปต้านทานหยางเฟิงได้?

หยางเฟิงกล่าวเสียงแข็ง “ประโยคนี้เป็นประโยคที่ลูกชายแกก็เคยพูดมาก่อน แต่น่าเสียดายที่เขาโดนฉันทำให้พิการไปแล้ว”

“หยางเฟิง แกอย่าทำบ้าๆ น่า!”

ในตอนนั้นเย่กวงกระโดดออกมาขวางด้านหน้าของเย่หมิงเอาไว้

อันที่จริงแล้วเย่กวงเองก็กลัวเช่นกัน

แต่เขาไม่ออกมาไม่ได้

ก่อนหน้านี้เย่ลั่วก็พิการเพราะหยางเฟิงไปแล้ว

คราวนี้หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเย่หมิงอีก

ตระกูลเย่แห่งเมืองเอกไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่

แต่เขาไม่ได้คิดเลยว่า

หยางเฟิงไม่ได้สนใจเย่ลั่วด้วยซ้ำ

เพี๊ยะ!

เพียงฝ่ามือเดียวก็ทำให้เขากระเด็นออกไปไกล

เย่หมิงกล่าวอย่างอ้อนวอน “หยางเฟิง แกปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันรับประกันเลยว่าฉันจะให้เงินแก แกอยากได้เท่าไหร่ ฉันให้ได้!”

แม้ว่าเขาจะขอร้องอ้อนวอน แต่ในใจของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ถ้าเขารอดจากสถานการณ์นี้ไปได้ เขาจะต้องกลับไปเอาตัวยอดฝีมือจากตระกูลเย่มาสั่งสอนหยางเฟิงเสียให้เข็ด

ฟึ่บ!

หยางเฟิงไม่พูดพร่ำให้เสียเวลา เขากระโดดถีบทันที

อ๊ากก!

เย่หมิงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดแทบขาดใจ เขาทรุดลงไปนั่งกับพื้น

เขาไม่คาดคิดว่าหยางเฟิงจะกล้าทำลายขาทั้งสองข้างของเขาจริงๆ

หยางเฟิงไม่กลัวว่าตระกูลเย่แห่งเมืองเอกจะตามมาแก้แค้นจริงหรือ

ตึ่กๆๆ

ในขณะนั้นเอง เสือขาวก็พาพลทหารกว่าร้อยนายบุกเข้ามา

“ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยมาช้าเกินไป!”

เสือขาวทำความเคารพ แล้วกล่าวต่อหยางเฟิงด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

หยางเฟิงกล่าวอย่างไร้อารมณ์ว่า “เอาขยะพวกนี้ไปโยนทิ้งให้หมด”

เมื่อเห็นว่าเย่หมิงถูกทำลายขาทั้งสองข้างแล้วถูกหามใส่เปลมาเช่นนี้ สีหน้าของเย่ห้าวก็มืดหม่นลง

หลังจากที่หมอที่อยู่ด้านข้างทำการตรวจร่างกายเสร็จแล้ว ก็ส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ท่านผู้นำเย่ กระดูกขาทั้งสองข้างของคุณชายเย่หัก ต่อจากนี้คงต้องนั่งรถเข็นไม่สามารถกลับมายืนได้อีกแล้วครับ”

“พ่อ ต้องแก้แค้นแทนผมนะ!”

เมื่อได้ยินว่าชีวิตต่อจากนี้ของตนจะกลายเป็นคนพิการ เย่หมิงอยากจะร้องไห้แต่ไร้น้ำตา ราวกับเขาสูญเสียบุพการีไปแล้ว

เย่ห้าวกัดฟันถาม “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เย่หมิงร้องไห้กล่าวว่า “ทั้งหมดเป็นฝีมือของลูกเขยตระกูลเย่นั่น มันเป็นคนทำลายขาของผมและแย่งโครงการอุตสาหกรรมตงไห่ไปจากเรา”

“ทำไมถึงเป็นไอ้ลูกเขยนั่นอีกแล้ว หรือว่าตระกูลเย่ของพวกเราถูกกำหนดมาให้เป็นศัตรูกับมัน”

ก่อนหน้านี้หยางเฟิงทำร้ายเย่ลั่ว จนเย่ลั่วกลายเป็นขันที

ตอนนี้หยางเฟิงยังทำลายขาทั้งสองข้างของเย่หมิงอีก ทำให้เย่หมิงกลายเป็นคนพิการ

ตระกูลเย่พ่ายแพ้แก่หยางเฟิงครั้งแล้วครั้งเล่า

ตอนนี้ยังถูกแย่งโครงการเขตอุตสาหกรรมตงไห่ไปอีก

หยางเฟิงถือเป็นดาวมฤตยูของตระกูลเย่อย่างแท้จริง

และยังเป็นความอับอายของตระกูลเย่อีกด้วย

หากหยางเฟิงไม่ตาย ตระกูลเย่ก็คงต้องติดอยู่บนความอับอายแบบนี้ไปตลอด

ตอนนั้นเย่ห้าวโมโหจนหน้ามืด “หยางเฟิงตัวดี ดี ดีมาก! แกรอฉันก่อนเถอะ ตระกูลเย่จะตามราวีแกไปตลอดจนกว่าแกจะตาย!