เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 715

จู่ ๆ

หยุนเฟยฉางนึกถึงที่เมื่อกี้หยางเฟิงพูดกับเขาประโยคหนึ่งขึ้นมาได้

หยางเฟิงพูด เมื่อก่อนตอนเด็กตีเขา เรียกพ่อ！

เออ！

พอคิดถึงที่นี่

ก็สูดลมหายใจเย็นนับไม่ถ้วนทันที

ความรู้สึกหวาดกลัวที่ไม่ได้เจอมานานมากก็ผุดออกมาจากในใจของเขา

ตอนเด็ก

หยางเฟิงก็คือฝันร้ายของเขา

ทุก ๆ ครั้งที่เขาหยอกล้อหนิงชิงเฉิงต่างก็จะถูกหยางเฟิงตีอย่างรุนแรง

อีกทั้งหยางเฟิงคนนี้ลงมือโหดร้ายมาก ตีเขาจนใบหน้าบวมช้ำบ่อย ๆ

ถ้าหากเปลี่ยนเป็นคนอื่นกล้าตีเขาอย่างนี้ เกรงว่าก็จะตายไปนานแล้ว

แต่กลับเป็นหยางเฟิงที่เป็นคุณชายของตระกูลหยาง

ถึงแม้เป็นตระกูลหยุนก็ไม่มีวิธีอะไรที่จะจัดการตระกูลหยางได้

เดิมทีเขาคิดว่าตัวเองต่างก็ต้องมีชีวิตในเงามืดของหยางเฟิงตลอดชีวิต

แต่สวรรค์มีตา

สองสามปีก่อน

หยางเฟิงแม่ลูกจู่ ๆ ก็ถูกตระกูลหยางไล่ออกไป พเนจรอยู่บนถนนไม่มีที่อยู่！

ตามช่วงเวลาที่ล่วงเลยไป

เงาของหยางเฟิงก็ค่อย ๆ กระจายหายไปจากในใจของหยุนเฟยฉาง

ในความคิดของเขาหยางเฟิงเกรงว่าจะหิวตายไปนานแล้ว เป็นธรรมชาติก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

แม้ว่าภายหลังสวีโหย่วหรงบอกเขา หยางเฟิงยังมีชีวิตอยู่ก็อาจจะปรากฏตัวในงานเลี้ยง

เขาก็ไม่ค่อยใส่ใจ

ลูกตระกูลมหาเศรษฐีที่ถูกทิ้งคนหนึ่งยังไม่ใช่มดที่อยู่ใต้นิ้วมือ ขยี้เบา ๆ ก็ตายแล้ว！

แต่ทำให้เขาคิดไม่ถึงคือ

วันนี้！

คนที่ตบหน้าตัวเองสามทีที่หน้าประตู！

ใช้คนหนึ่งต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งของปรมาจารย์สิบกว่าคนในงานเลี้ยง！

คิดไม่ถึงว่าเป็นปีศาจนั่นที่อยู่ในก้นบึ้งหัวใจของเขา……

เป็นคนเดียวกัน！

หลังความหวาดกลัวที่รุนแรงผ่านไปแล้วก็คือความโกรธที่เข้มข้น！

ความแค้นใหม่บวกกับความเกลียดชังเก่า

พุ่งขึ้นในใจของหยุนเฟยฉางพร้อมกัน！

สายตาที่หยุนเฟยฉางมองไปทางหยางเฟิงเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ตอนเด็กหยางเฟิงก็ตีเขา

ตอนนี้โตแล้วยังตีเขาอีก